Towarzyszka Panienka
Monika Jaruzelska

Bardzo ciekawa, ciepła biografia zawierająca wiele trafnych i ciekawych spostrzeżeń na temat świata i ludzi. Autorka nie ocenia, zachowuje duży dystans wobec siebie, subtelnie chroni ojca i matkę starając się zrozumieć motywy ich postępowania w określonych sytuacjach. Z całości wyłania się obraz bardzo mądrej, wyważonej, ciepłej kobiety. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Trzeba miec tupet i wrodzona bezczelnosc w sobie,by napisac taka ksiazke..jesli jest sie corka czlowieka,ktory mial na swoich rekach krew niewinnych ludzi i wydal wojne wlasnemu narodowi,to powinno sie siedziec jak mysz pod miotla,a nie afiszofac sie i czerpac zyski z tej ponurej postaci.Nie zamierzam przeczytac,.Ksiazka dla partyjnej nomenklatury,lub naiwnych mlodych ludzi,ktorzy nie znaja tamtych czasow.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka wspomnienie Moniki Jaruzelskiej jest napisana zwięzłym językiem, piękną polszczyzną. Są to krótkie migawki z życia córki generała i niezależnej , zwracającej urodą matki. Pokazują dziewczynkę chodzącą po drzewach, grającą w piłkę z chłopakami, bawiącą się raczej w męskie zabawy. Daleko jej było do sztywnych sukienek i lalek. stara się z dystansu opowiadać o swoich rodzicach, o ludziach, których spotykała a nam są one znane z ekranów telewizorów. Nie było jej łatwo wejść w życie z nazwiskiem Jaruzelska. Bardzo szanuję p. Monikę, że potrafiła zbudować swoje ja niezależnie od funkcji jaką w Polsce pełnił jej ojciec.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Trudno ocenić powód napisania tej książki. Czy jest to ocieplony wspomnieniami i czasami dzieciństwa obraz ojca-generała? Czy rozliczenie się ze swoimi kompleksami, w które wpędziła autorkę piękniejsza, ale chłodna emocjonalnie matka? Czy pochwalenie się w stylu "gdzie ja to nie byłam, kogo ja to nie znam"? Czy wzmocnienie swojego poczucia własnej wartości poprzez powiedzenie światu "jestem kimś", choć nie do końca wiadomo, kim? Książka zawiera jednak sporo zabawnych historyjek, anegdotek. Łatwo się czyta-zbyt łatwo jak na książkę napisaną przez polonistkę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Mimo dość dobrych recenzji i wielu pozytywnych opinii, mnie ta książka nie zachwyciła. Są to wspomnienia córki generała Jaruzelskiego z dzieciństwa, lat szkolnych, studiów i dorosłego życia. Są jej przemyślenia, relacje ze spotkań z dyktatorami, wycieczek do Chin, Mongolii, Korei, czy Watykanu. Autorka opowiada o życiu z 'takim' nazwiskiem, próbując wzbudzić w czytelniku współczucie. We mnie nie wzbudza, odebrałam tę książkę jako przedziwną opowieść o strasznych czasach, choć z punktu widzenia autorki takie straszne one nie były.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tym razem wybór książki nie był mój. Sama pewnie bym po nią nie sięgnęła, ale koleżanka z pracy nalegała, więc zrobiłam jej tę przyjemność - ona była z książki zadowolona. Ja szczerze mówiąc nie mam o niej zbyt wiele do powiedzenia. Owszem lubię książki biograficzne, zwłaszcza gdy łączą się z dzieciństwem i tradycjami regionu, z którego pochodzi autor. Tutaj było tego stanowczo za mało. Nie jest też tak, że autorka skupiła się tylko na wspomnieniach około politycznych. Nie. Dużo napisała o własnym, dorosłym życiu, niezwiązanym z karierą ojca i o dziwo właśnie to było najciekawsze. Jej kroki w świecie mody, pierwsze aranżowane sesje fotograficzne, szkoła wdzięku stylu, "incydent" z psychologią i wybór nowej drogi zawodowej. Nie przekonały mnie natomiast wspomnienia osób znanych i rozpoznawalnych, wydało mi się to nieco wymuszone i napuszone. Mam wrażenie, że to wydawca nalegał na takie treści. Zresztą w jednym z rozdziałów napisała o swoim ukochanym króliku, dodała, że o zwierzętach mogłaby pisać w nieskończoność, ale... wydawca zabronił. Brakowało mi życia prywatnego, mam na myśli mężczyzn życia autorki :) Generalnie mam mieszane uczucia i nie wiem co o niej myśleć. Z jednej strony to denerwujące, że celebryci, ludzie znani mają taką łatwość w pisaniu książek autobiograficznych, choć wielu "zwykłych" ludzi niejednokrotnie ma nie mniej ciekawe życie od nich. Z drugiej strony - gdybym sama była celebrytą to... też pewnie napisałabym książkę autobiograficzną, bo zawsze o tym marzyłam, a w takim przypadku pewnie jeszcze by mnie o to poproszono, więc jak nie skorzystać? Podsumowując - książka nie jest zła. Szybko się ją czyta, a krótkie rozdziały pozwalają na wybiórcze czytanie wybranych wspomnień. Dla mnie chyba po prostu autor nie ten, nie ujmując niczym Pani Monice, bo z całą pewnością to ciekawa osoba, która wiele w życiu widziała i przeżyła.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Towarzyszka Panienka" to przede wszystkim piękna polszczyzna i wspaniały styl. Czyta się z przyjemnością.Tak się składa, że ja również urodziłam się w latach 60. XX wieku, więc opisywane przez panią Monikę czasy i sytuacje są mi znajome, pamiętam je dobrze i czasami wspominam z nutką nostalgii. Nie jest to typowa biografia, ani klasyczne wspomnienia. Kto szuka w tej książce pikantnych szczegółów z życia państwa Jaruzelskich lub ploteczek zawiedzie się. I to srogo. Dzieciństwo i młodość panna Jaruzelska opowiada w formie humorystycznych opowiastek i anegdot. Zresztą w takim stylu utrzymana jest cała opowieść. Ciepło opowiada o swoich przyjaciołach, o wrogach wspomina z wielkim taktem. Dosłownie muska aspekty polityczne, z wielką dyplomacją wypowiada się o swoim ojcu jako polityku. Barwnie przedstawia podróże, w trakcie których poznała wielkich tego świata, miedzy innymi Fidela Castro czy Jana Pawła II. Podziwiam Monikę Jaruzelską za wyważone opinie, które wyraziła w swej książce, kulturę osobistą i takt. Zachęcam do lektury, bo warto.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)