Sztuka pierdzenia ukazała się we Francji w roku 1751. Szybko zdobyła ogromną popularność, a jej najbardziej rubaszne ustępy czytano na salonach po spożyciu ostatniego dania wystawnej kolacji. Lektura dzieła, wzbudziwszy śmiech, ułatwiała trawienie. Dziś jego przenikliwość docenią nie tylko amatorzy owej pożytecznej sztuki, ale i wszyscy, którzy lubią podróżować po krainie absurdu.
Pierre-Thomas-Nicolas Hurtaut – urodzony w rodzinie handlarza końmi. Pracował jako nauczyciel łaciny w szkole wojskowej. W roku 1748 napisał pierwszy utwór: Voyage d’Aniers (Podróż do Aniers), dedykowany pewnej „pięknej damie”. Była to libertyńska relacja z podróży do wsi pod Paryżem, w której wybuchom namiętności już wtedy towarzyszyły przejawy gorącości gastrycznych.
Pierre-Thomas-Nicolas Hurtaut interesował się wieloma dziedzinami wiedzy, stąd spod jego pióra wyszły liczne utwory o dość dużym zakresie tematycznym, na przykład: Coup d’oeil anglais sur les cérémonies du mariage (Angielski rzut oka na ceremonie ślubne, 1750); Essais de médecine sur le flux menstruel (Esej medyczny o upławach miesięcznych, 1754); Abrégé historique et portatif des rois mérovingiens (Skrócony podręcznik historyczny o królach dynastii Merowingów, 1775); Dictionnaire des mots homonymes de la langue française (Słownik homonimów języka francuskiego, 1775), Dictionnaire historique de la ville de Paris et des ses environs (Dykcjonarz historyczny miasta Paryża i okolic, 1779). Zmarł 5 maja 1791 roku.
Wydawnictwo: słowo/obraz terytoria
Data wydania: 2010-09-17
Kategoria: Rozrywka, humor
ISBN:
Liczba stron: 136
Przeczytane:2010-12-03, Ocena: 6, Przeczytałem,