Bohater powieści, zbliżający się do czterdziestki mężczyzna bez rodziny, nieoczekiwanie otrzymuje spadek. Może zrezygnować z pracy i rozpocząć beztroskie życie wolnego człowieka. Ta godna pozazdroszczenia, komfortowa sytuacja, nie przynosi mu jednak szczęścia. Z każdym dniem odrywa się coraz bardziej od rzeczywistości, popada w pseudofilozoficzną zadumę nad sensem życia, zadaje pytania, na które nie ma odpowiedzi. Akcja przenosi się na pogranicze groteski, snu i obłędu
Wydawnictwo: b.d
Data wydania: 1977 (data przybliżona)
Kategoria: Literatura piękna
ISBN:
Liczba stron: 147
Tytuł oryginału: Le Solitaire
Język oryginału: francuski
Tłumaczenie: Julian Rogoziński
Minął 28 tydzień tajnych prac wykopaliskowych, które miały przybliżyć ludzkość do poznania sekretu obcej cywilizacji. W 29 tygodniu stało się jednak...
Gran Canaria o Co ma kanarek do Kanarów? o Gdzie mieszka skrzat? o Czy Teror jest przerażający? o Czy w jaskini można mieszkać? Gran Canaria, czyli...
Przeczytane:2019-02-01, Ocena: 4, Przeczytałam, Ukończone w roku 2019, Gatunek: Literatura piękna/współczesna,
Akcja "Samotnika" dzieje się w Paryżu, a głównym bohaterem książki jest człowiek, którego nic nie cieszy. Mężczyzna, którego owładnęła życiowa niemoc, odrętwienie, depresja, marazm. Pogrążony we własnych myślach spędza samotnie czas w swoim mieszkaniu lub w pobliskiej restauracji, do której wychodzi od lat siadając zawsze przy tym samym stoliku. Obserwuje otaczający go świat i ludzi w nim obecnych, zastanawiając się nad istnieniem swoim i innych; nad sensem życia (a dla niego jest ono ogromnym ciężarem) i istnieniem/nieistnieniem świata/wszechświata.
Przez karty całej książki (głównie przez jej większą połowę) przebija smutek, a towarzyszące bohaterowi książki przygnębienie udziela się również czytelnikom, zwłaszcza gdy czytamy egzystencjalne przemyślenia, za pomocą których Ionesco skłania do refleksji nad życiem i przemijaniem. Czytelnik niejednokrotnie może odnieść wrażenie niemal bombardowania słownego potokiem życiowych przemyśleń coraz szybciej i szybciej, to za chwilę rozkoszować się łagodnymi słowami napełnionymi spokojem.
Pomimo użytej tu niełatwej problematyki depresji, samotności, śmierci; pomimo ciężkiej, dusznej atmosfery, książkę czyta się szybko, co prawdopodobnie jest zasługą użytego przez Ionesco stylu.
Książka nie ma typowej konwencji z podziałem na rozdziały. Nie ma w niej zbyt wiele dialogów, są one raczej jak na lekarstwo, gdyż całą istotą "Samotnika" jest skupienie się na myślach głównego bohatera.
"Samotnika" oceniam jako dobrą prozę. Zapewne ocena byłaby o stopień wyższa, gdyby nie paręnaście ostatnich stron, które nie przypadły mi do gustu. Mimo to tytuł jak najbardziej polecam.