Wyznania Katarzyny Medycejskiej
C.W. Gortner

Katarzynę Medycejską różnie zwano - trucicielką, bezlitosną królową, zbrodniarką doskonałą. Powieść C.W. Gortnera Wyznania Katarzyny Medycejskiej, tak jak w przypadku Ostatniej królowej i zawartej weń historii Joanny Szalonej, rzuca zupełnie nowe światło na życie i czyny kolejnej słynnej władczyni. Autor stworzył niesamowicie realistyczny portret okrytej złą sławą królowej, na którym zdaje się bronić sama petentka. Narratorką powieści jest Katarzyna, która już jako 14-latka zostaje poślubiona Henrykowi - następcy tronu francuskiego. Wychowana w świadomości, że jest ostatnią nadzieją na przetrwanie rodu Medyceuszy, pozostaje wierna rodzinie i dla jej dobra jest gotowa zrobić wszystko. W małżeństwie jest zmuszona dzielić wszystko z kochanką męża (nawet dzieci!), a po jego śmierci zaciekle walczy o tron dla swoich synów. Mimo ciężkiego życia i srogich aktów, Katarzyna nie jest tak okrutna jak ją malują - jej historia przepełniona jest emocjami i pragnieniem bycia kochaną kobietą, a motywacje - choć niektóre ciężko zaakceptować - czytelnik jest w stanie zrozumieć. Gortner po raz kolejny stworzył postać z krwi i kości. Jak niewiele o mnie wiedzą. Jak niewiele ktokolwiek o mnie wie. Może moim przeznaczeniem było zawsze zamieszkiwać mit mego żywota, być świadectwem legendy, która rozkwitała wokół mnie trującym zielem. Zwano mnie morderczynią i łowczynią okazji, zbawczynią i ofiarą. Z czasem osiągnęłam dużo więcej, niż kiedykolwiek się po mnie spodziewano, mimo że nieznużenie towarzyszyła mi samotność, wierny brytan, zawsze przy nodze. Prawda wygląda tak, że nikt z nas nie jest niewinny. Wszyscy mamy grzechy do wyznania. 
Autor, MĘŻCZYZNA, zaskakuje naturalnością i lekkością w kreśleniu i - przede wszystkim - rozumieniu kobiecej postaci. Chociaż spotkałam się z tą jego niebywałą umiejętnością już przy lekturze Ostatniej królowej, wciąż nie mogą nadziwić się temu kuriozum. Wiele pisarek beletrystyki historycznej mogłoby brać u niego lekcje, naprawdę. Z łatwością autorowi przychodzi także porwanie czytelnika do burzliwych czasów Francji w XVI wieku - krwawych wojen religijnych, podstępnych matactw i głodującej ludności. Badania autora również budzą podziw czytelnika i - w zasadzie - żałuję tylko, że umniejszył on w Wyznaniach... rolę książąt Burbonów (o czym wspomina także w zapiskach OD AUTORA). Zauważyłam, że pisarze beletrystyki historycznej zawsze ich pomijają lub traktują po macoszemu, a chętnie przeczytałabym o nich coś więcej.  C.W. Gortner ponownie stworzył fantastyczną opowieść, która ukazuje postać historyczną od zupełnie innej strony. Wierzę (choć to jedynie beletrystyka), że Katarzyna Medycejska niesłusznie nazywana jest bezlitosną królową i - być może - dzięki tej książce będzie łaskiej traktowana przez historyków oraz czytelników. Ponadto, książka zawiera drzewo genealogiczne rodu Walezjuszy i schludną mapkę dawnej Francji, a kunsztownie wymalowane tło dziejowe i wyjątkowa bohaterka czynią Wyznania Katarzyny Medycejskiej wszystkim, czym powieść historyczna być powinna. Każdy powinien skusić się na tę książkę. Polecam serdecznie - nim się obejrzycie, wylądujecie na francuskim dworze. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Po książkę historyczną sięgam od czasu do czasu, ta mnie nie rozczarowała, a wręcz odwrotnie, wciągnęła w odległe czasy. Katarzyna Medycejska jako narratorka opisuje swoje przeżycia, rozterki i myśli. Wartka akcja i intrygująca fabuła sprawia, że powieść czyta się z zainteresowaniem.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Katarzyna Medycejska utrwaliła się w historii jako kobieta dwulicowa, żadna władzy, twarda i bezduszna. Autor sprytnie odwrócił role pokazując Katarzynę jako osobę przemyślną, wytrwałą w dążeniach, oddaną sprawom dynastii i Kraju, a w swych działaniach napotykająca nieprzewidziane przeszkody, a podłymi cechami obdarzając jej córkę Małgorzatę. Jak było na prawdę nie dowiemy się pewnie nigdy. Sam autor przyznał, że przygotowując się do pisania powieści zapoznała się z ogromną masą dokumentów źródłowych z których wynika że bardzo przeciwstawne opinie o królowie mieli już jej współcześni, zarówno pozostający z nią w bliskich relacjach jak i obcy. Sama książka jest bardzo ciekawa, pięknie pokazuje ówczesne realia, a akcja toczy się wartko. Jednak dla mnie utrudnieniem była znaczna ilość postaci, którzy nosili mało zróżnicowane imiona, choć autor w posłowi przyznał, że mocno ograniczył ilość dworzan, doradców, krewnych i przyjaciół dynastii Walezjuszy. Minusem także jest fakt, że nie ma ani słowa w powieści na temat tego, że Henrykowi Walezjuszowi zaproponowano koronę Polski, która wszak przyjął.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

To losy kolejnej z sióstr królowej Kastylii. Tym razem mamy okazje pozac losy czternastoletniej Katarzyny poślubionej Henrykowi. Przez wiele lat znosi upokorzenia kochanki męża. Przez wiele lat pozostaje w jej cieniu. Kolejna z serii niepozwalajacej spać spokojnie :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Katarzyna Medycejska. Owiana złą sławą królowa i regentka Francji jako bohaterka powieści. Zamysł ambitny. Czy C.W. Gortner mu sprostał? Mam mieszane uczucia. Powieść napisana jest w pierwszej osobie, narratorką jest sama Katarzyna Medycejska. Autor nie wybrał jednak formy pamiętnika. Wspomnienia są spisane jednym ciągiem i obejmują praktycznie całe życie bohaterki. Obfitują nie tylko w liczne fakty historyczne z życia szesnastowiecznej, targanej rozłamem religijnym Francji, ale ukazują również ogrom zawirowań i intryg jakimi rządziły się królewskie dwory w ówczesnej Europie. Mimo iż książkę czyta się szybko i łatwo, to dosyć przeszkadzała mi pewna sztywność i suchość fabuły. Gołe fakty ukazujące brutalność wydarzeń, wielokrotnie wyzute były z większych emocji, okraszone zaledwie zdawkowym sentymentalizmem. Wprawdzie nie spodziewałam się książki przesiąkniętej melodramatyzmem, niemniej jednak oczekiwałam czegoś więcej aniżeli tylko samych faktów z historii Francji pod rządami Walezjuszy. Zabrakło mi tutaj kolorowego opisu tła zdarzeń, przedstawienia malowniczości doliny Loary, kolorytu u schyłku renesansu. Wiele do życzenia pozostawia również język. Nie wiem na ile jest to wina tłumacza a na ile autora, ale obecność niektórych kolokwializmów lub literówek (nie tylko we francuskojęzycznych wstawkach) wprawiała mnie w osłupienie. Summa summarum powieść dobra, dosyć dobrze ukazująca zmianę jaka z upływem czasu zachodzi we władczyni i ofiarę jaką zmuszona była ponieść w imię dobra państwa. Nie jest to jednak książka, która całościowo porwie czytelnika w świat Francji XVI wieku w całym słowa tego znaczeniu, począwszy od przepełnionych motłochem paryskich ulic a skończywszy na baśniowości dworskiej rzeczywistości. A szkoda.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Po niezłej "Ostatniej Królowej" spodziewałam się po Gortnerze co najmniej przyjemnej lektury (rozumiem, że nie każda książka autora może być arcydziełem), ale mocno się rozczarowałam. Pierwszy cios zadano mi zaraz po otwarciu książki. Otóż oczom mym ukazała się informacja, że Henryk II Walezy żył w latach 1519-1529. Jakim cudem w tym czasie zdążył zostać królem, poślubić Katarzynę Medycejską i spłodzić dziewięcioro dzieci, nie pojmuję. Wiem, że winna jest korekta (dała ciała jeszcze w kilku innych miejscach), ale od książki za blisko 40 zł można by oczekiwać pewnej staranności wydawniczej. Drugi cios - bardzo swobodne podejście autora do historii. Rozumiem, że romans historyczny to nie podręcznik, ale mimo wszystko... Pominąć "drobny epizod" wyboru Henryka na króla Polski, zmienić imiona bohaterów historycznych bo "za dużo Henryków i czytelnikowi by się pomyliło" i tak dalej.... Tego już nadto. Trzeci cios - psychologia postaci. Rozumiem, że autor lubi swoją postać, a do tego narracja pierwszoosobowa ma swoje prawa, ale są jakieś granice. Ukazanie Katarzyny jako bojowniczki o wolność i demokrację, która dobra do bólu była i łagodna, jeno jej wszyscy kłody pod nogi rzucali, to nadto dla mej konserwatywnej duszy. Oczekiwałam analizy lub chociażby spekulacji dlaczego zrobiła to, co zrobiła, a nie "kontrowersyjnych" wywodów, że to nie ona tylko jej wrogowie. Cios czwarty - postaci płaskie jakby świeżo odebrane z magla: dobrzy są dobrzy, źli są źli, Żadnych rozwiązań pośrednich, żadnych półtonów. Do tego bohaterowie przedstawieni tak, że ich losy były mi dokładnie obojętne i nijak się nimi nie mogłam przejąć. Paradoksalnie, jedyna Margot, postać w zamyśle autora ewidentnie negatywna, wzbudziła we mnie odrobinę współczucia. Jednym słowem, tragedii może nie ma, ale nie polecam. Opinia opublikowana na blogu http://polekturze.blogspot.com/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Odważna, silna, zdeterminowana na osiągnięcie wyznaczonych celów. Wpływowa władczyni, zdradzana żona, niespełniona kochanka, matka królów- taka była Katarzyna. Niewolna od zasadzek władzy. Ta powieść ukazuje, że jest wysoka cena za uprzywilejowaną pozycję: u Katarzyny dobro kraju szło przed nadziejami, uczuciami, rodziną, poczuciem bezpieczeństwa, nawet przed nią samą. Polecam tą pasjonującą lekturę osadzoną się na tle burzliwych czasów XVI - wiecznej Francji.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Wyznania Katarzyny Medycjeskiej", to piękny obraz psychologiczny głównej bohaterki, królowej - żony króla Francji Henryka II Walezjusza. Jest to powieści, która pozwala nam poznać losy królowej , matki i porzuconej, ale silnej kobiety. Jest to historia, która pozostaje na długo w pamięci i pozwala poznać niezwykłe losy kobiety, której losy są tak kruche jak bańka mydlana.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Autor przedstawia spory kawałek historii, książka wciągająca, choć doszukalam się kilka niezgodności z prawdziwymi faktami. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)