Wilczyca. W pogoni za wolnością
Sylwia Koperska

; Właśnie po to są przyjaciele-żeby rozumieli cię lepiej, niż ty sam siebie rozumiesz. ; 

 
Katarzyna Berenika Miszczuk, Wilczyca
Biorąc do ręki powieść Sylwii Koperskiej  ; Wilczyca. W pogoni za wolnością ; sądziłam z opisu iż będę miała do czynienia z czymś rewelacyjnym, ambitnym, nie to bym liczyła na wielkie WOW, fajerwerki, bym rozdziawiła usta i by mnie pochłonęła książka tak bardzo, iż byłabym wstanie dać jej mega wielką ilość gwiazdek. Nie o to chodzi by ją skrzywdzić, by moja nadinterpretacja nie godziła się z większością, ale ja nie mam na imię każdy i nie nazywam się wszyscy. Moje zdanie w tej kwestii nie ulega zmianie, nawet po miesiącu, czy krócej bym mogła określić powieść jako przeciętną. Pomysł na taką fabułę jest ciekawy, wprowadza klimat do świata jaki chciała stworzyć i przełożyć go nam czytelnikom - autorka. Nie bardzo za to wyszły wątki które albo były posypane lukrem i cukrem pudrem, kiedy to bohaterce pomimo kłopotów życiowych, wszystko płynnie się udaje, nawet więzienie było spoko fajnym miejscem, co doprowadziło do kilku ciekawych znajomości, niespodziewana ciąża, walenie głową w mór i krzyk rozpaczy - przyjęłam nie mal jak rzyganie tęczą. Powieść troszkę przypomniała mi dawno przeczytane części  Tillii Cole ; Reap ; i ; Raze ; gdzie bohaterce wszystko wspaniale się układa, ale kto nie marzy o wyuzdanych historiach o lovstory? Oczywiście trzeba wziąć pod uwagę iż autor jest artystą słowa, buduje i tworzy a nawet lepi ze słów, historię najlepiej jak potrafi, nie zawsze ona trafia do odbiorcy z taką mocą jakie ma przeznaczenie, zdaję sobie sprawę że są takie osoby które z niecierpliwością oczekiwać będą drugiej i kolejnej części tej autorki. A trzeba przyznać że daleko mu do chłamu stworzonego na poczet ekranizacji Blanki Lipińskiej, osławionej iż 50 twarzy Greya to małe piwko przed śniadaniem, tym bardziej iż zostały sprzedane prawa autorskie i za chwile i za moment będziemy mogli książkę porównać z kinową wersją. 

Karolina to młoda kobieta opisująca swoje życie jako pasmo nieszczęść. Matka despotyczna, choleryczna, ba! ziejąca niczym smok, żmija która nienawidzi własnej córki, serwując jej od czasu do czasu wygnanie z domu. Dorastająca panna, bez poczucia bezpieczeństwa trafia w ręce przyjaciółek, aż któregoś dnia pod nieobecność rodziców, jako nastolatka robi imprezę na której pojawia się jej nowo poznana koleżanka. Kim jest i jakie odegra rolę w życiu Karoliny? Pomimo iż dziewczyna ma pieniądze, dobrze ustawionych rodziców, dobre liceum, perspektywy na życie, nie jest w stanie wyrwać się z rąk toksycznej matki. Na drodze ku przyszłości, staje chłopak i jedna niespodziewana noc która daje początek ciąży, a kończy na ułudzie iż dziewczyna kiedykolwiek wyrwie się z domu. Po narodzinach dziecka Karolina postanawia więc wstąpić do gangu złodziei samochodów. Kiedy odkrywa iż jej miejsce jest właśnie w takiej roli, niespodziewanie ona w raz z całą ekipą zostaje zatrzymana i osadzona w damskim więzieniu. Tam poznaje nie tylko uroki tego zapomnianego przez Boga i ludzi miejsca, lecz środowisko plus zasady którymi się kierują osoby osadzone. Po zapłaceniu kaucji, dziewczyna wychodzi na wolność, lecz jak to w życiu bywa nie na długo cieszy się swobodą gdyż kochająca matka daje znać swoim zachowaniem. Pewnego dnia poznaje chłopaka. Czy w życiu dziewczyny nastąpi przełom? Czy miłość faktycznie zwycięży? Jak potoczą się dalsze losy, sami się przekonajcie. 

Dla mnie to płytka, prosta powieść, nie skomplikowana, taka dla nastolatek które marzą o świecie pełnych akcji, miłości która podbije świat, o księciu na białym koniu, który zrzuci pod nogi wszystko czego dusza zapragnie i na koniec jak to bywa w baśniach - będą żyli długo i szczęśliwie , a ich kot zrzyga się od nadmiaru endorfin. Mimo wszystko życzę miłej lektury.

Miłość - Tak ważna w życiu każdego z nas. Ta rodzicielska, partnerska. Gdy jesteśmy jej pozbawieni, nasza rzeczywistość traci ten blask, zostaje przygaszona smutkiem, bólem i samotnością. Miłość nasz kształtuje, mówi, co jest dobre, a co złe, daje poczucie wartości i przynależności do kogoś. Jeśli jej nie otrzymamy od najważniejszych osób, ciężko nam będzie wkroczyć później w dorosłe życie. Wynosimy z domu różne wzorce, zachowania, zwyczaje, ale gdy otrzymujemy tylko te złe, możemy nie potrafić okazać innym ciepłych uczuć, nie być w stanie kochać, bo nigdy tej miłości nie otrzymaliśmy od tych osób, które powinny ją nam okazywać. Karolina główna bohaterka ,,Wilczyca'' nigdy nie odczuła ciepłych uczuć od swojej rodzicielki. To mogło spowodować, że przekroczyła granicę, której w innych okolicznościach nigdy by nie postąpiła. 

Bardzo cenię sobie takie historie. Pokazują, że mimo ciągłych kłód pod nogami mamy w sobie ogromną siłę, by je przeskoczyć, by podnieść się z kolan, kiedy kolejny raz upadniemy. I jeśli mamy wokół siebie choć jedną osobę, która pomoże nam zrobić ten jeden mały krok do przodu, jesteśmy zwycięzcami. Gdy w naszym życiu brakuje takich ,,aniołów'' i sami borykamy się z brakiem pewności siebie, zdaje się nam, że idziemy jak po grudzie przez kolejne etapy naszej egzystencji. Przestajemy dostrzegać otaczającą rzeczywistość i dajemy pochłonąć się cierpieniu, stojąc dalej w miejscu albo cofając się o kilka kroków do tyłu. ,,Wilczyca'' nie jest łatwą książką na jeden raz. Poznajemy losy bohaterki, co nią kierowało, dlaczego postąpiła tak, a nie inaczej. Staramy się ją zrozumieć i na swój sposób kibicować przy kolejnych jej wyborach. Nieraz będziemy na nią psioczyć, złościć się, wyrzucać jej swoją frustrację. I to mi się właśnie w historii podobało. Powieść wywołała emocje, dała do myślenia, nie przeszłam obok niej obojętnie, tylko dałam się wciągnąć w niełatwą przeprawę przez życie bohaterki. A takie historie na długo się zapamiętuje. Które potrafią utkwić w podświadomości na dłużej. 

Mimo że kilka osób zarzucało tej książce za mało opisów postaci, mi wystarczyły, by zobrazować sobie całą otoczkę powieści. Miejsca, bohaterów, sytuacje i te niedopowiedzenia. Podobał mi się styl Sylwii, taki luźny, lekki. Czytając, miałam wrażenie jakby Karolina siedziała na wprost mnie i z przejęciem opowiadała mi o swoich losach. Jakbyśmy były dobrymi przyjaciółkami, które nie widziały się od lat i teraz miały okazje opowiedzieć o tym, co się u nas działo. A nie każdemu się to udaje. Czuć tę swobodę w czytaniu, nie ma nic napisanego na siłę, tylko tak jak jest. Bez ubarwiania, koloryzowania. Gdy pojawi się kontynuacja z pewnością i ogromną przyjemnością po nią sięgnę! Polecam.