Wieczna księżniczka
Philippa Gregory

Philippa Gregory to niewątpliwie jedna z najbardziej znanych autorek powieści historycznych. Popularność zdobyła przede wszystkim za sprawą dwukrotnie sfilmowanych „Kochanic króla”, choć każda książka, która wychodzi spod jej pióra cieszy się bardzo dużym zainteresowaniem. Pisarka znana jest z dużej dbałości o wierność historycznym faktom. To, co jednak ją wyróżnia, to nadanie ważnym personom bardziej „ludzkiego” wymiaru. Za jej sprawą poznajemy ich radości, smutki, ambicje i obawy. „Wieczna księżniczka” to pierwsza książka z Cyklu Tudorowskiego, w której autorka zabiera nas w podróż do XVI-wiecznej Europy.

Dzieciństwo Cataliny, najmłodszej córki pary królewskiej Izabeli Kastylijskiej i Ferdynanda Aragońskiego, zdecydowanie różni się od naszych wyobrażeń życia znaczącej księżniczki. Zamiast wieść spokojne i beztroskie życie na dworze, w towarzystwie licznych dam dworu, dziewczynka spędza swoje pierwsze lata w królewskim obozie wojskowym, śledząc starania własnych rodziców, by oczyścić jej ojczyznę, Hiszpanię, z Maurów. Już od trzeciego roku życia dziewczynka przygotowywana jest do roli angielskiej królowej. Dla Cataliny nie ma innej alternatywy. Jej przeznaczeniem jest stać się żoną księcia Walii Artura, następcy Henryka VII Tudora, władać krajem twardą ręką, w imię chrześcijańskich wartości – czyli dokładnie tak, jak robiła to bezkrytycznie podziwiana przez nią matka. Życie naznaczone krucjatami i surowe wychowanie kształtują księżniczkę o wyjątkowym harcie ducha, zdeterminowanej, by godnie wypełnić swoje zadanie. W wieku 15 lat Catalina trafia na angielski dwór i zgodnie z planem poślubia młodego księcia. Niestety nie dane jej jest długo cieszyć się szczęściem i spokojem. Los wystawi ją na liczne i bardzo ciężkie próby. Czy jej determinacja okaże się wystarczająca, by osiągnąć zamierzony cel?

"Wieczna księżniczka" to doprawdy pasjonująca historia bardzo doświadczonej przez życie kobiety. Jej surowe wychowanie w katolickiej wierze sprawia, że Catalina wyrasta na poważną i świadomą swojej roli młodą kobietę, która za wszelką cenę pragnie spełnić pokładane w niej oczekiwania. Nawet w chwili, gdy traci swoją uprzywilejowaną pozycję, i ze znaczącej książniczki przemienia się w osobę wręcz niepożądaną, przetrzymywaną na dworze tylko po to, by wymusić na jej ojcu, Ferdynandzie, wypłatę drugiej części obiecanego posagu, Catalina cierpliwie znosi wszelkie formy poniżenia, desperacko poszukując sposobu, by zdobyć pozycję, jaka była jej przeznaczona. Jej silna osobowość, świadomość obowiązków, zainteresowanie sytuacją jej nowej ojczyzny, zdolność snucia dalekowzrocznych planów, mocno kontrastuje z postacią jej drugiego męża, Henryka, który ponad dobro kraju stawia własne uciechy i zupełnie bezmyślnie trwoni swój majątek. To właśnie starszej od niego o kilka lat żonie, Katarzynie, młody władca zawdzięcza fakt, że jego państwo zachowuje względną stabilność. Królowa jak nikt inny potrafi wpłynąć na decyzje małżonka i w rzeczywistości sprawuje realną władzę w państwie, a każda kolejna decyzja zdaje się przybliżać ją do pozycji porównywalnej do jej matki Izabeli.

Co prawda powieść napisana jest w trzecioosobowej narracji, jednak autorka chętnie wplata w nią przemyślenia głównej bohaterki, dzięki czemu staje się ona bardzo bliska czytelnikowi. I choć nie sposób zmienić losów, które napisała historia, każdy podświadomie trzyma kciuki za Katarzynę i pragnie, by jej misja w pełni się powiodła.

Philippa Gregory w bardzo interesujący sposób kreśli skomplikowaną sytuację polityczną ówczesnej Europy, zdradzając nam przykładowo tajniki przebiegłej strategii ojca Katarzyny, Ferdynanda. Trudno również nie dostrzec, jak bardzo pisarka ubolewa, nad jakże bogatą i wyjątkową kulturą, którą rodzice Katarzyny praktycznie całkowicie zniszczyli, w imię „chrześcijańskiego dobra”.

Przybycie hiszpańskiej księżniczki na angielski dwór było również doskonałym pretekstem do tego, aby porównać obyczaje dwóch znaczących i jakże odmiennych krajów. Anglicy ze swoją niechęcią do kąpieli i obawą przed spożywaniem surowych warzyw i owoców, zdają się być daleko za postępowymi Hiszpanami. Z kolei w sprawach damsko-męskich o wiele zdrowsze podejście zdają się mieć Anglicy, utrzymujący regularne kontakty z płcią przeciwną, podczas gdy niezapowiedziana wizyta monarchy w komnatach księżniczki, wzbudza wśród Hiszpanek ogromne oburzenie.

Powieść zachwyca bogactwem tła obyczajowego i historycznego, jednak przede wszystkim pozwala nam odkryć zupełnie inne oblicze Katarzyny Aragońskiej. Historia zapamiętała ją przede wszystkim jako pierwszą żonę Henryka VIII, za sprawą której władca zerwał stosunki z kościołem katolickim, ale również jako matkę Marii I Tudor znanej pod przydomkiem Krwawej Marii. Za sprawą pisarki Katarzyna Aragońska nijako odżyła, dała się poznać jako szalenie ambitna, dumna i odważna kobieta, która gotowa jest do ogromnych poświęceń, w imię wyższych celów.

Książka naprawdę mnie oczarowała i nie dostrzeam czegokolwiek, co mogłabym jej zarzucić. Dlatego gorąco polecam ją wszystkim, których intryguje ten jakże interesujący okres w historii Anglii i Europy. Sama z całą pewnością sięgnę po kolejne książki z Cyklu Tudorowskiego i jestem niemal przekonana, że autorka mnie nie zawiedzie. Serdecznie polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Philippa Gregory jest jedną z najbardziej charakterystycznych współczesnych pisarek. Główną rolę w jej książkach odgrywają kobiety znane nam z kart historii, przede wszystkim władczynie, które los stawia przed trudnymi wyborami lub - o zgrozo - nie daje im żadnego wyboru. Choć autorka niekiedy dość mocno ingeruje w faktyczne dzieje historyczne, postacie wykreowane przez nią wydają się czytelnikowi niezwykle rzeczywiste, a ich emocje, rozterki i decyzje prawdziwe. Nic dziwnego, że nazywa się ją niekwestionowaną mistrzynią powieści historycznych, a czytelnicy chętnie sięgają po kolejne jej powieści. Sama, choć dotychczas przeczytałam niewiele książek tej autorki (Kochanice króla, Biała księżniczka), bez obaw kontynuuję przygody z jej twórczością.  Wieczna księżniczka jest pierwszym tomem Cyklu Tudorowskiego, z którego dalszymi częściami miałam już do czynienia. Nie przeszkadzało mi to absolutnie w odbiorze powieści, można bez obaw czytać go w dowolnej kolejności. W zasadzie... dowiedziałam się, że to pierwszy tom dopiero po przeczytaniu drugiego, piątego i czwartego (dokładnie w tej kolejności, recenzja 4. i 5. niebawem). Na szczęście, na gapiostwie nic nie straciłam. :) Cykl Tudorowski rozpoczyna opowieść o Katarzynie Aragońskiej, w dzieciństwie znanej jako Catalina. Na kartach powieści śledzimy jej drogę od infantki hiszpańskiej do królowej Anglii. Jest to wędrówka ciężka, niemal samotna i bez wątpienia niesprawiedliwa, choć na swym szlaku Katarzyna spotyka również płomienną miłość, lecz i ta zostaje okrutnie zgaszona przez śmierć. Życie bohaterki naznaczone jest cierpieniem, brakiem zrozumienia i obelgami, jednak nawet w sytuacjach rodem z największych koszmarów Catalina potrafi zachować dumę i z determinacją walczyć o swoje. Katarzyna Aragońska, którą przedstawia nam w Wiecznej księżniczce autorka, jest kobietą niezwykle silną, wrażliwą i inteligentną, znającą swoją wartość.
Zostałam królową Anglii właśnie wtedy, gdy jestem potrzebna. To nie czasy dla monarchini, która chce tylko zasiadać na tronie i rozdawać trofea w turniejach rycerskich. To czasy dla władczyni, która ma serce i nerwy mężczyzny i wojownika. Ja jestem taką królową. Poprowadzę swoją armię do zwycięstwa.
Wieczna księżniczka zachwyca uczuciowością i niesamowitą dbałością o najdrobniejsze historyczne detale. Czytając tę powieść, podzieloną na trzecioosobową narrację oraz osobiste zapiski Katarzyny Aragońskiej, zapomniałam o bożym świecie i całkowicie zatonęłam w życiu głównej bohaterki. Catalina stała się na swój sposób moją przyjaciółką, której losy śledziłam z szalejącym w piersi sercem i łzami na policzkach, a ona - jakby w podziękowaniu - pokazywała mi piękne suknie z początku XVI-wieku, długie korytarze angielskich włości i... własne wnętrze, niejednokrotnie wystawiane na próbę. Wyrafinowane słownictwo, zawierające wiele archaizmów, uczyniło portret Katarzyny Aragońskiej jeszcze bardziej wiarygodnym. Dotychczas sądziłam, że Kochanice króla są najlepszą powieścią Philippy Gregory. Myliłam się. Wieczna księżniczka to jedna z najbardziej genialnych książek historycznych, jakie miałam szansę przeczytać. Autorka wspaniale połączyła w niej podania i opracowania o Katarzynie Aragońskiej, z własną wyobraźnią, elementami obyczajowymi i sensacją, w ciekawy sposób przedstawiając w niej nawet kwestie polityczne. Może ciężko będzie Wam w to uwierzyć, ale pochłonęłam całą w jeden dzień. Wieczna księżniczka oczarowała mnie pod każdym względem i polecam ją z całego serca. Jeśli nie znacie powieści Philippy Gregory, po przeczytaniu tej całkowicie się zakochacie w jej twórczości... 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Katarzyna Aragońska już od wczesnego dzieciństwa wiedziała, że jej przeznaczeniem jest zostać królową Anglii. Jako córka Izabeli Kastylijskiej - zwanej również Katolicką ze względu na swoją niezwykłą pobożność - wzrastała w przekonaniu o własnej wyjątkowości i istnieniu nadzwyczajnej więzi łączącej ją z Bogiem. Za życiowy cel obrała sobie szerzenie chrześcijaństwa i walkę z dzikimi, innowierczymi Maurami. W wieku piętnastu lat, zgodnie z wiążącym ją od trzeciego roku życia kontraktem, wyjeżdża do przeznaczonej jej Anglii w celu dopełnienia swojego losu i poślubienia przyszłego monarchy - Artura Tudora. Musi odnaleźć się w rzeczywistości, która tak bardzo różni się od dotychczas jej znanego krajobrazu rodzinnej Hiszpanii. Mimo początkowej wzajemnej niechęci, między młodą parą rodzi się prawdziwe, romantyczne uczucie. Stają się nie tylko kochankami, lecz również przyjaciółmi - partnerami do długich rozmów, przez które nocą zbliżają się nie tylko cieleśnie, a także duchowo. Szczęśliwy obraz kochającego się małżeństwa jedynie potęguje przekonanie, że nad ich losem czuwa sam Stwórca, a oni podążają wyznaczoną przez niego ścieżką. Sielanka nie trwa jednak długo. Miłosierny Bóg postanawia zabrać do siebie młodego księcia. Niesprawiedliwy akt budzi falę pytań i niezrozumienia. Dlaczego ktoś tak szlachetny umiera w tak młodym wieku? Dlaczego właśnie on? Dlaczego Bóg zabiera ukochanego najwierniejszej ze swoich wyznawczyń? Książka w sprawny sposób przemyca wątek kryzysu wiary w obliczu tragedii. Główna bohaterka, dotychczas ze wszech miar bogobojna i nieśmiejąca kwestionować słuszności decyzji Stwórcy, staje przed egzystencjalnym pytaniem - czy Bóg naprawdę wie co robi i czy warto zawierzać mu swoje życie? Katarzyna bez powodzenia szuka sprawiedliwości w z pozoru niesprawiedliwym odejściu jej ukochanego. I mimo że jej nie znajduje, to właśnie wiara w Boga i we własne przeznaczenie pozwala jej przetrwać lata szykan ze strony świekra - Henryka VII - i w rezultacie dopełnić swój los. ,,I nagle sznur odwagi, który utrzymywał mnie przez całe życie przy zdrowych zmysłach, zmienia się w cienką nić, w pajęczą nitkę, w nicość... Moje niezachwiane w najgorszych chwilach przekonanie, że kroczę ścieżką Pana i że On zawsze mnie ochroni, znienacka okazuje się niczym więcej jak iluzją, dziecinną bajeczką. (...) Nie różnię się od nich wcale. Nie jestem niewiastą gotową stawić czoło życiu i śmierci i wygrać, jak jeszcze niedawno myślałam". Na stronicach książki możemy zobaczyć, jak ewoluuje główna bohaterka; jak kształtuje się jej światopogląd i jak z przekonanej o własnej wyższości nad innymi rozpieszczonej dziewczyny przeobraża się w dojrzałą, doświadczoną przez los kobietę. Powoli dochodzi do niej otaczająca ją zewsząd hipokryzja, a początkowy czarno-biały obraz świata podzielonego na dobrych chrześcijan i złych innowierców ulega stopniowej zmianie. ,,Wieczna księżniczka" to ciekawa powieść, która - mimo historycznych nieścisłości i dopowiedzeń, na które pozwoliła sobie autorka tam, gdzie zawodziły źródła - bardzo dobrze radzi sobie z przybliżeniem tak zielonemu czytelnikowi jak ja realiów Anglii po Wojnie Dwóch Róż oraz pomaga dopasować już znane historyczne postacie w ich miejsca i sprawić, że kolejni władcy przestają być jedynie zlepkami imion i rzymskich cyfr. Polecam ją osobom lubiącym silne kobiece bohaterki i zdecydowanie odradzam historycznym purystom.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wspaniała opowieść o Katarzynie Aragońskiej. Philippa Gregory w znakomity sposób potrafi przedstawić myśli i rozterki bohaterów historycznych w każdej ze swoich książek. Czytelnik może mieć wrażenie, że przenosi się do tamtych czasów i przeżywa wszystko tak, jakby było tu i teraz. O Katarzynie przed przeczytaniem "Wiecznej księżniczki" nie wiedziałam nic. Teraz jestem pod wrażeniem tej kobiety i sięgam z zainteresowaniem do informacji o jej życiu. Przede mną jeszcze cały literacki dorobek Gregory, który mam zamiar przeczytać ;)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Świetna powieść.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Powieść o kłamstwie, które zmieniło bieg historii Anglii...Wypowiedziana w chwili śmierci pierwszego męża przysięga, w imię zakorzenionego przekonania o woli Boga, by być królową Anglii owocuje niezwykłymi wydarzeniami zarówno w życiu królowej Katarzyny, jak i losów jej nowej ojczyzny, Anglii. Przyczynia się do pokonania jej wrogów i rozkwitu kraju. Niestety, za cenę wielu upokorzeń, niezrozumienia i zdrady własnego męża, króla Henryka VIII. Fascynująca lektura rzucająca nowe światło zarówno na życie tego barwnego władcy jak i samej głównej bohaterki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Wieczna księżniczka" to portret Katarzyny Aragońskiej- kobiety dumnej, dzielnej, wrażliwej i osamotnionej, z ogromnym hartem ducha, znanej jako pierwsza żona Henryka VIII. Księżniczki urodzonej i wychowanej do walki. Catalina wspomina rodziców (zbyt często co może irytować), swoje lata dzieciństwa w obozie wojskowym, aranżowane małżeństwo z księciem Arturem, po którego śmierci czekała 7 długich samotnych lat na kolejne małżeństwo. W końcu doczekała się ślubu z młodszym od siebie Henrykiem, rozpieszczonym uroczym młodzieńcem, zepsutym przez nadmiar atencji. Po koronacji na królową przejęła sprawy królestwa w swoje ręce. Książka kończy się w momencie, gdy w zwycięstwie ze Szkotami zapewnia Anglii bezpieczeństwo na długie lata. To dziwne zakończenie, które nie przypadło mi do gustu, przecież dalsze życie Katarzyny również było ciekawe, w tym proces i rozwód z królem- o tym są raptem trzy ostatnie strony. Philippa Gregory postawiła tym razem na naprzemienną narrację: opisy obiektywnego narratora przeplatane są fragmentami osobistych myśli Katarzyny. To spójna całość, te różne narracje są dobrze rozgraniczone, ale bardziej mi przypadła do gustu narracja trzecioosobowa, choć ta pierwszoosobowa ukazuje, że i Katarzyna miała chwile zwątpienia, traciła spokój ducha. Sporo się wydarzyło na przełomie tylu wieków. A skoro przeszłości nie możemy zmienić, pozostaje nam tylko ją poznać- dzięki Philippie Gregory możemy zaznajomić się z barwną historią Anglii.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Wieczna księżniczka" to zachwycające emocjonalnością oraz dbałością o detale dzieło dotyczące życia pierwszej kobiety, którą los pokarał cierpieniem, upokorzeniem i rozczarowaniami, a także wrzucił w ramiona Henryka VIII - co wprawdzie marzyło się każdej młodej damie w tamtych czasach, lecz jak już przyszło co do czego, rzeczywistość bynajmniej nie okazywała się kolorowa. Philippa Gregory postawiła na naprzemienną narrację, przeplatając opisy obiektywnego narratora korespondencją i fragmentami pamiętnika pisanego ręką Katarzyny, a tym samym tworząc spójny, olśniewający całokształt. "Wieczna księżniczka" łączy w sobie cechy zarówno doskonałego przygotowania teoretycznego (z racji ukończonych przez autorkę studiów historycznych i pasji), jak i pisarskich umiejętności na niewiarygodnie wysokim poziomie. Posługując się wysublimowanym słownictwem, bawiąc się inwersją, która równoważy znikomą ilość archaizmów (zdecydowanie na plus!) i zawierając w powieści możliwie wiele rzeczywistych wydarzeń i postaci historycznych, udało się Philippie Gregory napisać książkę, którą czyta się jak najbardziej błyskotliwą obyczajówkę, i która jest wiarygodna niczym najlepszy podręcznik. Idealne połączenie, które osiągnąć można jedynie ciężką pracą i miłością do obranego zagadnienia. Chapeau bas, autorko!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Wieczna księżniczka", to pierwsza cześć cyklu Tudorowskiego Philippy Gregory. Opisuje historię Katarzyny Aragońskiej; jej lata dzieciństwa w Hiszpanii, które zakończyło się wraz z podróżą do Anglii i poślubieniem najstarszego syna Henryka VII, by w wyniku niesprzyjających okoliczności pozostać księżną wdową , a po latach królową Anglii. Książkę czyta się z zapartym tchem dzięki plastycznemu językowi, który wprowadza nas w niezwykły świat dworskiego życia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Fakty historyczne zgrabnie połączone z fikcją. Bardzo podoba mi się sposób prowadzenia narracji - z perspektywy Katarzyny Aragońskiej. Powieść wciąga od pierwszej strony i nie wypuszcza czytelnika ze świata przedstawionego dobre kilka godzin po zakończeniu lektury.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)