Tajny dziennik
Miron Białoszewski

nie łatwo jest mi ocenić ten dziennik - z jednej strony dzieło niezwykłe, a z drugiej wręcz odwrotnie - ta zwyczajność czasem nawet była trudna do wytrzymania - stąd wystawiam ocenę pośrednią. Jest to po prostu bardzo szczegółowy pamiętnik, w jednym miejscu nawet pada żart na temat Białoszewskiego wymykającego się do toalety, by zanotować właśnie odbytą/ zasłyszaną rozmowę - i rzeczywiście, występuje tu mnóstwo dialogów na tematy codzienne (również te nudne) brzmiących jakby zostały zacytowane słowo w słowo. Momentami książka bardzo wciąga, przybliża życie w czasach PRLu z karaluchami w mieszkaniach jako normą oraz fascynującymi spotkaniami artystów na "domówkach", ale mimo wszystko pojawiające się co jakiś czas perełki warte zapamiętania nie rekompensują, wg mnie, godzin spędzonych nad lekturą, chociaż na pewno znajdą się osoby uważające inaczej - m.in. fani Białoszewskiego oraz czytelnicy orientujący się w bogactwie nazwisk przewijających się przez książkę. Przyznaję, że dla mnie, jako ignoranta w tej kwestii, rozpoznawalnych było zaledwie kilkanaście postaci, a - jak zauważył sam Białoszewski - "czytelnikowi na pewno mylą się cudze przeżycia, imiona". Choć pod koniec (od momentu opisu przygód w Ameryce) robi się zdecydowanie ciekawiej - ale być może jest to kwestia zżycia się z bohaterami;) Styl zapisków jest dość chaotyczny, interpunkcja specyficzna, ale dla czytelników zaznajomionych z twórczością Białoszewskiego nie powinno to stanowić problemu, a dla mnie strona techniczna "Tajnego dziennika" działa zdecydowanie na plus.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Osiem lat pisania, około ośmiuset stron... Wiele ludzi, miejsc, wydarzeń, uczuć. Dzienniki wybitnych pisarzy są zawsze zajmującą lekturą. Łączy się w nich niezwykła osobowość i talent literacki, które przejawiają się nawet w codziennych zapiskach. Miron Białoszewski opisuje swoją warszawską codzienność, liczne spotkania, a także swoje słabości, to, co go dręczy. I pomimo tego nasycenia szczegółami, książka nie nudzi. Pomimo pozorów zwykłości – w końcu często pojawiają się tu informacje po prostu banalne – ukazuje Białoszewskiego jako człowieka niezwykłego, skomplikowanego. Polecam wszystkim ceniącym tego pisarza.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Objętość tomu, ilość faktów i postaci sprawiły, że czytałam z przerwami. To sprawiło, iż łatwiej było mi spojrzeć z dystansem na opisywane zdarzenia, postaci, składające się na codzienność Pana Mirona Białoszewskiego.Jest to uzasadnione, gdyż jak napisał Autor tych wspomnień "czytelnikowi na pewno mylą się cudze przeżycia, imiona". Dla młodszych pokoleń wiele opisywanych tu sytuacji może być zaskakujących, a dla starszych może stanowić okazję do snucia wspomnień o minionych czasach, konfrontowania opinii, spostrzeżeń.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)