Tato, gdzie jedziemy?
Jean-Louis Forunier

Jean - Louis Fournier francuski pisarz, humorysta, realizator telewizyjny ale przede wszystkim ojciec dwóch niepełnosprawnych fizycznie i umysłowo chłopców. Autor opisuje życie z Mathieu i Thomasem z jego wszystkimi zaletami i wadami. Nie ukrywa swoich rozterek związanych z ,,posiadaniem" innych dzieci. Zdarza mu się mieć żal do całego świata, pragnie ich śmierci ale jednocześnie kocha ich całym sercem. Wie, że wiele straciła mając takich chłopców ale też wiele zyskał. Irytuje go często zachowanie otoczenia w stosunku do osób niepełnosprawnych - gdy dziecko pełnosprawne zrobi coś zabawnego wywołuje to śmiech a nie dzieje się tak w przypadku dzieci niepełnosprawnych. Dlaczego? Przecież one też czują i potrzebują naszej akceptacji. Autor nie zamyka się w domu ze swoim nieszczęściem ale stara się żyć normalnie. Książka napisana jest prosty językiem bez wydumanych ochów i achów, rozdziały są krótkie. Dużym plusem jest dawka humoru, którą znajdziemy czytając to piękną, wzruszającą opowieść ojca o swoich synach. Książkę przeczytałam w jeden wieczór. Teraz żałuję iż tak szybko się skończyła. Na pewno do niej kiedyś wrócę a może zakupię aby się nią smakować. Oby więcej było takich szczerych pozycji dostępnych na rynku czytelniczym. Książka została uhonorowana prestiżową nagrodą FEMINA i nominowana do nagrody GONCOURTÓW. Moja ocena 5,5/6

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książkę tę kupiłam zachęcona opisem z okładki, jak też jej niską ceną... Jest to opowieść ojca dwóch upośledzonych nie tylko umysłowo, ale również fizycznie chłopców... Autor opisuje swoje wewnętrzne i zewnętrzne zmagania z prywatnym jak sam mówi "końcem świata", który przydarzył się w jego rodzinie aż dwa razy.... Sporo w tej książce czułości i ciepła jednakże mnie osobiście niektóre jej fragmenty wydają się pomyleniem przez pana Fournier'a humoru z sarkazmem i ironią, co we mnie osobiście wywołało dosyć mieszane odczucia... Oczywiście absolutnie nie uważam, że człowiek będący w trudnej sytuacji życiowej powinien zamknąć się w skorupie bólu i przybrać twarz cierpiętnika... Jak najbardziej ma on prawo do śmiechu i pozytywnych emocji, niejednokrotnie to właśnie one pozwalają podźwignąć się nieco w chwilach zwątpienia... Niemniej jednak ważne jest również zachowanie pewnej granicy, której według mnie momentami w tej książce niestety brakuje... Stąd właśnie moja taka, a nie inna ocena tej pozycji... Jeśli jednak macie ochotę przekonać się, co zawiera niniejsza publikacja sięgnijcie po nią, bo być może odkryjecie w niej coś więcej niż ja...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

lekka, łatwa i przyjemna... jeżeli można tak napisać o książce o dwójce niepełnosprawnych dzieciaków, ale jest to spojrzenie ich ojca, który aby nie zwariować... śmieje się!!! Do nich, z nimi, z nich... tak z nich też... świetne ujęcie tematu, jakże trudnego! Wspaniała pozycja, wspaniali chłopcy, wspaniały ojciec:)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Poruszająca.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)