Stacja Jagodno. Cisza między dźwiękami
Karolina Wilczyńska;

Porusza zwyczajne problemy ludzi takich jak my, pokazuje jak ważna jest rola rodziny i przyjaciół oraz że nie zawsze los nam sprzyja - mowa o serii 'Stacja Jagodno' Karoliny Wilczyńskiej, której dziewiąty już tom miał premierę kilka dni temu. Co w moim sercu pozostawiła lektura "Ciszy między dźwiękami"?

W Jagodnie nastała zima. Bajecznie śniegowe zaspy, skrzące się w promieniach słońca, zamrożone białe czapy na drzewach i ciepło płynące z domostw znanych nam bohaterów. Wraz z nadejściem Nowego Roku życie Tamary i Łukasza fika potężnego koziołka, na świat przychodzi bowiem ich córeczka zmieniając tym samym relacje w rodzinie. Ewa narzuca swe zdanie córce, co powoduje liczne spięcia i konflikty a Adam z Łukaszem wycofują się rakiem, myśląc że jeśli zrobią należną im pracę fizyczną będzie to najlepszą pomocą. Tamarze brakuje ludzi i rozmów z mężem, wszyscy skupiają się na dziecku. Czy znajdzie się na to rada? Jakie imię dadzą maleństwu?

Lea z Grzegorzem próbują wspólnego życia, ale przeszkody wręcz mnożą się na ich drodze do szczęścia. Przez wiele lat żyli w pojedynkę i nie musieli zwracać uwagi na osobę obok siebie. Czy będą potrafili przełamać przyzwyczajenia? Czy Grzegorz wyzna swoją tajemnicę a Lea zechce zmniejszyć dystans i odpuści życie w samotności? Czy zbliży się do rodziny z Borowej?

Małgorzata z Jadwigą otworzyły już wspólny biznes i próbują rozreklamować kwiaciarnię. Tylko czy praca Jadzi nie wpłynie negatywnie na życie rodzinne? Czy w porę dostrzeże kłopoty bliskich?
U Marzeny pierwszy od ślubu kryzys małżeński, którego przyczyną jest znacząca różnica zdań dotycząca kraju zamieszkiwania. Plusem kłótni jest wolny czas, który kobieta poświęciła na projekty nowych pokoi w Stacji Jagodno. Czy młodzi są w stanie się dogadać?

Pod dachem babci Róży teoretycznie sielanka, codzienne prace i rozmowy, nauka robienia na szydełku, ale sen z oczu Beaty spędza brak pieniędzy. Cieszy się, że ma gdzie mieszkać, co jeść, ale przecież zostanie mamą a nie jest w stanie zapewnić dziecku wyprawki... Nie wspominając o ojcu... Jak rozwiąże się jej trudna sytuacja?

Zaś w dworku hrabianek skandal! Panna Zuzanna wraz z panną Julią ukrywają w jednym z pokoi na piętrze kobietę! Na wiolonczelistkę natyka się przypadkowo Łukasz, ale wraz z gospodyniami trzyma wspólny front przed innymi i nie puszcza pary z ust. Zwłaszcza w stosunku do Tamary... Z jakiego powodu? Kim jest tajemnicza uciekinierka? Znamy ją z poprzednich tomów, ale teraz szczegółowo poznamy jej życie. Czy zyska Waszą sympatię czy wprost przeciwnie?

"Nie możemy zmienić tego, co było. Ale mamy wpływ na to, co będzie. To my decydujemy o przyszłości i o tym, czy błędy naszych przodków będziemy nieśli dalej." *

W tej powieści Karolina Wilczyńska pokazała ogromne znaczenie ciszy, zwróciła uwagę, że to od nas zależy czym ją wypełnimy. Spójrzmy głębiej na dźwięki, pojawiające się w takich chwilach i postarajmy się zrozumieć, co one oznaczają. To będzie klucz do szczęścia, pogodzenia ze sobą i innymi. Nie ma sensu zamykać się w świecie niedomówień, uczmy się na błędach i żyjmy lepiej.  Może nie wszystko stracone... Uważajmy tylko, by budować na odpowiednich fundamentach, nie opartych na kłamstwach, goryczy, złości czy żalu.

Dziewiąty tom 'Stacji Jagodno' pokazuje jak wyglądają codzienne sprawy w różnych rodzinach, jak ludzie walczą o lepszą przyszłość dla swoich dzieci i siebie samych. Starają się o pracę, walczą o miłość, martwią się problemami swoich pociech. Czasami są pewni jak należy postąpić, czasem miotają się między dawnym życiem a tym, które ich czeka, jeśli tylko podejmą ryzyko zmian. Bo uczucia nie zawsze są w stanie przetrwać próbę czasu i odległość.

Pozostawiam Was z wieloma pytaniami i gorąco zapraszam do sięgnięcia po powieść, która jak zawsze z lekkością pióra autorki przeniesie Was do podkieleckich wsi i roztoczy nie tylko piękne, zimowe krajobrazy, ale pokaże też ludzkie uczucia i rozterki.

"Tego, co było, nie zmienisz. Tego, co będzie, nie przewidzisz. Pozostaje tylko cieszyć się tym, co masz teraz." **

Podsumowując - "Cisza między dźwiękami" to historia o ponoszeniu konsekwencji za własne wybory, woli walki, uporze, drodze do porozumienia oraz kobietach dążących do niezależności. Opowieść o tym, że dobro powraca, choć czasem trzeba na to chwilę poczekać; o nieszczęśliwej miłości, poczuciu winy, wyrzutach sumienia, walce o marzenia oraz odzyskiwaniu pewności siebie. Czyli o życiu... Jak pokierowali nim bohaterowie a jak pokierujemy my sami?





*K. Wilczyńska, "Cisza między dźwiękami", IV Strona, Poznań 2019, s. 262
** Tamże, s. 291

Jeden z tomów z serii Stacja Jagodno. Książka, od której robi się cieplej na sercu. Koncentruje się na rodzicielstwie, opiece nad małym dzieckiem. Bohaterami jest dojrzałe małżeństwo, mąż opiekujący się żoną; babcia Róża, która wierzy w powracające dobro; Agata zaś po kryjomu w dworku pije alkohol. Pisarka porusza też wątek nieporozumień w małżeństwie, odwagi i pokory.
„To nie dźwięków jej brakowało, a tego co oznaczały. Najważniejsze było to, co się pod nimi kryło, choć nie dało się tego usłyszeć.”
Bo to cisza może niszczyć.
OCENA 5/6

Uwielbiam powroty do Jagodna, choć z każdym kolejnym tomem mam wrażenie, że coraz ciężej jest mi napisać swoją opinię o książce. Wydaje mi się, że wciąż się powtarzam, choć tak naprawdę w każdej części znajdujemy coś nowego. Nie chcąc zdradzać szczegółów dotyczących fabuły książki, piszę przeważnie o swoich odczuciach i swoim uwielbieniu, którym darzę bohaterów Jagodna. Stąd to dziwne przeczucie, że się powtarzam. Ale czy to źle? Wydaje mi się, że jednak nie, gdyż moje zakochanie w tej serii nie zmalało ani odrobinę od samego początku. Nadal mam nad czym się zachwycać, o czym rozmyślać i każda z części tej serii nauczyła mnie czegoś nowego, za każdym razem otwiera oczy na inne problemy i na możliwości, dzięki którym można je rozwiązać. Poza tym powroty do zaczytywania się w Jagodnie są dla mnie wyjątkowe, gdyż chwile spędzone z książką w ręku, uważam za czas, który spędzam naprawdę przyjemnie. Ten kto zna urok tej serii, doskonale mnie rozumie i mam nadzieję, że również uwielbia spędzać czas z bohaterami tej małej społeczności.
"Cisza między dźwiękami" jest już dziewiątą częścią, którą miałam przyjemność przeczytać. Tym razem również nasi bohaterowie zmagają się z wieloma problemami. Jest walka z alkoholizmem, są trudy macierzyństwa, przełamywanie barier własnej osobowości, by otworzyć się na drugiego człowieka, a także ciąża młodej dziewczyny, która wraz z wiadomością o niej straciła dach nad głową, tym samym zyskując nowy ciepły kąt. Te wszystkie problemy, nie są jednak wszystkimi, które są ukazane w powieści. Niemniej jednak należy pamiętać, że bohaterów mamy tu wielu, zatem i trudów dnia codziennego jest wiele. Oczywiście wszystko jest wyważone i z pewnością nie jest to książka dołująca czy też smutna, powiedziałabym najprostszym językiem, że jest po prostu życiowa i z pewnością taka, do której chce się wracać.

biblioteczkamoni.blogspot.com

"Mówią, że słowa mogą ranić, ale nie mają racji. To cisza niszczy. A milczenie i niedomówienia potrafią nawet zabić."

Nawiązując do cytatu milczenie zaległo między Hubertem (patrz tom 8), a jego żoną Agatą. Hrabianki przygarniają pod swój dach kobietę, ale stawiają swoje warunki.

Niedomówienia pojawiają się między Janeczkiem a Marzeną (on chce zamieszkać w Londynie, ona pozostać w Polsce).

Łukasz nie jest do końca szczery z Tamarą, a Marysia podejrzewa Kamila. 

Czy nasi bohaterowie odnajdą się w tej rzeczywistości? Cisza ich zniszczy? A może zostanie przerwana i wszytko wróci na właściwe tory?

Przeczytajcie 9 tom Stacji Jagodno, aby uzyskać odpowiedzi na te pytania

Seria opowieści o Jagodnie to chyba jakiś paradoks :) Z reguły kolejne części tej samej historii są gorsze od pierwszej, a tu jakoś nie :) To już dziewiąty tom z mieszkańcami Jagodna, Kielc i Borowej, a dalej czyta się te książki jednym tchem. Historia się toczy... Tamara i Łukasz zostają rodzicami. Agata i Hubert stają na rozdrożu. Hrabianki naprawiają świat, a on dalej trwa i ma się chyba ku lepszemu w okolicach dworku ;) Nie nuży, nie ma kiczu, nie ma banału. Polecam i czekam z niecierpliwością na dziesiąty tom!

Niestety nie znam wcześniejszych tomów i to mocno wpłynęło na odbiór książki - bardzo trudno było mi się zorientować w historiach i wątkach bohaterów. Abstrahując od tego sam pomysł na fabułę bardzo mi się spodobał, polubiłam bohaterów i do tego stopnia udało mi się wciągnąć w całą akcję, że zagubiłam się w rzeczywistości i zapomniałam, że mamy lipiec, a wydawało mi się, że mamy zimę i za oknem śnieg - zupełnie jak w Jagodnie ? Największą sympatią zapałałam do pani Róży. Zachwyciła mnie jej mądrość życiowa i po raz pierwszy zapisałam sobie cytaty z jej wypowiedzi. Bardzo spodobał mi się także wątek Tamary i Łukasza - problemy z nadopiekuńczością wobec dziecka i jak może się to odbić na związku - myślę że wielu młodych rodziców boryka się z podobnymi problemami ?
Podsumowując - książkę polecam, czyta się ją bardzo lekko, ale zapoznajcie się najpierw z wcześniejszymi tomami serii ?