Wesołe kumoszki z Windsoru
William Szekspir

Przyszła pora i na Wesołe kumoszki (i od razu musiałam zasięgnąć języka, czym dokładnie są te "kumoszki"). Ogólnie nie było źle, trochę się pośmiałam, ale mogło być lepiej - dlatego słabe 5. Można w tej komedii wyróżnić trzy wątki, które wzajemnie się ze sobą splatają. Pierwszy (chyba najciekawszy) to plany niezbyt uczciwego szlachcica - Sira Johna Falstaffa, który pisze identyczne listy do dwóch zamężnych kobiet - pani Page i pani Ford. Kolejny, ściśle powiązany z Johnem, dotyczy pana Forda, który nie wierzy w wierność swojej żony i próbuje udowodnić jej wiarołomstwo. Co dziwne robi to za pośrednictwem głównego powodu swojej zazdrości - pana Falstaffa. Ponownie (jak przystało na Szekspira) mamy do czynienia z przebieranką - jednak tym razem nie ma zamiany płci, bowiem to Ford przebiera się za innego mężczyznę - pana Strugę. No i na końcu (najbardziej nużący wątek) mamy losy panny Page, która ma trzech adoratorów - francuskiego lekarza Kajusz (faworyta pani Page), Pana Chudziaka (wybrańca pana Page) i na końcu Fentona (którego upatrzyła sobie sama zainteresowana czyli Anna Page). Jako, że komedie zazwyczaj mają szczęśliwe zakończenie panna Page wyszła za mąż za swojego wybranka, oszukując i matkę i ojca (którzy jednocześnie planowali podstępem wydać ją za mąż), panie Ford i Page dały nauczkę rozpustnemu Falstaffowi, a pan Ford uwierzył żonie i zrozumiał, że była mu wierna. Postać Hugo Evansa - na początku mnie bawiła swoją śmieszną wymową. Z czasem zaczęło to być trochę irytujące, bo spowalniało mi czytanie, bo czasem musiałam domyślać się, co Sir Hugo chciał powiedzieć. Niemniej ciekawy pomysł na bohatera komedii. O wiele sympatyczniej odebrałam postać lekarza Kajusza, który również miał problem z odpowiednim wysławianiem się i myleniem odpowiednich form czasowników i czasów. Jednak to w żaden sposób mi nie przeszkadzało. I najlepszy tekst z całej komedii, w zasadzie można powiedzieć przekleństwo albo klątwa - "Niech sępy twymi karmią się flakami". W zasadzie można to uznać za dobry przykład czarnego humoru. Fenomenalne i zdecydowanie w moim guście.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tytułowe kumoszki to inteligentne, mające poczucie humoru mieszczki, będące statecznymi żonami. Nic więc dziwnego, że nie podobają im się interesowne zaloty pewnego jegomościa. Postanawiaja go ukarać poprzez ośmeszenie. W pełni im się to udaje. Jednocześnie ucierają nosa zazdrosnemu, podejrzliwemu mężowi. Satyryczne spojrzenie Shakespeare'a nie tylko na jemu współczesnych.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)