Zazwyczaj nocą kiedy
wrzeszczały przydworcowe drzewa
marzyłem o zanurzeniu się w pociąg
aż do przeklętego świtu
gdy zstępowały tępe kawki
i zbiegały się puste korpusy
niekochane i niedotykane
a wtedy zapadałem się w nie
i fałszywy poranek nie grzał nas
więc szliśmy pod słońce bez drogi
pośpieszne pogodzone korpusy
zamordowane pnie
wywrócone barki
i ja co noc opuszczający swoje książki oczy i buty.
Wydawnictwo: Sorus
Data wydania: 2021 (data przybliżona)
Kategoria: Poezja
ISBN:
Liczba stron: 103
Język oryginału: polski
Przeczytane:2023-11-19, Ocena: 5, Przeczytałem,
Pejzaż emocjonalny i osobiste doświadczenia
Tomik wierszy Krzysztofa Rudomina pt. "Samotność to najdłuższa pora roku" to zbiór wierszy, które poruszają głębokie emocje i refleksje na temat samotności, miłości, rodziny, życia codziennego oraz relacji międzyludzkich. Rudomin, autor z wykształcenia filolog polski, wydaje się badać zakamarki ludzkiej duszy, a jego wiersze wydają się być spisane z głębokiego osobistego doświadczenia.
Wiersze Krzysztofa Rudomina cechuje prostota i klarowność w wyrażaniu uczuć. Autor nie ucieka od trudnych tematów, ale zamiast tego stara się je uchwycić w krótkich, obrazowych formach. Przyjrzyjmy się bliżej kilku wierszom z tomiku:
"chryste nadaremny wsiąkasz bez szmeru" - autor w tym wierszu, który wyraża uczucie osamotnienia, zastanawia się nad naturą cierpienia i jego trwaniem. Autor porównuje cierpienie do piekła i pyta, czy istnieje raj poza nim. To wiersz o samotności i o poszukiwaniu sensu w cierpieniu.
"kiedy patrzę w niebo jest to" - ten wiersz mówi o samotności w kontekście gwiazd na niebie. Autor wyraża pragnienie bycia kochanym, podobnie jak gwiazdy, które pragnęłyby jego bliskości. Wiersz ten jest głęboki i pełen melancholii.
"moja mama" - wiersz ten jest hołdem dla matki. Autor opisuje uczucia, jakie łączą go z matką, porównując je do drzewa na polu. To delikatny wiersz, który ukazuje osobistą stronę autora.
"skowyt" - wiersz ten jest bardziej dynamiczny i pełen ruchu. Porusza temat walki i ucieczki, zarówno od zewnętrznych zagrożeń, jak i wewnętrznych demonów. Autor wyraża tęsknotę za wolnością i radość z życia.
"światło jakie mnie jeszcze nie grzało" - wiersz ten jest o powrocie do pisania po przerwie i odnalezieniu inspiracji. Autor opisuje swoje przeżycia i emocje w związku z procesem tworzenia, podkreślając nową jakość i siłę światła.
"metro" - to krótki wiersz, który porusza temat życia w dużym mieście i samotności w tłumie. Autor zauważa, że mimo podróży w jednym kierunku, wszyscy podróżujący są osobno, co podkreśla ich izolację.
"amnezja" - wiersz ten zawiera motyw zapomnienia i tracenia. Autor ukazuje mnóstwo obrazów, które odnoszą się do utraconych wspomnień i utraconych uczuć.
W tych wierszach autor dzieli się swoim osobistym doświadczeniem, co dodaje tomikowi autentyczności i głębi emocjonalnej.
W tomiku Rudomina poetyckie obrazy łączą się z introspekcyjnymi przemyśleniami, co sprawia, że czytelnik ma okazję zastanowić się nad własnymi uczuciami i doświadczeniami. Wiersze te przynoszą refleksję nad egzystencją, miłością, rodzinnymi więziami i kondycją ludzkiego umysłu. Warto zauważyć, że Rudomin ma zdolność wywoływania głębokich emocji u czytelnika za pomocą swoich wierszy. Jego słowa są często pełne tęsknoty, smutku i nadziei jednocześnie. Autor potrafi wyrazić trudne emocje w sposób zarówno subtelny, jak i ekspresyjny.
"Samotność to najdłuższa pora roku" to tomik, który skupia się na tematach uniwersalnych i bliskich każdemu czytelnikowi. Jeśli lubisz poezję, która angażuje emocje i pobudza do refleksji, ten tomik z pewnością przyciągnie Twoją uwagę. Rudomin w sposób dojrzały i pełen wrażliwości dotyka kwestii istotnych dla każdego z nas, sprawiając, że czytelnik może się z nimi utożsamić.