Światłość w sierpniu
William Faulkner

Chyba najlepsza rzecz Faulknera na początek. W miarę linearna akcja, trochę humoru. W miarę wesoło jak na Faulknera. Przynajmniej chwilami.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Mimo że książka w zasadzie opisuje ciągle to samo, tylko z różnych perspektyw, dałam się wciągnąć fabule. Faulkner pisze prostym, na tyle surowym stylem, że nawet pojawiające się co jakiś czas poetyckie metafory nikną w nim prawie niezauważone jak kamienie w ruchomych piaskach. Styl ten pasuje do opisywanego przez niego świata, a w dodatku w tej prostocie słychać mistrzostwo pióra. Naprawdę polecam. Mimo, że sama historia (historie) jest dość przeciętna, to ma się wrażenie obcowania z literaturą piękną, bardzo przyjemnie czytało się o... nieprzyjemnych rzeczach. Bowiem Faulkner zaznajamia nas ze światem pełnym przemocy, agresji, nietolerancji, fanatyzmu religijnego. Cofamy się przy okazji do czasów, kiedy suknię ślubną szyło się z worków na ziemniaki, ludzie wyznawali inny system wartości, a miłość i małżeństwo postrzegało się trochę inaczej niż dziś. Wszystko ma swoje plusy i minusy... Czy chciałabym żyć w tamtych latach w Jefferson? Raczej nie. Chociaż przy odrobinie szczęścia...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Lena i Byron spotkali się za późno. Ona szła wiele mil w poszukiwaniu ojca swego mającego się niedługo narodzić dziecka, on pomógł jej go odnaleźć, chociaż wcale tego nie chciał i nie planował. Obok nich, pojawiając się i wpływając na losy wielu ludzi, żyje Christmas, nieznający swoich korzeni, od urodzenia napiętnowany pochodzeniem, skazany na biedę i przeznaczony ciemności. Jak zwykle u Faulknera jest w "Światłości w sierpniu" prawda o życiu, o ludzkim okrucieństwie, ciężkiej pracy i braku nagrody, o konieczności wywalczenia sobie każdego kroku naprzód i wypracowania każdego dobra materialnego i duchowego, o przeznaczeniu, któremu próżno się przeciwstawiać, bo to nie na siły zwykłego człowieka. Narracja nieco poplątana, ale wystarczy czytać z uwagą, żeby się nie zgubić i wyciągnąć z powieści dużo. Bardzo dobra powieść, warto będzie do niej wrócić.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

'' To bardzo ryzykowny wyraz twarzy do noszenia w miejscu publicznym,(...) może się zapomnieć i użyć go gdzieś, gdzie się komuś nie spodoba ''

 

Rewelacyjnie opowiedziana historia pewnej grupy ludzi których tory życiowe w pewnych momentach czasowych przecinają się i zazębiają na przemian. Historia opowiedziana z ogromnym taktem i wyczuciem , jednocześnie bardzo precyzyjnie i z dbałością o szczegóły . Ogromnie podoba mi się styl jakim posługuje się autor, niemal artystyczny, by nie rzec, zahaczający wręcz o poetycki .Jednocześnie bez zbędnych, kwiecistych ozdobników i nadmuchanych opisów. Wszystko jest dokładnie tak jak, w moim odczuciu być powinno.

 

Jest to opowieść o czasach, w których bycie Murzynem, dyskwalifikowało z wielu aspektów życia przysługującym białym jego obywatelom. Gdzie Murzyn winny był zawsze i wszystkiemu nie zależnie od tego czy rzeczywiście był czemuś winny. Historia która nieodparcie kojarzyła mi się z '' Zabić drozda '' Nelle Harper Lee , jednak opowiedziana w zupełnie inny sposób.

 

Jest to też historia o smutku, o ludziach niedostosowanych, czy w jakiś inny sposób '' naznaczonych '', by nie rzec napiętnowanych , albo przez to co w życiu przeżyli, co zrobili, czego nie zrobili, kim się stali , albo z racji jakiejś innej '' inności ''. Oni wszyscy na przestrzeni swego życia zmieniali się. Jedynie ta zdawałoby się naiwna, zmęczona, ale wiąż wierząca w ludzi i pogodna Lena, mimo iż w końcu zaczyna '' rozumieć '', jednak nadal cieszy się że po prostu '' podróżuje ''. Bez oczekiwań, bez '' należy mi się '' , jedynie z wiarą że zawsze znajdzie się ktoś, kto nie pozwoli by stała jej się krzywda . Co autor przypieczętowuje takim zdaniem

 

'' To jest właśnie kobieta, sama podstawi nogę każdej innej siostrze kobiecie, ale przejdzie bezwstydnie przez cały kraj, bo wie że mężczyźni się nią zaopiekują.''

 

Wprawdzie książka jest już troszkę wiekowo przykurzona, pierwsze polskie wydanie miało miejsce w 1959 roku, to ja jednak z pierwszą częścią tego zdania, zgadzam się całkowicie, natomiast z drugą , może tak nie do końca.?

 

Jeszcze dwa rewelacyjne zdania, które ja osobiście zapisałam sobie w odpowiednim ku temu kajeciku :) Oto one :

 

'' Otóż to : Myśl zbyt szybka, aby ją można było pomyśleć ''

'' Wstał i wciągnął na siebie jak parę spodni, konieczność pośpiechu ''

Polecam tę książkę, jednak wiem z relacji znajomych, że niektórzy, niczym do egzaminu na prawo jazdy, podchodzili do niej kilkakrotnie ?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)