Skrucha
Frode Granhus

„Skrucha” Frode Granhus przyciągnęła mnie intrygującą okładką i opisem. „Diabelnie dobry kryminał!” głosiła zapowiedź na okładce, co też zwiększyło ochotę na lekturę. Czy było warto? Diabelnie dobrym kryminałem bym tej książki nie nazwała, raczej – dość ciekawą powieścią. Książka podzielona jest na kilka warstw narracyjnych i przyznam, że najbardziej podobała mi się ta dotycząca uprowadzonej dziewczynki – inne moim zdaniem trochę za bardzo zaciemniały obraz, sprawiały, że czytelnik trochę się gubił. Ale może o to chodziło autorowi?

„Skrucha” podobała mi się średnio. Pomysł niby dość banalny – uprowadzenie małej dziewczynki pojawia się w kryminałach bardzo często. Zdeterminowana para policjantów też nie jest niczym niezwykłym, podobnie jak postać pastora, który za wszelką cenę próbuje wszystkich wokół siebie nawracać i przekonać, jak wielką ma charyzmę… A jednak autorowi udało się z tych dość ogranych elementów zbudować dość interesującą historię – a byłaby ona znacznie ciekawsza, gdyby skupił się tylko na dziewczynce i jej poszukiwaniach, a nie wprowadzał jakieś dziwne wątki… Niby one wszystkie maja wytłumaczenie i w końcu się wiążą, ale mnie się zupełnie nie podobały i odwracały moją uwagę od tego, co w powieści ważne. Porwanie dziewczynki i jej dramat znika w tych wszystkich wątkach, trzeba go wyłuskiwać i chwilami miałam ochotę przerzucić kartki z tym, co wydawało mi się zbędne i czytać tylko historię małej Idy…

Zupełnie też nie przekonało mnie zakończenie – niepotrzebnie udziwnione, zbyt naciągane, jakby autor za wszelka cenę chciał czytelnika zaskoczyć. Niepotrzebnie. Czasem prosta i zwyczajnie opowiedziana historia jest najlepsza…

To, co mi się bardzo podobało – to sześcioletnia Ida – jej determinacja, siła, pragnienie, aby wyjść cało ze złej przygody. Kibicowałam jej z całego serca, bałam się o nią i miałam nadzieję, że uda się jej zwyciężyć i wrócić do domu. To jej postać zatrzymała mnie przy tej książce i sprawiła, że przemęczyłam pozostałe wątki i dotrwałam do ostatniej strony.

Podobał mi się też nastrój tej książki – stopniowo narastające napięcie, poczucie grozy, bezsilności, bezradności. Autorowi udało się naprawdę dobrze odmalować ten klimat.

Komu może spodobać się ta książka? Fanom kryminałów i wielowątkowych powieści. Ale takich, w których wszystko dzieje się wolno, a wiele rzeczy – na płaszczyźnie wspomnień i przemyśleń. Nie ma tu spektakularnych zwrotów akcji, pościgów, walk, ale mimo to akcja trzyma w napięciu, czytelnik boi się o los dziewczynki i ma nadzieję, że para policjantów dotrze do tego, kto ją uprowadził i zdąży ją odnaleźć żywą…

Podsumowując: średni kryminał, który pewnie nikogo nie uśpi, ale też – nie wywoła szybkiego bicia serca. Na pewno nie będę go rozpamiętywać i wspominać.

Bardzo dobry kryminał, który wciąga i nie pozwala się oderwać. Napięcie i klimat to wielkie zalety tej książki. Nie jest to jednak ani arcydzieło, ani coś, o czym długo będę pamiętać.