Salomon - kot, który leczył dusze
Sheila Jeffries

 

Po książkę sięgnęła chcąc przeczytać coś innego i faktycznie otrzymałam coś innego choć może nie do końca to czego oczekiwałam.

 

Kocham koty, wprost ubóstwiam te stworzenia i jak autorka jestem skłonna uwierzyć, że maja uzdrawiającą moc i mogą zaradzić w niektórych trudnych sytuacjach.

 

Jak zaczęłam czytać tę książkę przez chwilę zastanawiałam się czy nie sięgnęłam po bajkę dla dzieci, bo napisana jest dokładnie jak bajka. Historię opowiada kot. Salomon by kotkiem dziewczynki, która uwielbiała grac na fortepianie i grała przepiękne melodie. Wstydziła się jednak pochwalić talentem przed publicznością. Kiedy kotek zdechł odszedł do raju. A prawdziwa historia rozpoczyna się gdy matka Ellen prosi Salomona by zszedł na ziemie i odszukał jej córkę która jest już mężatką i ma małe dziecko. Niestety jej mąż Joe jest alkoholikiem, który narobił rodzinie mnóstwa długów i wyżywa się na swojej żonie. Kobieta jednak nie ma sił od niego odejść i męczy się z wszystkimi problemami.

 

Z jednej strony mamy poważny choć niezbyt oryginalny temat trudnego małżeństwa z drugiej kociaka który dostał się do tej rodziny. Patrzy na wszystko swoimi niewinnymi oczkami. Trochę naiwnie niczym dziecko podchodzi do tych spraw. Sam uczy się życia a jednocześnie pomaga dając członkom rodziny trochę swej kociej miłości.

 

Sam też zakochuje się w mieszkającej już tam wcześniej kotce. Jessica jest przeciwieństwem Salomona. Ma w sobie dużo dzikości i kociej dumy. Potrafi sama o siebie zadbać i zawalczyć o swoje racje. Zabawna historyjki kociej miłości pełnej psot i pokonywania trudności która niestety smutno się kończy.

 

Pojawia się tez trochę magii, koty mają swoje anioły które się nimi opiekują i udzielają im dobrych rad. W ogóle wszędzie jest pełno aniołów. Przez to wszystko tym bardziej wydaje się być urocza bajeczką.

 

Historia nawet mogłaby być, jednak styl pisania troszkę mnie irytował. Aż nazbyt prosty nawet jak na kota ;).

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

jak na ten gatunek - zdecydowanie 6. Kocia magia w postaci czystej:)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Uwielbiam książki, gdzie głównym bohaterem są zwierzęta. W ostatnim czasie pojawia się ich coraz więcej. Jedne są fantastyczne drugie niekoniecznie. Niektóre śmieszą, a inne wzruszają. Jednak prawie każda porusza w nas jakieś struny emocjonalne. Dlatego też widząc tę książkę, a czytając wcześniej Alfiego i inne pozycje z kocimi bohaterami nie mogłam sobie odpuścić. Salomon jest kotem i narratorem, ale przede wszystkim głównym bohaterem. Kiedy go poznajemy nie żyje i jest w kocim niebie. Prowadzi tam bezstresowe, spokojne i szczęśliwe "życie". Gdy pojawia się misja do spełnienia to właśnie Salomon chce wrócić na ziemię, bo ma okazję wrócić do swojej ukochanej pani - Ellen. Jednak nie będzie to takie łatwe, bo kocurek umarł jako dorosły, a powróci jako kocię. I będzie musiał nie tylko przejść wszystkie etapy rozwoju, ale też znaleźć swoją panią! Ale, gdy już się udało i to co wydawało by się najtrudniejsze Salomon ma za sobą zaczyna się pod górkę. Jednak on się nie poddaje i robi to po co zszedł na ziemię - leczy dusze! Jego przygody i postępowanie przedstawiają go jako bardzo sympatycznego i przyjaznego kocura. Wzrusza i rozśmiesza. Bawi i smuci. I choć całość daje wrażenie bajki czy baśni przez dodanie kociego nieba czy aniołów to jako miłośniczka zwierząt wiem, że nie jeden kot, pies czy inny zwierz potrafi leczyć. Dlatego też tego typu książki były, są i będą bliskie memu sercu choćby nie wiem jak naiwne i wymyślne były. Jeśli kochasz zwierzęta to pozycja jest dla Ciebie wręcz obowiązkowa, bo żal nie znać historii kota Salomona, która oparta jest na faktach - życiu prawdziwego Salomona.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

KOCIA POMOC Mam wrażenie, że w ostatnich latach namnożyło się opowieści o kotach, z perspektywy których poznajemy losy ludzi. Przesyt? Nie jeśli ktoś to lubi a książki trzymają poziom. Nie wiem, jak jest z innymi, ale o ,,Salomonie ,, mogę rzec, że jest to książka udana. Kot Salomon, narrator naszej opowieści i główny bohater, nie żyje. Znajduje się obecnie w zaświatach, gdzie panuje spokój i szczęście, ale pojawia się szansa powrotu na Ziemię a więc i do boku swojej ukochanej pani, Ellen. Zmieniło się jednak wiele, Ellen nie jest już bowiem dzieckiem, jak wtedy, gdy Salomon ją opuszczał, a dorosłą kobietą z własnymi problemami, która na kota może nie mieć ani czasu, ani sił, ani ochoty. Zmiany dotykają także samego Salomona - umarł jako dorosły kot, teraz, jakby role człowiek-jego pupil uległy odwróceniu, odradza się jako malutki kociak, który zanim zacznie swoją misję, musi przejść przez wszystkie fazy kociego dzieciństwa i życia. A co potem? Leczenie duszy! Sam Salomon, jak i jego przygody i metody oczywiście, to postać sympatyczna i potrafiąca tak rozbawić jak i wzruszyć. Bo kocia logika i zachowanie to coś na wskroś uroczego i słodkiego, że nawet twardziele uśmiechną się czytając nieporadne zabiegi rozbrajającego kocięcia by nieść pomoc na swój sposób. W tej materii bardzo przypomina mi wydaną niedawno także nakładem Amber powieść ,,Alfie", od niego różni go jednak pewna doza fantastyki, która przypomina odrobinę uwielbiane przeze mnie kino lat 80 i ówczesne komedie, w których pojawiały się elementy nie z tego świata. Stylistycznie ,,Salomon" to rzecz lekka i prosta. W tej materii także bardzo przypominająca przygody Alfiego, podobnie szybka i przyjemna w odbiorze. Rozgrzewająca od środka w dni chłodne i ponure, nie tylko od pogody. Dla fanów takich klimatów rzecz, którą przeczytać warto, a wręcz i trzeba. Bo miło, bo ciepło... Bo to kolejna porcja tego, co lubią. Polecam, a wydawnictwu Amber składam podziękowania za udostępnienie mi egzemplarza do recenzji. Recenzja opublikowana także na moim blogu http://ksiazkarnia.blog.pl/2015/10/20/salomon-kot-ktory-leczyl-dusze-sheila-jeffries/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Czasami choroba jest darem. Daje Ci czas na ozdrowienie ciała i duszy."

Wzruszajaca, ale nie ckliwa i nie przesłodzona opowieść o więzi zwierząt z ludźmi. Choć zaliczam się do tzw. "psiar" przeczytałam z przyjemnością. To jedna z tych opowieści, które przekonują, że po każdej burzy świeci słońce, a trudne, traumatyczne przeżycia są po to, abyśmy potrafili doceniać to, co dobre w naszym życiu. Lubię ten rodzaj "odrealnienia" w powieściach i filmach.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dla odmiany po ciężkich i dusznych klimatach z kryminałów chciałam sięgnąć po coś lekkiego i zabawnego. Mój wybór padł na książkę o kocie Salomonie, który w kolejnym swoim życiu ma do spełnienia pewną ważną misje. Jestem miłośniczką kotów i sama wierzę w ich uzdrawiającą moc.Dlatego z wielką ciekawością przystąpiłam do lektury.Książka ma nieco baśniowy klimat, napisana prostym językiem, bawi, smuci i wzrusza. Nie pamiętam juz kiedy książka wycisnęła ze mnie tyle łez, zwłaszcza pod koniec.Musiałam przez to robić przerwy w czytaniu, żeby się ogarnąć. Pewnie sięgnę też po następne części.Polecam jeśli ktoś lubi takie nierealne klimaty.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)