W krainie wodospadów
Caspari Sofia

Widać, że autorka miała już coraz mniej pomysłów na losy bohaterów. Dlatego postanowiła kilku się pozbyć. Nie prowadzi już wątku Miny i jej ukochanego, pozbywa się Leonory i jej męża i wysyła ich w podróż do Paryża, nie prowadzi wątku Eduarda praz Paco i Blanki. Głównymi bohaterkami stają się za to Clarissa (której losy wyjątkowo mnie nużyły od samego początku) i Aurory. W zasadzie żaden bohater nie wybija się na tle innych, wszyscy są tacy sami, bezbarwni. Różnią ich tylko imiona oraz imiona ich pociech... Można przeczytać, aczkolwiek wcale nie trzeba...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Ratując jednego człowieka, ratujesz cały świat". Argentyna to kolibry, które nieodłącznie kojarzą się z tą krainą. Argentyna to srebrne rzeki, jakich bardzo dużo na terenie tego państwa. Argentyna to także wodospady, które ukazując nieograniczoną siłę wody, stanowią gorące serce ludu tej ziemi. Ostatni tom argentyńskiej sagi pokazał w pełni żywiołowość tego serca. Sofia Caspari to ukrywająca się pod pseudonimem literackim Kirsten Schutzhofer, czyli autorka dość popularnych powieści historycznych. Ogromne wrażenie na pisarce zrobiły podróże po Ameryce Środkowej i Południowej, w tym po Argentynie. "W krainie kolibrów" czyli pierwszy tom sagi rodzinnej, znalazł się w Niemczech na liście bestsellerów tygodnika "Der Spiegel". Clarissa tylko cudem unika śmierci z ręki oprawców, którzy zamordowali jej męża. Kobietę znajduje młody lekarz Robert, który od tej chwili staje się jej przyjacielem i zarazem obrońcą przed żądnym zemsty teściem. Losy bohaterki przeplatają się z życiem postaci znanych z dwóch poprzednich tomów - Marii, Aurory i wielu, wielu innych. Wątek przewodni trzeciego i zarazem ostatniego tomu sagi Sofii Caspari, czyli miłość pomiędzy Clarissą a Robertem w zupełności wyczerpał etos prawdziwego uczucia pomiędzy kobietą i mężczyzną. Uczucia opartego na przyjaźni, zaufaniu i przede wszystkim bezpieczeństwu. Uczucia, które buduje się na solidnych podstawach, czerpiąc z niego siłę na całe późniejsze życie. Muszę przyznać, że postawa Roberta, który bezgranicznie powierzył swój los kobiecie pełnej tajemnic, autentycznie mnie wzruszyła i wzbudziła podziw. W dzisiejszych czasach bowiem taka miłość się już chyba nie zdarza, gdyż ludzie za dużo myślą i za dużo analizują, zamiast dać porwać się sile miłości. Argentyna na przełomie XIX i XX wieku to społeczeństwo mocno zróżnicowane, zarówno pod względem majątkowym jak i etnicznym. I taki dość widoczny przekrój ówczesnego życia, autorka ukazuje z wielką dbałością o szczegóły, nawiązując nieco do historii, do podziałów kulturowych oraz nie zapominając o pięknych widokach z jakich niewątpliwie Argentyna słynie. Interesującym wątkiem, który został dość mocno w książce zaakcentowany jest powolny proces otwierania dla kobiet możliwości kształcenia się w zawodzie lekarza oraz trudności w dostępie do tej profesji. Mając za sobą wszystkie trzy tomy sagi Sofii Caspari mogę z pełnym przekonaniem powiedzieć, że autorka potrafi umiejętnie łączyć ze sobą wątki, budując na ich bazie wielowątkową fabułę powieści napisanej w epickim stylu, z widocznym rozmachem, czasami nieco przegadaną, ale w ogólnym rozrachunku pełną wartkiej akcji oraz dość bogatym tłem historyczno-obyczajowym. Nadal uważam, iż wszystkie trzy tomy to idealny scenariusz na argentyńską telenowelę, jednak nie mogę odmówić pisarce swoistej ekspresji w ukazywaniu losów bohaterów i namiętności, jakie nimi targają. W trzeciej części sagi czytelnik znajdzie wszystko to, co Sofia Caspari zaprezentowała w dwóch poprzednich tomach, czyli ludzkie namiętności, tragedie, poplątane losy oraz piękno Argentyny, które urzeka tak samo sto lat temu, jak dzisiaj. Polecam oczywiście czytać ten cykl od samego początku, by w pełni docenić jego rozmach i walory. Świetna rozrywka na leniwe wieczory z książką.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Całkiem niedawno swoją premierę miała trzecia odsłona poczytnej Sagi Argentyńskiej autorstwa Sofii Caspari. Trzeci tom nosi tytuł ,,W krainie wodospadów". Jedną z głównych bohaterek opowieści jest Clarissa Monada, kobieta cudem unika śmierci z rąk zbirów wynajętych przez jej teścia, aby ją zgładzić. Niestety zamiast Clarissy życie traci jej mąż, który osłonił ją własnym ciałem... Zdruzgotana kobieta ucieka i wpada do rwącej rzeki, a kiedy już wydaje się jej, że dla niej również nie ma ratunku nurt znosi ją na brzeg. Tam właśnie będącą w bardzo kiepskim stanie emocjonalnym, a na pierwszy rzut oka również fizycznym znajduje ją Robert Metzler, młody lekarz będący aktualnie w podróży. Mężczyzna postanawia zabrać tajemniczą kobietę do swojego rodzinnego domu. Tak oto rozpoczyna się ich wspólna historia, która wiedzie czytelnika poprzez bardzo wiele życiowych meandrów oraz tajemnic i bolesnych historii z przeszłości, które stopniowo odsłaniają się przed odbiorcą w toku lektury. Jest to opowieść o całej gamie kłębiących się w ludziach emocji od miłości, która jest w stanie przezwyciężyć bardzo wiele do nienawiści owocującej niegasnącym pragnieniem zemsty, która jest w stanie całkowicie zaślepić. Sofia Caspari nakreśla portrety kobiet, które pomimo tego, iż przyszło im żyć w niełatwych czasach nie boją się podążać za swoimi marzeniami, są w tym konsekwentne i zdeterminowane. Autorka w sposób bardzo plastyczny ukazuje nam także samą Argentynę z całym, że się tak wyrażę ,,bogactwem inwentarza". Poczynając od malowniczych krajobrazów, poprzez panujące tam realia gospodarczo-polityczne, aż do opisów chorób czy procederu handlu kobietami, które to zjawiska nękają ten kraj, a wszystko to na bardzo umiejętnie opisanym tle historycznym. Oczywiście nie zabrakło również nawiązań do poprzednich tomów oraz dalszych losów postaci w nich występujących. Śledzimy więc między innymi poczynania Aurory, Fabia, Marii i innych. Saga ta ma wiele atutów lecz według mnie dwa z nich wysuwają się na pierwszy plan, mam tutaj na myśli fakt, iż pomimo sporej objętości książek (od 496 do 632 stron) czyta się je bardzo szybko i płynnie. Ponadto można śmiało czytać je odrębnie np. przeplatając innym lekturami, gdyż czytelnik spokojnie odnajdzie się w każdym z tomów nie czując się przy tym zagubiony w fabule. Jeśli więc macie ochotę przenieść się do malowniczej Argentyny i zagłębić się w losy niezwykle wyrazistych bohaterów, którym życie nie szczędzi radości i spełnia na równi ze łzami i rozwianymi złudzeniami koniecznie wyruszcie w literacką podróż do krainy wodospadów, którą ze swojej strony gorąco Wam polecam i chociaż żal, że to już koniec sagi to mam nadzieję, że autorka stworzy jeszcze nie jedną co najmniej równie barwną opowieść. Za udostępnienie egzemplarza do recenzji dziękuję Wydawnictwu Otwarte. * https://www.facebook.com/Ksiazkowoczyta * http://ksiazkowoczyta.blogspot.com/2016/02/po-raz-ostatni-w-argentynie.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Już dawno nie czytałam tak wspaniale skonstruowanej sagi. Za jej sprawą na kilka dni przeniosłam się do niezwykłej dziewiętnastowiecznej Argentyny i obserwowałam, jak pojawiający się na kartach bohaterowie spełniają swe marzenia lub tracą złudzenia... Pierwszy tom serii rozpoczyna się podróżą, jaką na pokładzie statku odbywają pochodzący z Niemiec pasażerowie. To dla nich wielka chwila, pozostawili ziemię, domy, a czasami także rodzinę, by spróbować szczęścia i zdobyć dobrobyt w dalekim zakątku świata. W dziewiętnastym wieku Argentyna uchodziła za swoiste Eldorado. Panowało przekonanie, że każdy, kto przybędzie do tego wielkiego i pięknego kraju, może otrzymać ziemię pod uprawę i wieść dostatnie życie. Jak pokazuje historia tocząca się na kartach powieści Sofii Caspari - nie każdemu było to dane. Bohaterowie trylogii argentyńskiej stają przed niełatwym zadaniem, przed mozolną pracą, niebezpieczeństwem chorób i epidemii, a także walkami z rdzennymi mieszkańcami tych ziem. Ci ostatni traktowani są jak pół-ludzie i z premedytacją eliminowani. W każdej z trzech odsłon tego cyklu spotykamy nowych bohaterów, jednakże równocześnie nie tracimy możliwości spotykania tych już poznanych. Rodziny, które poznaliśmy w pierwszym tomie sagi towarzyszą nam aż do końca tej historii, zatem nie sposób się z nimi nie asymilować na przestrzeni około 1500 stron opowieści. Sofia Caspari zadbała o interesujące wątki i w ciekawy sposób rozwija dzieje swych postaci. Ich życie obfituje w momenty trudne, niebezpieczne, smutne i dramatyczne, ale znajduje się tutaj również miejsce na uśmiech, szczęście, spełnianie marzeń i gorące uczucia. Wspomnieć muszę również o talencie autorki do kreowania interesujących i barwnych postaci, przedstawia je ona tak szczegółowo, iż czytelnik niemal może sobie wyobrazić, że znajdują się tuż obok. Podobnie jest zresztą z otoczeniem i miejscami, w których zlokalizowana jest akcja książki. Autorka lokuje wydarzenia w wielu pięknych zakątkach Argentyny i choć nie epatuje opisami, to jednak potrafi doskonale oddać klimat miejsc, warunków i nastrojów tam panujących. Język powieści jest naprawdę ładny i płynny, czyta się przyjemnie i lekko, choć książki z tej serii do "szczupłych" nie można zaliczyć. Autorka udanie zachowuje równowagę pomiędzy dynamiką akcji a miejscami, w których przytacza niezbędne opisy. Dzięki temu powieść nie jest nużąca, a pozwala też sporo dowiedzieć się na temat tamtejszej roślinności czy lokalnych tradycji. Każda z trzech części sagi nawiązuje tytułem do symboli Argentyny: kolibrów, srebrnej rzeki, a także wodospadów uznawanych za naturalne skarby tych ziem. Sofia Caspari sporo czasu spędziła podróżując po Ameryce Południowej i Środkowej, a jej fascynację tym miejscem można wyczytać chociażby spomiędzy kart sagi argentyńskiej. Jeśli pociąga was tak egzotyczna sceneria osadzona w dziewiętnastowiecznych realiach Argentyny, jeśli lubicie opowieści obfitujące w wydarzenia i postaci, jak również historie, które ukazują losy rodzin na przestrzeni wielu lat - saga Sofii Caspari będzie dla was idealna! U mnie ląduje na półce z ulubionymi pozycjami :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Tango jest powietrzem, życiem, miłością lub smutkiem. Tango jest wszystkim." Carlos Matheos Powieść bardzo trafiła w mój czytelniczy gust. Jest w niej wszystko to, co w książkach lubię najbardziej, silne emocje, fascynujące historie, ciekawe spotkania z bohaterami, przepiękne opisy przyrody i mnóstwo inspiracji do refleksji. Cudownie ukazana opowieść o zmienności ludzkiego przeznaczenia, przeplataniu się piekła z rajem, zadziwiających scenariuszach i splotach wydarzeń. A także o duchowych rozterkach, odwadze w podążaniu za głosem serca, powolnym gojeniu się ran duszy, nadziei na dobre i szczęśliwe życie. To bardzo zajmująca, nastrojowa, wielopokoleniowa saga kilku rodzin, których losy wzajemnie przenikają i uzupełniają się. "W krainie wodospadów" składa się z czterech części, już same ich tytuły wprowadzają nas w intrygujący klimat - odmiana, bliskość i dystans, koniec i początek, decyzje. Autorka po mistrzowsku, bardzo przekonywająco, żongluje wieloma płynnie zazębiającymi się wątkami fabuły. Fantastycznie kreuje profile nie tylko głównych bohaterów. Otrzymujemy mnogość mocno wyrazistych i zindywidualizowanych postaci, obdarzonych rozmaitymi cechami charakteru i temperamentu, wywodzących się z odmiennych środowisk społecznych i posiadających różne aspiracje i ambicje. Ogromne wrażenie sprawia na nas ich waleczność o godne i wartościowe życie, trzymanie się przyjętych zasad moralnych, poszukiwanie swojego miejsca na ziemi, snucie śmiałych planów, determinacja w realizacji ukrytych pragnień i spełniania wyśnionych marzeń. Wzbudzają w nas wielką sympatię, uważnie przypatrujemy się ich poczynaniom, łatwo zdobywają nasze czytelnicze serca, dlatego tak trudno jest nam rozstać się z nimi po dotarciu do ostatniej strony książki. Oczywiście, w powieści nie brakuje również czarnych charakterów, cechujących się okrucieństwem i bezwzględnością, z którymi muszą zmierzyć się pozytywne postaci. Dzięki nim opowiadane historie zdobywają wielowymiarową przestrzeń fabularną, pełną nieoczekiwanych wydarzeń, gwałtownych zwrotów akcji i intensywnego natężenia emocji. Niezwykle ciepła narracja, wyjątkowo bogaty i plastyczny język, bardzo sugestywne oddanie barw uczuć, wspaniałe opisy ludzi, przyrody i miejsc. Przekonała mnie nadzwyczajna wrażliwość autorki na człowieka, umiejętność przywołania piękna otaczającego bohaterów świata, głębokie zrozumienie wielowarstwowych aspektów ludzkiego życia i zasad nim kierujących. W tej książce słowa mają ogromną magiczną moc przenoszenia czytelnika do odległej powieściowej krainy, gdzie czeka na nas wspaniała przygoda. Dostarczają wielu bodźców do uruchomienia wyobraźni i snucia scenariusza prawdopodobnych wydarzeń. Zmysłowość i plastyczność powodują, że silnie wczuwamy się w fabułę, jesteśmy z bohaterami, dzielimy ich troski, zmagania, trudne doświadczenia, dramaty, tragedie, ale też uśmiech, przywiązanie, spełnienie, radość i szczęście. Powieść jest nie tylko podróżą w towarzystwie fabuły książki, ale również bardzo atrakcyjną wyprawą w argentyńskie klimaty przełomu dziewiętnastego i dwudziestego wieku. Sofia Caspari jest cierpliwym przewodnikiem, który niezwykle obrazowo, ekspresywnie, z miłością i dbałością o detale, ukazuje nam oblicza tego kraju, jego historię, aspekty europejskiej emigracji, mentalność i zwyczaje mieszkańców, ogromną przestrzeń, zróżnicowanie przecudnego krajobrazu, bogactwo fauny i flory, ale również pełną paletę jego tęczowych kolorów, zapach kwiatów czy smak potraw. Poczułam przemożne pragnienie udania się w tamten zakątek świata, nasycenia nim swoich zmysłów, odnalezienia tego, co podarowała mi w książce autorka. Powieść to prawdziwa czytelnicza uczta, napisana z rozmachem, uczuciem i żywiołowością, zawsze już będzie mieszkać w moim sercu i wspomnieniach. Doceniam również doskonałe tłumaczenie i śliczną oprawę graficzną książki. Przyznaję jej maksymalną notę, otrzymałam to czego pragnęłam, a nawet więcej. Każdy tom cyklu można czytać niezależnie od siebie, gdyż autorka bardzo sprawnie odwołuje się do wcześniejszych wątków i postaci. bookendorfina.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)