Spalone
Jane Casey

Dobry kryminał, lecz niewiele ponadto. Zagadka skonstruowana dość schematycznie, łatwo można się domyślić, kto był sprawcą głównego morderstwa. Słabe profile psychologiczne, a więc nie da się wciągnąć w akcję z należytym entuzjazmem. Czyta się szybko i oczywiście przyjemnie, ale jeśli miałabym wybierać między tym kryminałem, a jakimkolwiek autorstwa np. Cobena - wybór nie padłby na "Spalone".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jane Casey, redaktorka książek dla dzieci, z pochodzenia Irlandka, absolwentka Oxfordu na kierunku filologii angielskiej, oczarowała mnie swoim kunsztem literackim w swojej drugiej, po „Zaginionych”, powieści kryminalnej o paradoksalnie mrożącym krew w żyłach tytule – „Spalone”.

Zespół londyńskich detektywów, w szeregach których pracuje młoda Meave Kerrigan, musi zmierzyć się z niejakim Palaczem, seryjnym mordercą, w okrutny sposób zabijającym kobiety, a następnie palącym ich zwłoki. Atmosferę nerwowych poszukiwań i walki z czasem zagęszcza nacisk opinii publicznej i narastające przerażenie wśród mieszkańców Londynu. Kiedy ginie Rebecca Haworth i zostaje znalezione jej zwęglone ciało, detektyw Kerrigan zalicza ją do kolejnej, piątej już ofiary psychopatycznego i sadystycznego Palacza. Wkrótce jednak okazuje się, że mimo wielu podobieństw do poprzednich zbrodni, ta dotycząca Rebeccy coraz bardziej odstaje od modus operandi Palacza. Wraz z pojawianiem się sylwetek kolejnych bohaterów, w tym byłego chłopaka Rebbecy – Gila oraz jej wiernej, wieloletniej przyjaciółki – Louise, nadzieja na rozwiązanie zagadki śmierci tej dziewczyny zdaje się coraz bardziej oddalać.

Można powiedzieć, że na fabułę składają się dwa wątki kryminalne – pierwszy to ten dotyczący seryjnego mordercy Palacza, a drugi, który pojawił się z czasem, niejako samoistnie wywodząc się z tego pierwszego, to ten dotyczący zabójstwa Rebeccy Haworth. Autorka bardzo umiejętnie połączyła te dwa wątki, nie szczędząc szczegółów i wnikliwie analizując zdarzenia oraz główne postaci.

To właśnie kreacja głównych bohaterów, zwłaszcza detektywki Kerrigan i przyjaciółki zabitej kobiety – Louise, była tym aspektem, który wciągnął mnie najbardziej. Jane Casey stworzyła bowiem na łamach tej obszernej powieści, dogłębny obraz psychologiczny aspołecznej Louise North, kobiety chłodnej, opanowanej, wykształconej, a zarazem jałowej emocjonalnie, przynajmniej powierzchniowo. Ostatecznie okazuje się, że postać ta pełni o niespodziewanie bardziej wielowymiarową rolę w całej książce, aniżeli początkowo mogłoby się wydawać. Za sprawą opisu jej przyjaźni z ofiarą poznajemy również, w pewnej części, osobowość Rebeccy, jest ona obecna w życiu swej przyjaciółki, wpływa na jej decyzje i zachowanie.

Ciekawa jest również kreacja samej pani detektyw Kerrigan, zaledwie dwudziestoośmioletniej, ambitnej i zapracowanej, która będąc członkiem zespołu kryminalnego prowadzącego śledztwo, złożonego rzecz jasna z samych mężczyzn, musi starać się podwójnie, by udowodnić swoją wartość. Oprócz stresu związanego z pracą policjantki, musi zmagać się z pobłażliwym traktowaniem męskiego szefostwa, szowinizmem i seksistowskimi żartami. W takich okolicznościach wyłania się obraz kobiety, którą hartują przeciwności losu, jakże aktualny nawet w dzisiejszych, sprzyjających pełnej emancypacji czasach. Bohaterka ta budzi szacunek, podziw na wytrwałość, dociekliwość i niezłomność ducha,  na tle których nieporadność i mazgajstwo niektórych jej kolegów, policjantów, mężczyzn, wygląda wyjątkowo pokracznie.

Dawno już nie czytałam tak porządnie skrojonego, konkretnego kryminału, z przemyślanie stworzoną fabułą, bez zbędnego epatowania śmiercią i soczystymi opisami ofiar. Mając porównanie do wielu, modnych ostatnio, skandynawskich kryminałów, których zresztą sama jestem wielbicielką, stwierdzam, iż powieść Jane Casey plasuje się wysoko ponad nimi. Jej lektura będzie z pewnością ucztą dla każdego fana tego gatunku, w którym pisarzom coraz trudniej jest zaskoczyć czytelnika, przez co niekiedy zdają się przekraczać pewne granice rozsądku. 

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kryminał,który od początku prowadził w domysłach w innym kierunku niż pokazał finał. Zaskakujący ,świetnie się czytający ,oczywiście to moje subiektywne zdanie ,jednak jak dla mnie świetny ,współczesny przedstawiciel gatunku .

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Thriller psychologiczny. Dużo myśli, obserwacji, słów, drobiazgów. Gęsta proza, mieniąca się od emocji. Szczegółowy obraz dwóch introwertyczek: policjantki z trudem zdobywającej miejsce w zespole pełnym mężczyzn (choć trochę chyba zbyt przesadzony obraz męskiego szowinizmu) i dziwnej przyjaciółki brutalnie zamordowanej młodej kobiety. Ciekawa dekonstrukcja powierzchownego obrazu osoby, która na podstawie opinii znajomych i bliskich była wesołą, radosną, szczęśliwą kobietą, a w rzeczywistości pełną sprzeczności i zagubioną osobą. Która starała się spełniać oczekiwania wszystkich, z którymi się stykała. Bolesne zdzieranie masek, filtrowanie obiegowych opinii, pokazywanie jak często tak naprawdę mało znamy kogoś z kim mamy kontakt. Nieźle ukazane jest tu mozolne dogrzebywanie się do prawdy o zamordowanej, ogrom pracy wykonywany w celu znalezienia zabójcy. Pokazane jest jak zbrodnia, na ogół negatywnie, wpływa na osoby z nią związane: świadków, policjantów, rodzinę. Dużą zaletą powieści jest ciekawy portret zaangażowanej w śledztwo policjantki, ukazanie jej jako osoby pełnej emocji, uprzedzeń, słabości, a nie nierzeczywistego, zrównoważonego, obiektywnego profesjonalisty, urzędnika. Proza w której bardziej niż akcja liczą się emocje, nastroje, chwile.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)