Tytus - superpies
Joanna Olech

"Tytus to pies detektyw". (s. 3) To podstawowa informacja o głównym bohaterze. Tytus wypatruje kryminalnych zagadek. Ma na swoim koncie pierwsze sukcesy - wyśledził Pazurka, kota sąsiada, który wyjadł mu kulki wołowe. Z prośbą o pomoc wpada do niego pudelek Koko Roztropek, bo ktoś ukradł mu: "Cenny portret pudla medalisty. W złotej ramie". (s. 19) Zaczyna się śledztwo. Tytus superpies jest w swoim żywiole. A wraz z nim młody czytelnik, który uczy się spostrzegawczości, kojarzenia faktów, wyciągania wniosków, rozwiązywania zagadek. Do tego przeżywa przygodę na kartach książki, ma szansę odnieść dedukcyjny sukces. Dziecko, czytając historyjkę z dynamiczną i ciekawą akcją, uczy się również sylabizowania (wybrane wyrazy na ilustracjach podzielone są na głoski). Czyta dłuższy tekst z bardziej skomplikowanymi składniowo zdaniami niż na poziomie 1 i w dodatku rozmieszczonym w różnych miejscach strony. Kolorowe ilustracje przykuwają jego uwagę, numeracja stron pozwala śledzić postępy w czytaniu i utrwalać liczenie. Pytania sprawdzające zrozumieniu historyjki znajdują się na początku książki, a na końcu 6 naklejek i ,,Dyplom sukcesu".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tytus to psi detektyw, który mnie osobiście kojarzy się z jedną z wizji Holmesa w tym swoim ubranku :) W ostatni wtorek Tytus wytropił nieznośnego Pazurka, kota sąsiada z parteru, kiedy ten w bezczelny sposób wyjadł mu kulki wołowe z miski. I na dodatek nijak nie chciał się do tego przyznać, tylko nawijał jak makaron na uszy, znaczy kłamał! Teraz mamy kolejny wtorek... tyle że tym razem nic się nie dzieje... Tytus się nudzi... Aż tu nagle wprost z deszczowej pogody, w kaloszach i pod parasolem zjawia się kolejna sprawa niecierpiąca zwłoki. Oto pudel Koko Roztropek potrzebuje pomocy, gdyż zaginął obraz w złotej ramie z podobizną wuja-medalisty. A to nie taki zwykły obraz, lecz wart milion! Nie zdradzę Wam gdzie, jak i czy w ogóle Tytusowi uda się rozwikłać zagadkę zaginionej podobizny, ale wspomnę tylko że wśród podejrzanych pada nazwisko rabusia Kornela Makutry... Mało tekstu, ogromne ilustracje zdobiące każdą stronę a zwracające uwagę dziecka małą ilością barw (oprócz czerni i bieli znajdziemy tutaj wyłącznie róż i błękit) to po raz kolejny cechy charakterystyczne książeczek z serii "Czytam sobie". Moja pięciolatka miała już okazję poznać Tytusa ("Tytus w cyrku"), jednak tamten nie przypadł jej do gustu. Myślałam, że to może sama postać detektywa ma w sobie coś, czego moje dziecko nie polubiło. Ale okazuje się, że poszukiwanie obrazu jest zwyczajnie ciekawsze. Ot, tamta historia była nudna. Serdecznie polecam tę książeczkę rodzicom kilkulatków, które potrafią już czytać na tyle, że poradzą sobie z poziomem 2.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)