Za duży na bajki
Agnieszka Dąbrowska

„Nigdy nie wiesz, kto okaże ci serce. Czasem może to być ktoś, komu je złamałeś, i potem może człowiekowi być wstyd. Łam ich jak najmniej”.

Bohaterem książki jest Waldek, który ma swoje PIRYTETY, czyli: turniej gamingowy, kasa i psychofanki oraz szczęście, bo jego mama doskonale to rozumie. Chłopcu zaś nie przeszkadza fakt, że mama, która wychowuje go samotnie, jest nadopiekuńcza. Jego świat staje na głowie, gdy musi ona pójść do szpitala „na badania”, a chłopcem ma się zająć szalona ciotka Mariolka. Wprowadza ona w jego życie nieznaną mu dotąd dyscyplinę, zmienia dietę na zdrową i zmusza do uprawiania sportów, których bohater nie znosi. Jakby tego było mało, team Waldka się sypie, a wyjazd na wymarzony turniej wisi na włosku… Nie ma rady, chłopiec będzie musiał stawić czoła wyzwaniom. Tylko czy podoła?

To historia, o dorastaniu, pasji i sile przyjaźni. Utrzymana jest ona w zabawnym klimacie.

Mówi o nadopiekuńczości rodzicielskiej, samotnym rodzicielstwie, chorobie najbliższej osoby, kłamstwie, zdradzie, zagubieniu oraz potrzebie i umiejętności wybaczania. Ukazuje te wszystkie zagadnienia w sposób niezwykle przystępny. Książka uczy, wzrusza i bawi jednocześnie oraz uświadamia, że coś co wydaje nam się tragedią wcale nie musi nią być. Ciotka, która zdaniem chłopca, znęca się nad nim „psychiatrycznie”, okazuje się, być osobą mądrą, uczącą samodzielności i radzenia sobie z trudnościami życia codziennego. Moment, w którym chłopiec zauważa, że grają do jednej bramki – cudny. Podobnie jak ten, w którym pojawia się dziadek chłopca.

Książka uczy dystansu do samego siebie i swojego ciała oraz nieprzedrzeźniania innych, i niechwalenia się tym, co posiadamy czy gdzie wyjeżdżamy. Pokazuje, że mężczyźni nie muszą rezygnować z wrażliwości i prac domowych, aby być „mężnym facetem” oraz to, że wszyscy bardzo potrzebujemy miłości. Pokazuje, że nie jest łatwo oswoić się z informacją o chorobie osoby najbliższej, ale dobrze jest móc podzielić swój strach na pół z przyjacielem. Jednocześnie wspomina też, iż „(…) instynkt albo intuicja bardzo często dobrze podpowiadają, jak należy postępować, ale kiedy w grę wchodzi złość, nie zawsze warto im ufać lub nie od razu”, bo wtedy lepiej przespać się z problemem. Dziadek chłopca wspomina o trzech rodzajach kłamstwa – jakich, zapraszam do lektury.

Książka przeznaczona jest dla czytelników w każdym wieku.

Rodzicom, na pewno uświadomi krzywdzącą moc nadopiekuńczości, a nastolatkom ukaże, że zachodzące w nich zmiany nie są niczym niezwykłym, bo każdy musi przez nie przejść. Taki to już jest urok bycia nastolatkiem.

Czyta się ją bardzo szybko. Co nie znaczy, że po jej przeczytaniu równie szybko znika z naszego życia. Daje do myślenia. Dawno nie czytałam tak świetnie napisanej historii.

Czy polecam oczywiście, że tak i już sięgam po II tom serii. Jestem bardzo ciekawa dalszych losów Waldemara Mocarnego Pierwszego.

[ współpraca @Agoradladzieci ]

Czas dorosnąć...

"Za duży na bajki" Agnieszki Dąbrowskiej to książka z ważnym przekazem. Wcześniej została wydana pod pseudonimem. Obecna wersja (Wydawnictwo Agora dla dzieci) jest jednak uzupełniona i rozwinięta. Warto wspomnieć przy okazji, że autorka ma szerokie zainteresowania i różnorodne doświadczenia (mi.in. w zakresie polonistyki, psychologii, socjoterapii). Istotną kwestią w odniesieniu do omawianej publikacji są również charakterystyczne ilustracje autorstwa Marty Krzywickiej, wykonane w stonowanych odcieniach szarości, czerni, bieli i błękitu.

Książka jest o dorastaniu, nadopiekuńczości rodzicielskiej, wychowywaniu się bez ojca, zainteresowaniach (m.in. turniejach gamingowych), chorobie bliskiej osoby, kłamstwach (warto zwrócić uwagę na ich podział - fragment dotyczący pobytu Waldka u dziadka), pierwszych zauroczeniach, zdradzie przyjaciół, zagubieniu, wybaczaniu. Mimo trudnych, a nawet wzruszających momentów, wszystko to jest przedstawione w niezwykle przystępny sposób. Spora dawka humoru wielokrotnie rozładowuje pojawiające się napięcie, a ogólnie pozytywny przekaz całej historii sprawia, że nawet trudne fragmenty nie powodują przygnębienia u czytelnika.

Moim zdaniem warto podsunąć tę książkę swoim pociechom, ponieważ oprócz luźnych treści, zawiera sporo podpowiedzi, z których młody czytelnik dowiaduje się, jak odnaleźć się w codziennych i niecodziennych sytuacjach, co zrobić, by przetrwać trudne momenty, jak radzić sobie w tych naprawdę beznadziejnych chwilach, gdzie szukać pomocy... Pokazuje również, że nawet osoby, które wydają się nam kompletnie "od czapy" mogą wprowadzić do naszej codzienności coś, co w pewnej chwili będziemy mogli docenić. Musimy tylko dać im na to szansę! W tym miejscu należy wspomnieć o szalonej (czytaj: zdrowo postrzelonej) ciotce Mariolce o charakterystycznym, wyrazistym makijażu i w pstrokatych, falbaniastych kreacjach na każdą okazję, która to ma za zadanie zaopiekować się głównym bohaterem w czasie pobytu jego mamy w szpitalu.

Na podstawie scenariusza autorki zrealizowany został film o takim samym tytule (reż. Kristoffer Rus). Jeszcze nie miałam okazji go obejrzeć (choć taki plan już jest), ale jeśli ktoś zaczął od filmu to z informacji, do których dotarłam, watro sięgnąć również po książkę. W ekranizacji nie uwzględniono bowiem ważnych fragmentów jak chociażby poruszająca bajka opowiedziana Waldkowi przez mamę na dobranoc czy scena powrotu mamy ze szpitala.