Śmierć w klasztorze
Adrianna Ewa Stawska

Czas urlopów w pełni. Ale niektórzy biorą urlop także w innych terminach. Jedną z takich osób jest główna bohaterka powieści Adrianny Ewy Stawskiej ,,Śmierć w klasztorze" - podinspektor policji Ewa Lewicka z Wydziału Dochodzeniowo-Śledczego Biura Kryminalnego Komendy Głównej w Warszawie. To ona tuż po wyjściu z imprezy jedzie na miejsce zbrodni, wydaje dyspozycje swojej grupie, mimo że ma wolne, a potem jedzie do domu. Następnego dnia rano w piątek po rozmowie z mężem sama jedzie na przedłużony długi weekend do klasztoru na Wigrach. Mąż ma do niej dołączyć następnego dnia. Kobieta wie, że to będzie ich ostatni wspólny weekend, że trzeba podjąć trudną decyzję i rozstać się. Dlatego wybrała do tego miejsce na końcu Polski, klasztor w Wigrach przekształcony w hotel, gdzie można się wyciszyć i pobyć blisko z naturą, gdzie nie ma zwłok, oględzin miejsc zbrodni i przesłuchań. Jednak mordercy nie biorą urlopów. W sobotni ranek pani inspektor natyka się na ciało dyrektora hotelu Jerzego Marciniaka. Sprawa nie jest jasna czy to samobójstwo, czy morderstwo. Z Suwałk przybywa ekipa śledcza, którą dowodzi komisarz Dariusz Banasik. Policjant prosi koleżankę po fachu z Warszawy o pomoc. Samobójstwo dość szybko zostaje wykluczone z kilku przyczyn, zatem zostaje morderstwo. Liczba sprawców jest dość mocno ograniczona, bo obecnie w hotelu przebywa niewielu gości, a i sam hotel jest z dala od siedzib ludzkich. Podinspektor Lewicka zbiera okruchy zdarzeń: nie wie, co się stało i nie wie, co o tym myśleć. Dla niej intuicja nie ma racji bytu w śledztwie, ona zawierza doświadczeniu: Widzę, czuję, słyszę - wyciągam wnioski. (s. 77) Wierzę, ale sprawdzam. Czasem po kilka razy. (s. 221) Czytelnik towarzyszy w trakcie przesłuchań i sam prowadzi własne śledztwo. Wąskie grono podejrzanych pracowników i gości i ułatwia, i utrudnia znalezienie mordercy. Podejrzani są dokładnie opisani z wyglądu i charakteru, ale nie będę ich tu przedstawiała. Nadmienię tylko, że zamordowany dyrektor prowadził ciekawe rozmowy z gośćmi, miał znajomości 'na górze', wkrótce miał się ożenić, ale nie gardził towarzystwem kobiet chętnych na amory. Można obstawiać, wydedukować, wytypować zabójcę, choć tropy są mylące, jednak sytuacja się komplikuje, gdy zostaje znalezione kolejne ciało... W ciągu 24 h na terenie klasztoru zostają popełnione 3 morderstwa! Zbrodnia zatacza o wiele szerszy krąg, niż nam się wydaje. Dotyka boleśnie wielu osób, zmienia ich życie raz na zawsze. Po śmierci denatowi jest już wszystko jedno, ale żywym nigdy. (s. 309) Sprawa jest dość skomplikowana, bo gdy ktoś zostaje posądzony o popełnienie morderstwa, to wkrótce sam może paść jego ofiarą. Autorka nieźle zagmatwała sprawę. Intryga jest dość ciekawa, a jej rozwiązanie znajduje się na końcu. Do pomocy został ściągnięty z Warszawy nowy nabytek z zespołu podinspektor Ewy - młodszy aspirant, informatyk Krystian Adamczyk. Przełożona odkrywa przed nim tajniki prowadzenia śledztwa, tłumaczy mu skutki procesu uczenia się: Ludzie działają według wyuczonych schematów. Pierwsze wrażenie buduje ich podstawy. Potem na niepewny jeszcze szkielet schematu nakładają się następne doświadczenia. Z każdym nowym przeżyciem dochodzi do korekty schematu reakcji. Po którymś razie działasz już automatycznie, nie zastanawiając się, skąd to wiesz i jak do tego doszedłeś. (s. 257) Dodatkowo autorka umiejętnie wplotła ciekawostki o klasztorze, jego historii oraz trochę o jeziorze Wigry. Byłam tam kilka razy i wiem, jakie to urokliwe miejsce, dlatego w trakcie czytania tego kryminału miałam wrażenie jakbym tam była. Poruszanie się po terenie dawnego klasztoru innym czytelnikom na pewno ułatwi mapka zamieszczona na końcu książki. Kryminał dobrze się czyta. Stopniowo rozwijająca się akcja wciąga w śledztwo i pozwala czytelnikowi zostać detektywem na czas czytania kryminału. Przy okazji czytelnik dowiaduje się o problemach małżeńskich głównej bohaterki i sposobie ich rozwiązania. Dla miłośników kryminałów ciekawa pozycja.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Hmmm... Skończyłam właściwie rozczarowana. Fabuła ciekawie skonstruowana i początkowo czytało mi się przyjemnie, ale później wszystko wydało mi się przewidywalne i już nie ciekawiło, a ostatni rozdział w którym podinspektor Lewicka podsumowywała przebieg śledztwa dla mnie był zbędny i powtarzał tylko to o czym czytałam chwilę wcześniej... Jednocześnie mogę uznać, że typowo kobiece wątki miłości, zazdrości itp. plasują ten kryminał w grupie dla przede wszystkim damskiej części czytelników.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)