Kazimiera Zawistowska to młodopolska poetka, która nie zdobyła światowej sławy, ponieważ przedwcześnie zakończyła swe życie śmiercią, prawdopodobnie, samobójczą. Zbiór jej utworów to wiersze przepełnione kobiecym erotyzmem uwolnionym spod jarzma mizoginicznych mężczyzn. "Kobieta - podmiot liryczny - prezentuje w tej poezji świat, który nie mógłby być widziany oczami mężczyzny, i to pozostaje wartością, której nie zmienił upływ czasu. Zawistowska jest w swoich wierszach kobietą, podobnie jak Pawlikowska-Jasnorzewska, w całej zmysłowości i skupieniu na sprawie, wokół której zawsze rozgrywa się życie kobiety - miłości. Tylko ona w kobiecej poezji tego okresu wypełniła swoją poezję tak całkowicie tymi problemami. Przeszła jakby mimo prądów filozoficznych - nie ma tu prawie schopenhauerowskiego pesymizmu, nietzscheańskiego relatywizmu moralnego czy bergsonowskiego elan vital. Mimo zapisanej jakby w epilogu tej poezji śmierci, życie i miłość pozostają dla niej wartościami największymi. Zmysłowość wyznacza sferę nie tylko tematyczną, ale i formalną. Poetka ta myśli i czuje obrazami, których kształt wplatany jest w coraz to innych układach w formę sonetu". [Ze wstępu: L. Kozikowska-Kowalik]
Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie
Data wydania: 1982 (data przybliżona)
Kategoria: Poezja
ISBN:
Liczba stron: 276
Przeczytane:2014-03-17, Ocena: 5, Przeczytałam, 52 książki 2014, Mam,