Jedna z najważniejszych powieści amerykańskich lat 60, wydana w 1966 roku przez Random House. Zabawny i przenikliwy obraz uniwersyteckiego campusu ogarniętego rebelianckim wrzeniem. Psychodeliczna podróż przez świat, w którym jak w alchemicznym tyglu zmieszane są erotyka i narkotyki, gargantuiczne obżarstwo i asceza, nauka i rewolucja, kłamstwo i prawda. Komiczna i pikarejska akcja tej powieści, opartej na osobistych doświadczeniach autora z czasów studiów i z licznych podróży, rozgrywa się na Zachodzie USA, na ogarniętej rewolucją Kubie i na pewnym uniwersytecie w stanie Nowy Jork. Główny bohater, porte parole autora, nosi znaczące, nieco go alienujące i przywodzące na myśl Yossariana z Paragrafu 22 nazwisko: Gnossos Pappadopoulis – i nie jest to jedyne podobieństwo do arcydzieła Josepha Hellera.
Been Down… to także mistrzowski portret czasów beat generation, w których wyrośli Jack Kerouac i Ken Kesey. Literacka rewelacja, której hołd oddał najwybitniejszy amerykański pisarz drugiej połowy XX wieku, Thomas Pynchon, dedykując swoją Tęczę grawitacji Farinie i pisząc przedmowę do nowego wydania jego powieści. Pynchon powieść Fariny nazwał m.in. chóralnym „alleluja”, „utworem granym przez dwustu muzyków w idealnej tonacji… To prześmieszna, mrożąca krew w żyłach, erotyczna, głęboka, szalona, piękna i jednocześnie oburzająca powieść”. Farina napisał ją podczas studiów na Cornell University, a tytuł zaczerpnął z napisanego w 1928 bluesa I Will Turn Your Money Green, którego autorem był Furry Lewis. Piosenka ta była wielokrotnie nagrywana przez różnych wykonawców, a Farina sam nagrał ją z Erikiem von Schmidtem w roku 1963. Motywy z tego utworu i jego tytuł wykorzystał także Jim Morrison i zespół The Doors. Been Down…jest dziś klasyczną pozycją dla wszystkich amatorów lat sześćdziesiątych i literatury kontrkulturowej. W roku 1970 na duży ekran powieść przeniósł Jeffrey Young.
więcej
Been Down… to także mistrzowski portret czasów beat generation, w których wyrośli Jack Kerouac i Ken Kesey. Literacka rewelacja, której hołd oddał najwybitniejszy amerykański pisarz drugiej połowy XX wieku, Thomas Pynchon, dedykując swoją Tęczę grawitacji Farinie i pisząc przedmowę do nowego wydania jego powieści. Pynchon powieść Fariny nazwał m.in. chóralnym „alleluja”, „utworem granym przez dwustu muzyków w idealnej tonacji… To prześmieszna, mrożąca krew w żyłach, erotyczna, głęboka, szalona, piękna i jednocześnie oburzająca powieść”. Farina napisał ją podczas studiów na Cornell University, a tytuł zaczerpnął z napisanego w 1928 bluesa I Will Turn Your Money Green, którego autorem był Furry Lewis. Piosenka ta była wielokrotnie nagrywana przez różnych wykonawców, a Farina sam nagrał ją z Erikiem von Schmidtem w roku 1963. Motywy z tego utworu i jego tytuł wykorzystał także Jim Morrison i zespół The Doors. Been Down…jest dziś klasyczną pozycją dla wszystkich amatorów lat sześćdziesiątych i literatury kontrkulturowej. W roku 1970 na duży ekran powieść przeniósł Jeffrey Young.
Informacje dodatkowe o Wszystko się spieprzyło, ale chyba będzie lepiej:
Wydawnictwo: Officyna
Data wydania: 2014-05-09
Kategoria: Literatura piękna
ISBN:
Liczba stron: 320
POLECANA RECENZJA
WSZYSTKO SIĘ SPIEPRZYŁO, ALE CHYBA BĘDZIE LEPIEJ
Kiedy w 1966 roku Richard Farina postawił ostatnią kropkę w swojej powieści Wszystko się spieprzyło, ale chyba będzie lepiej, nie mógł wiedzieć, jak bardzo profetyczne okaże się to zdanie. Pokolenie urodzone po drugiej wojnie światowej nie miało złudzeń, że świat przekroczył właśnie pewną granicę. Rodzice ginęli w okopach Europy, ich z kolei własny rząd wysłać miał wkrótce na drugi koniec świata, by ginęli niby w słusznej sprawie. W akademickich kampusach lat sześćdziesiątych wrzało. Studenci jeszcze nie wiedzieli, do czego doprowadzą, ale mieli przeczucie, że biorą udział w czymś ważnym, rewol...
więcej
Kup książkę Wszystko się spieprzyło, ale chyba będzie lepiej
Sprawdzam ceny dla ciebie ...
Cytaty z książki
REKLAMA
Zobacz także
Wszystko się spieprzyło, ale chyba będzie lepiej - opinie o książce
Fariña przywołuje tu lata 60. ubiegłego wieku tak precyzyjnie, dowcipnie i przejmująco jak F. Scott Fitzgerald ukazał epokę jazzu. Bohater, Gnossus Pappadopoulis, podąża poprzez psychodeliczny krajobraz, napotyka kłamstwo, naukę, wiarę, erotykę i od czasu do czasu prawdę. Pisarz nakreślił tu portret wybuchowej dekady i przekazał istotę tamtego pokolenia.
Wiele słyszałam o tej publikacji. Jedni ją chwalili - inni krytykowali. Kiedy ujrzałam tytuł książki wydała mi się nieszablonowa i jednocześnie intrygująca. Podczas lektury spostrzegłam, że jest napisana z werwą i humorem, co sprawiło, że natychmiast mnie porwała. Po lekturze stwierdzam, że książka jest bardzo dobra. Mimo, że przesiąknięta erotyką nie jest seksistowska czy mizoginiczna. Napisana w wyśmienitym stylu, ociekająca pragnieniem doraźnej zmiany.
Co więcej zakończenie rzuciło mnie na kolana i uzmysłowiło, że książka jest czymś więcej niż ukazaniem zamiłowania do włóczęgi i nakreślenia pretekstów do picia i brania narkotyków, ale chodzi tu bardziej o skutki próbowania utrzymania równowagi wewnętrznej z powodu nastania tak wielu zmian kulturowych. Jej uniwersalność wynika także z tego, że ukazuje próby przejścia przez życie bez zakłopotania, sposoby jak być człowiekiem niefrasobliwym, dowcipnym i okazem beztroskiego spokoju.
Dzięki trzecioosobowej narracji mogłam lepiej przyjrzeć się tamtej rzeczywistości. A Gnossos Pappadopoulis, główny bohater powieści to zabawny obrzydliwiec. Nie łatwo stworzyć postać, która łączy w sobie skrajności. Ponadto mnóstwo groteskowych aluzji i zabawy liryzm. Zaletą tej publikacji jest także to, że Fariña umiejętnie tu połączył młodzieńczą pychę nieśmiertelności, naiwność ducha buntu i amerykańską kontrkulturę uczelnianą.
Natomiast zewnętrzny świat (poza murami uczelni) autor przedstawił jako miejsce fałszywych zasad i autorytetów, które najlepiej ignorować tak długo, jak to tylko możliwe. Nawet pomimo bańki ochronnej dookoła uczelni niekiedy nie można ustrzec się przed negatywnymi konsekwencjami i smutkiem. Fariña wskazuje tu prawie każdy problem Stanów Zjednoczonych, a ja dostałam możliwość ujrzenia wszystko oczami jednego z tych "szalonych Kerouaców".
Chociaż fabuła książki jest osadzona w Cornell w latach 50-tych, autor opisuje rodzaj kontrkultury, którą można było odnaleźć na amerykańskich kampusach uczelnianych od lat 60-tych aż do 90-tych. Duża część powieści oparta jest na wątkach autobiograficznych - co dla mnie było nader interesujące. Uważam, że "Wszystko się spieprzyło, ale chyba będzie lepiej" zasługuje na poczesne miejsce wśród utworów Burrowa, Ginsberga, Keseya i Brautigana.
Podsumowując - niezapomniane postacie, żargon i obraz przełomowych, inspirujących wydarzeń. Uważam, że książka jest genialna i momentami bardzo wzruszająca. Wywarła na mnie ogromny wpływ. Polecam.
