Tajemnica potępionej
Mateusz Konieczny

Poznanie przeszłości i prawdy o sobie może być emocjonującą, ale i szokującą podróżą. Przekonała się o tym bohaterka powieści Tajemnica potępionej Mateusza Koniecznego.
Aneta to utalentowana malarka, zmagająca się z problemem bezpłodności, a w wolnej chwili dotrzymuje towarzystwa staruszkom w domu spokojnej starości. Jej pragnienie posiadania dziecka jest tak wielkie, że dziewczyna gotowa jest na wszystko, by osiągnąć cel. Pragnie odkryć przeszłość swoich przodków i odkryć prawdę o klątwie, która na nią spadła. Jedynym punktem zaczepienia jest stara opuszczona posiadłość Sarkisiewczów, gdzie od stuleci dzieją się niewytłumaczalne rzeczy. Na korytarzach słychać przerażające krzyki i można dostrzec zjawy. Aneta odczuła wpływ domu, kiedy jako dziecko ukazał się jej tajemniczy duch.
 Tajemnica potępionej to historia, która trzyma w napięciu aż do samego końca. Nie sposób się od niej oderwać, a świadomość przeczytania ostatniej strony napawa pewną pustką.
 Klimat powieści pozwala nam niemal zatonąć w mrocznym i tajemniczym świecie Anety. Tajemnice, która odkrywa kobieta, poruszają do łez, a my wraz z nią zaczynamy rozumieć, że nic nie jest tak proste, jak się wydawało.
Niektóre dusze nigdy nie zaznają spokoju
Język Mateusza Koniecznego nie należy do najprostszych. Nie jesteśmy w stanie odgadnąć, co stanie się za chwilę. Decyzje bohaterki są nieprzewidywalne i miejscami zaskakujące. Główny wątek ciągnie się dość powoli, dzięki czemu możemy zapoznać się z nim we własnym tempie.
Postaci drugoplanowe tworzą fantastyczne tło, racząc nas przeróżnymi wątkami pobocznymi, podczas których możemy poznać ich odmienne charaktery, przeżycia i historie. Znajdziemy tu również zdradę, ciężką pracę i szokujące oszustwo, które okrywa życie Anety, jak cienka mgła.
 Historia ta jest zdecydowanie godna polecenia i warta przeczytania. To wspaniała, szokująca podróż w głąb swojej przeszłości, którą każdy powinien przebyć.

Aneta jest artystką niezwykle wrażliwą na piękno i tajemniczość otaczającej ją przyrody. Aby odetchnąć od problemów i uciec od zgiełku przytłaczającego ją miasta, wraz z kochającym mężem postanawia odwiedzić starą rodzinną posiadłość, niezamieszkałą od wielu lat. Pałac, oraz otaczające go tereny napełniają Anetę natchnieniem. Podejmuje błyskawiczną decyzję o przeprowadzce do tego pięknego, acz nieco mrocznego miejsca. W końcu na własnej skórze przekonuje się, że plotki, które krążyły o posiadłości są prawdziwe. W pustych pokojach słyszy tajemnicze szepty, a jej oczom ukazuje się przerażająca zjawa, której nie dostrzega nikt inny. Czy rozwikłanie rodzinnej tajemnicy, może przynieść ukojenie potępionym duszom?

„Tajemnica potępionej” to thriller autorstwa Mateusza Koniecznego. Przyznam, że opis książki bardzo mnie zaintrygował. Tajemnicza posiadłość nawiedzana przez duchy? Klątwa dotykająca kobiety przez kolejne pokolenia? Brzmi świetnie. Niestety na wielkich oczekiwaniach się skończyło. Powieść po prostu trudno przełknąć. Nie chodzi już tutaj o niewykorzystanie potencjału historii, chociaż to jeden z moich zarzutów wobec książki. Najbardziej męczące były wypowiedzi bohaterów, którzy wysławiali się, jakby byli wyrwani z szekspirowskiego dramatu. O ile kwiecisty język uzasadniony byłby w przypadku głównej bohaterki – artystki, tak w ustach wszystkich innych postaci brzmiał naprawdę sztucznie. Pompatyczne wypowiedzi uniemożliwiały skupienie się na właściwej treści i przekazie. Książka niestety nie zachwyca.

Tajemniczy pałac wzbudza w rodzinie Sarkiewiczów strach. Od momentu śmierci dziadka posiadłość stoi pusta. Pewnego dnia, wnuczka mężczyzny odwiedza dawny dom i dostrzega zjawę. Przypominają jej się rzeczy z dzieciństwa. Pojawia się wiele niewyjaśnionych spraw, które zajmują myśli bohaterki... 
 

"Tajemnica potępionej" to debiut literacki Mateusza Koniecznego. Opowiada on w swojej historii o tajemniczym pałacu, pełnym niewyjaśnionych zjawisk. Głównych bohaterów tworzy dość ogólnikowo, nie zagłębia się w szczegóły. Przedstawia natomiast masę emocji, umiejętnie przekazuje odczucia bohaterów. Oprócz przewodniego tematu, porusza także wątki poboczne. Ukazuje wówczas m.in. wsparcie bliskich, więzi rodzinne. Cała historia jest intrygująca, pobudza wyobraźnię czytelnika. 

Jeśli chodzi o sam styl tworzenia autora, wprowadziłabym małe poprawki. Momentami miałam wrażenie, że jest za dużo informacji, szczegółów. Odczuwałam to głównie w dialogach, gdy każdy gest był dokładnie opisywany. Moim zdaniem odwracało to nieco uwagę, powodując lekkie zniecierpliwienie, znużenie. Co do samej fabuły, jestem pozytywnie zaskoczona. Nietuzinkowa, niejednokrotnie zaskoczyła mnie, powodując dreszczyk emocji. Całość oceniam na 6,5/10. Z chęcią sięgnęłabym po kolejne dzieła autora, jeśli tylko popracuje nad językiem. Dopracowanie tego szczegółu z pewnością spowoduje, że od książki nie będzie się można oderwać przez długie godziny.