Serce umiera ostatnie
Margaret Atwood

Margaret Atwood chyba nikomu nie trzeba przedstawiać. Po jej książki zawsze sięgam z przekonaniem, że czeka mnie poruszjąca i wciągająca lektura. Tak było i tym razem. "Serce umiera ostatnie" to jedna z tych książek, które na długo zostają  w pamięci. 

Autorka ukoazuje nam na początku parę małżeńską, o której szybko wyrabiamy sobie własną opinię, a w miarę rozwoju akcji przekonujemy się, że bardzo się myliliśmy. Zupełnie nie spodziewałam się kierunku, w którym podążyła ta historia! Byłam zaintrygowana, zdumiona i trudno mi było się oderwać. 

Niezwykła antyutopia wykreowana przez Atwood daje do myślenia i jest tak bardzo niepokojąca, że na pewno nie zapomnę o tej książce. Nie zawiodłam się po raz kolejny - i będę sięgać po kolejne utwory autorki, bo są tego warte. Margaret Atwood łączy w swych powieściach wciągającą fabułę i mądre przesłanie, a to bardzo cenna umiejętność. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

MAŁŻEŃSTWO I WIĘZIENIE Margaret Atwood to kolejne z wielkich literackich nazwisk, jakie odkryłem całkiem niedawno temu. Z miejsca zachwyciłem się twórczością autorki i choć to dopiero trzecia jej powieść, jaka trafiła w moje ręce, śmiało mogę zaliczyć ją do ulubieńców. Ciekawe, nieszablonowe fabuły, które skłaniają do myślenia, kontrowersje mające konkretny cel i znaczenie, rewelacyjna psychologia postaci i znakomity styl. A wszystko to na styku opowieści społecznych i ambitnej fantastyki. I takie również jest ,,Serce umiera ostatnie", znakomite dzieło warte przeczytania szczególnie w oczekiwaniu na opus magnum pisarki, czyi ,,Opowieść podręcznej", która już w maju doczeka się wznowienia nakładem wydawnictwa Wielka Litera. W niedalekiej przyszłości sytuacja ekonomiczna i społeczna przedstawia się wręcz tragiczne. Rynek się załamał, bezrobocie wzrasta, a pozbawieni środków do życia ludzie zeszli na drogę przestępczą. Nie wszyscy jednak, wciąż są bowiem tacy, którzy starają się zachowywać w normalny sposób, ale nie jest to łatwe. Do tego typu ludzi należy małżeństwo Stan i Charmaine, które w wyniku kryzysu zmuszone było zamieszkać w samochodzie. Ledwie wiążąc koniec z końcem, mając dość życia w niebezpiecznym środowisku decydują się wziąć udział w eksperymencie społecznym o nazwie Projekt Pozytron. Jego założenia są proste - uczestnicy otrzymują dach nad głową, pracę etc., jednak jak zawsze jest jakieś ,,ale". Przez miesiąc mają wieść życie niemal idylliczne, przez kolejny mieszkać w swoistym więzieniu i tak na przemian aż do końca. Patrząc na to, jak wygląda reszta otoczenia, nawet to drugie miejsce zamieszkania nie wydaje się być wcale takie złe. Kto jednak stoi za tym wszystkim? Jaki ma cel? I do czego doprowadzą osobliwe relacja Stana i Charmaine z parą, z którą wymieniają się co miesiąc ,,domami"? Spotkałem się z bardzo wieloma negatywnymi opiniami na temat tej powieści, ale przyznam, że zupełnie ich nie rozumiem, choć wiem skąd się wziął taki stan rzeczy. Przeciętni czytelnicy, są jak przeciętni widzowie, to co ambitne odstrasza ich albo spotyka się z niezrumienieniem. Nie mówię, że to najlepsza z książek Atwood, bo tak nie jest, ale na tle 90% współczesnej fantastyki, nawet tej z ambicjami, wypada lepiej, niż bardzo dobrze. To, co różni ,,Serce..." od popularnych powieści, które stają się hitami, to brak tanich chwytów i maskowania fabularnych mielizn szybką akcją. Akcji u Atwood zresztą jest stosunkowo niewiele, ale nie o to przecież chodzi. Autorka bierze zgrany schemat utopii/antyutopii i wyciska z niego coś nowego, świeżego, ciekawego. Przede wszystkim jednak interesuje ją głębia, prawda i przesłanie oparte na analizie kondycji człowieka i społeczeństwa. Oddzielną rzeczą wartą omówienia są sami bohaterowie. Tym razem Attwood równocześnie robi z nich ludzi z krwi i kości, co i konkretne archetypy. Jednocześnie pozostają więc realni, jak i zupełnie realności pozbawieni. Ich zachowanie nie zawsze bywa logiczne, ale zawsze czemuś służy, trzeba tylko zadać sobie nieco trudu by to zrozumieć. Moja lepsza połowa powiedziała o twórczości Atwood, że już w samym stylu jest coś takiego, że nie sposób oderwać się od książki i jest to prawda. Autorka pisze w sposób rewelacyjny, pełny, soczysty, krwisty wręcz. Prawdziwi miłośnicy dobrej, mądrej i nieszablonowej literatury z pewnością będą zatem zachwyceni. Dlatego polecam ich uwadze zarówno tę powieść, jak i pozostałe utwory z dorobku Margaret Atwood. Recenzja opublikowana na moim blogu http://ksiazkarnia.blog.pl/2017/04/22/serce-umiera-ostatnie-margaret-atwood/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tym razem Pani Atwood, podobnie jak w "Opowieści podręcznej", stworzyła w świecie normalnym, świat z lekka "nienormalny". Chociaż tak naprawdę, gdyby się tak bardziej i głębiej zastanowić, to tak do końca nie wiadomo, który z tych światów jest bardziej normalny, czy ten rzeczywisty, czy ten z Eksperymentu. Granica, jak mi się wydaje, jest dość płynna. Trochę to przypomina Stanfordzki eksperyment więzienny  Philipa Zimbardo, tak jakoś porównanie to nasuwa się samo. 

 

Jednak u Atwood jest bardziej komicznie, zwłaszcza pod koniec. Te wszystkie Elvisy Presleye i Marilynki  Monroe, w ilościach hurtowych, nieźle mnie rozbawiły. Chociaż tak naprawdę, to wcale śmieszne nie było...zwłaszcza gdyby miało się zadziać naprawdę. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)