Seria o komisarzu Williamie Wistingu (Prequel). Gdy mrok zapada
Jorn Lier Horst

"Gdy mrok zapada" - początki kariery Wistinga   "Gdy mrok zapada" Jørna Liera Horsta to prequel serii o Williamie Wistingu, dzięki któremu możemy poznać początki kariery norweskiego śledczego.

Mam kilku ulubionych detektywów - Sherlocka Holmesa, Herculesa Poirot czy C. Augiste'a Dupina oraz dwóch patomorfologów, którzy są nie mniej skuteczni niż niejeden policjant - Laurie Montgomery i Jacka Stapletona. Ze współczesnych detektywów bardzo lubię Williama Wistinga, norweskiego policjanta z Larviku. Tego ostatniego mogłam poznać lepiej, dzięki najnowszemu pomysłowi jego twórcy. Bowiem Jørn Lier Horst postanowił napisać prequel jego policyjnych zmagań.

Jest rok 1983. William Wisting jest młodym i ambitnym konstablem policji, któremu niedawno urodziły się bliźniaki. Aby utrzymać żonę i dzieci, pracuje w drogówce, bo tam są lepiej płatne dyżury. Choć marzy mu się wydział śledczy. Podczas jednego z takich patroli bierze udział w pościgu przestępców, którzy napadli na bank. Niestety nie udaje mu się ich schwytać, a prowadzenie śledztwa zostaje powierzone bardziej doświadczonym policjantom.

W tym samym czasie Wisting trafia na ślad niewykrytego morderstwa sprzed 60 lat. W opuszczonej szopie znajduje podziurawiony, zabytkowy samochód, który prawdopodobnie przewoził jakiś cenny ładunek. Zaciekawiony tym faktem, postanawia przeprowadzić prywatne śledztwo, które ukształtuje go jako przyszłego policjanta śledczego. Czy uda mu się dojść do prawdy, co tak naprawdę się wydarzyło?

"Gdy mrok zapada" to dobrze skrojona powieść kryminalna, oparta na motywie zbrodni sprzed lat. W powieści zostały wprowadzone aż trzy przestrzenie czasowe - lata współczesne, w których Wisting szkoli przyszłych policjantów i zadaje im zagadkę sprzed lat, lata 80., w których toczyło się wspomniane śledztwo oraz retrospekcje z lat 20., w których miała miejsce tajemnicza zbrodnia.

Dużym walorem tej lektury jest możliwość obserwowania wraz z Wistingiem pracy policjantów śledczych. Policjant ma cenne spostrzeżenia dotyczące zawodu policjanta. Jest to moim zdaniem ważne dopełnienie wątku kryminalnego.

Książkę czyta się szybko, gdyż jest napisana lekkim językiem, ma krótkie rozdziały i jest dość cienka. W powieści nie brakuje nagłych zwrotów akcji, które zmieniają perspektywę o 180 stopni. Trzeba przyznać, że zakończenie jest zaskakujące.

Dzięki tej powieści jeszcze bardziej polubiłam Williama Wistinga. Mogłam poznać go lepiej i zobaczyć, jak wyglądały początki jego policyjnej kariery. Polecam tę książkę miłośnikom kryminałów, serii o Williamie Wistingu oraz fanom Jørna Liera Horsta.

Warto wspomnieć, że "Gdy mrok zapada" to prequel cyklu o Williamie Wistingu. Do tej pory wydano  w Polsce następujące części tego cyklu: "Szumowiny" (t. 6), "Poza sezonem" (t. 7), "Psy gończe" (t. 8), "Jaskiniowiec" (t. 9), Ślepy trop" (t. 10). Szkoda, że ten cykl nie jest wydawany po kolei, tylko od końca do początku. Trochę dziwna kolejność, przez którą nie można poznać wątków osobistych bohaterów w porządku chronologicznym.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Równowaga pomiędzy siłą, którą miała policja, a zagrożeniem związanym z przestępczością była wyraźnie zachwiana, i to na niekorzyść stróżów prawa". Przyzwyczaiłam się już do tego, że seria z Williamem Wistingiem wydawana jest w naszym kraju w niedającym się zrozumieć układzie chronologicznym, który niestety nie ułatwia mi zgłębiania całej warstwy obyczajowej dotyczącej życia prywatnego detektywa. Po raz pierwszy jednak mogę pochwalić wydawnictwo za zaburzenie właściwej kolejności wydań, gdyż ten swoisty prequel do całej serii dostarczył mi niezbędnej wiedzy służącej do wielowymiarowej kreacji sylwetki mojego ulubionego norweskiego policjanta. J?rn Lier Horst to norweski pisarz i dramaturg, który do września 2013 r. pełnił funkcję szefa wydziału śledczego Okręgu Policji Vestfold. Studiował trzy kierunki studiów - kryminologię, filozofię i psychologię. Od 2012 r. wydaje powieści kryminalne dla młodszych czytelników, zwane serią CLUE, mieszka obecnie w Stavern. "Gdy mrok zapada" to książka poprzedzająca fabułę całej serii o Williamie Wistingu. Rok 1983 r., William Wisting to świeżo upieczony ojciec bliźniaków, który pracuje jako posterunkowy, próbując utrzymać swoją rodzinę z dodatkowych dyżurów. Gdy w ramach koleżeńskiej przysługi napotyka w stodole stare, zabytkowe auto z dziurami po kulach, postanawia przeprowadzić własne śledztwo sięgające wielu lat wstecz. Tak otwiera sobie drzwi do kryminalnego świata, które będzie mu odtąd towarzyszyć w każdym dniu jego życia. "Gdy mrok zapada" to w mojej opinii prawdziwa gratka dla miłośników serii o Williamie Wistingu, którzy mają za sobą już kilka części tego cyklu. Ta swoista podróż do przeszłości, poznanie policjanta jako nieopierzonego, zwykłego pracownika z drogówki, mającego swoje aspiracje i wielki talent dedukcji, pozwala bowiem jeszcze głębiej poznać tego bohatera, a także zobaczyć jak wiele udało mu się osiągnąć w swojej pracy i rozwinąć przy tym swoje wrodzone umiejętności śledcze. Poza tym do czasu przeczytania tej książki trudno było mi wyobrazić sobie Wistinga - tego tak doświadczonego policjanta kryminalnego jako młokosa, który o pracy w wydziale kryminalnym ma nikłe pojęcie. J?rn Lier Horst umożliwił mi zatem zajrzenie głęboko w przeszłość bohatera, co w takich seriach nie zdarza się zbyt często. Uważam to za trafiony pomysł, za udaną wędrówkę trzydzieści lat wstecz, która niewątpliwie wpłynie na moje postrzeganie Wistinga przy zgłębianiu kolejnych tomów tej serii. Prequel ten to dość cienka książka, którą w zasadzie można przeczytać w ciągu jednego wieczoru. Nie polecałabym jednak czytelnikom nie znającym żadnej powieści z tego cyklu, rozpoczynania przygody z policjantem ze Stavern od tej właśnie książki, gdyż sama jej warstwa kryminalna nie jest zbytnio rozbudowana w opozycji do tego, co autor przedstawia nam we właściwych, poszczególnych tomach serii. Moją uwagę o wiele bardziej przykuwała bowiem warstwa obserwowania przez Wistinga pracy policjantów śledczych, jego spostrzeżenia i refleksje dotyczące tego zawodu, niż sprawa przestępstwa związana z zabytkowym samochodem. William Wisting to jeden w moich ulubionych literackich detektywów śledczych, dlatego też uważam, że J?rn Lier Horst pisząc książkę "Gdy mrok zapada", zrobił nam, czytelnikom wielką niespodziankę. Dla fanów całego cyklu to pozycja niemal obowiązkowa.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kolejne czytelnicze spotkanie z twórczością Horsta. Spotkanie bardzo udane. Spokojny, zrównoważony i dość krótki kryminał. Bez opisów ociekających krwią, akcja nie pędzi na łeb na szyję. Pokazana jest mozolna praca policjanta, główkowanie, łączenie faktów by dojść do prawdy. Książka ma też fajny klimat- zimowa sceneria, szybko zapadający zmrok, rodzinna tajemnica.... Polecam

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wygląda na to, że polubiłam prozę Pana Horsta. " Gdy zapada zmrok" to książka opowiadająca o narodzinach nowego śledczego, Williama Wistinga. Mało tu jeszcze pracy śledczej, zagadek kryminalnych ale to z pewnością zapowiedź nowej serii, którą z przyjemnością przeczytam. Poza tym podobała mi się w tej pozycji postać Ingrid Wisting, która rozumie męża i sens jago pracy. Kobiety, które wiążą swoje życie z policjantami powinny tak jak ona zdawać sobie sprawę z charakteru pracy partnerów i ich w tym wspierać. Ale łatwo mi się mówi, nie miałam w życiu takiego problemu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Trzeba mieć naprawdę głowę na karku, żeby zauważyć powiązanie między tym, co dla przeciętnego człowieka zdaje się nie mieć sensu. (s. 182-183)

Autor umie opowiadać kryminalne historie. Wplata jedną w drugą i cofa czytelnika do początków pracy doświadczonego już śledczego Williama Wistinga. Swojego głównego bohatera, młodego policjanta z ambicjami, myślącego, zaangażowanego w sprawy i przewidującego niejako przy okazji naprowadza na sprawę starego auta w stodole. Sprawdzenie właściciela automobilu sprzed II wojny światowej robi się coraz bardziej interesujące i zagmatwane. Wisting prowadzi prywatne śledztwo po godzinach. Uwielbia tę pracę, a że jest najmłodszy, to chce zrobić jak najlepsze wrażenie na starszych policjantach. Jest tak zaangażowany w sprawę, że traci poczucie czasu, a przez to zaniedbuje rodzinę – żonę i kilkumiesięczne bliźniaki. Ma wyrzuty sumienia, lecz żona popiera jego działania, jest dla niego wsparciem. Dziećmi zajmuje się, kiedy tylko może. Bierze dodatkowe dyżury, by mieć pieniądze dla rodziny.

W każdym śledztwie chodzi tylko o to, by odtworzyć przeszłość. (s. 133)

Z powieści czytelnik dowie się, jak wygląda codzienna praca policjanta, nocne dyżury na komendzie i w terenie, jak się pisze raporty. To dokładne, rzetelna opisy, a przez to bardzo ciekawe, jak dawniej pracowali policjanci, gdy mieli dostęp tylko do telefonów stacjonarnych i maszyny do pisania. I intryga – dobrze skonstruowana, po kawałku odsłaniana, by i czytelnik mógł się pobawić w detektywa. Mnie ta historia wciągnęła od początku, a właściwie dwie z wieloma wątkami.

Chce pan powiedzieć, że mam pracować jako śledczy? (s. 124)

Trzeba zaznaczyć, że młody Wisting popełnia błędy. W końcu nie jest śledczym, nikt go nie uczył, jak ma prowadzić dochodzenie. On szuka odpowiedzi, odkrywa to, co się wydarzyło i kto jest za to odpowiedzialny oraz dlaczego to zrobił. Sam dedukuje, kombinuje, czasami robi coś intuicyjnie, ale prze do przodu. Swoją sprawą udało mu się zainteresować szefa wydziału kryminalnego Ovena Dokkena. I to ta sprawa ukształtowała go jako policjanta, dała mu to, co najważniejsze w tym zawodzie.

Temperatura znacznie spadła w ciągu kilku ostatnich godzin. Śnieg skrzypiał pod podeszwami jego butów, oddech parował na mrozie. (s. 152)

Gdy mrok zapada to powieść klimatyczna. Zima w Norwegii to trudny czas dla wszystkich – ciągłe opady śniegu i odśnieżanie, szybko zapadający zmrok, ciemne zakamarki miasteczka. Razem z Williamem marzłam w czasie śledztwa, przekopywałam śnieg, ścigałam złodzieja nocą w ciemnych zaułkach ulic, miałam chwile załamania i zwątpienia, byłam przemęczona, ale… parłam do przodu. Kartki same się przewracały, bo kryminał jest napisany z pasją i ze znawstwem tematu, w końcu Jørn Lier Horst był śledczym w policji norweskiej, a nawet szefem wydziału.

Pewne rzeczy zostają niewyjaśnione i trzeba się z tym pogodzić. (s. 185)

Jeśli macie ochotę zmarznąć i poruszać się w mroku dosłownie i w przenośni oraz chcecie rozwiązać niewyjaśnioną sprawę sprzed lat, to sięgnijcie po prequel o Williamie Wistingu Gdy mrok zapada.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)