Rycerze pożyczonego mroku
Dave Rudden

Kiedy sięgałam po książkę, liczyłam na ciekawą opowieść, która będzie okraszona fantastyką i wartką akcją.
Moje oczekiwania jednak były chyba zbyt wygórowane, bowiem zawiodłam się na twórczości Ruddena.

Zachęcona okrzykiem, iż jest to książka dla miłośników Harry'ego Pottera i z dużą dawką humoru, radośnie po nią sięgnęłam. Historia osieroconego chłopca, który wpada w wir nieznanego świata była kusząca. Chciałam się przekonać, czy będzie to coś nowego, odkrywczego, czego jeszcze nie było.

No właśnie, chciałam i byłam zachęcona. Ale mój zapał szybko się ulotnił. Miałam nadzieję, iż autor zrezygnuje ze schematów i mimo banalnego opisu okaże się, że fabuła jest zawiła, świeża i przede wszystkim ciekawa. I owszem, niewątpliwie był w niej potencjał, a magiczny świat kusił nowością, ale dawno utarte schematy zabiły cały urok powieści.

Od samego początku styl autora mnie przygnębiał, był ciężki w odbiorze i z wielkim trudem brnęłam przez kolejne strony historii. Dave Rudden niepotrzebnie skupiał się na szczegółach, opisach chociażby kamiennych murów. To było takie bezsensowne, powodowało sztuczne pogrubianie i tak niewielkiej książki.

Ponadto autor uwielbiał wprowadzać wewnętrzne monologi głównych bohaterów, chociaż powieść nie występuje w narracji pierwszoosobowej. To tak strasznie mnie irytowało i nudziło. Już na starcie poznajemy dyrektora sierocińca, który opisywany jest tak nudno i bez większego sensu. A nie odgrywa ważnej roli w powieści. Prowadzi tylko wywód o tym, jakie to dyrektor ma zwyczaje, że uwielbia kazać czekać ludziom, bo uważa, iż jest to odpowiedni test, godny przyszłych rodziców. I dyrektor tak duma sobie w swoim gabinecie kilkanaście minut nad tym, jaki to on jest lepszy od innych. Straszna nuda.

Akcja powoli się rozkręca i nie jest zaskakująca. Jest, bo jest, bez większych emocji. Szału nie ma. Fabuła natomiast miała potencjał i mogłaby to być ciekawa historia, ale zabrakło tego kopa napędowego, który ruszyłby całość. Dodatkowo schematyczność powtarzająca się w wielu innych książkach zabiła całość.

Być może jestem już za duża na tego typu powieści, a może po prostu za dużo wymagam, ale niestety ta młodzieżówka nie spodobała się mi, a miałam nadzieję, że tak będzie.
Niemniej jednak Was zachęcam do sięgnięcia po książkę i życzę, aby Wasze zdanie było inne niż moje.

W mroku nieraz dostrzega się coś co nie powinno w ogóle istnieć, kryje się w nim również nasz strach i jednocześnie ciekawość. Dla jednych ciemność jest nieprzyjazna i wolą jej unikać, inni traktują ją jak przyjaciela i dobrze się czują gdy im towarzyszy. Na styku światła i mroku wiele spraw widzi się inaczej, w zależności od strony, która przeważa i jest bliższa człowiekowi.

W czary można wierzyć lub nie, Denizen zalicza się do ludzi jacy raczej należą do racjonalistów. Zaklęcia i tego typu sprawy nie interesują go, jego uwagę zaprzątają całkowicie inne sprawy, ale jak się pewne kwestie będzie musiał przemyśleć. Chłopak przekonuje się o tym w dość niezwykłych okolicznościach. Po pierwsze nie tego oczekiwał po dość enigmatycznym zaproszeniu ze strony kogoś, kto powinien być mu bliskim, lecz takim nie jest, a tak w ogóle wszystko miało być inaczej. W końcu trudno spodziewać się, że stanie się do walki z potworami, jak najbardziej prawdziwymi, i będzie to dopiero początek tajemnic! Denizen Hardwick na coś takiego nie był przygotowany, lecz jeżeli już widziało się pewne rzeczy to trudno odwrócić się na pięcie i zapomnieć o tym czego było się świadkiem i uczestnikiem na dodatek. Jak to możliwe, iż do tej pory nie zauważył tego co teraz dostrzega tak wyraźnie? Dlaczego właśnie teraz wszystko to ma miejsce, burząc poukładany świat nastolatka? Nie na wszystkie pytania od razu padają odpowiedzi, a nawet jeśli są udzielane to Hardwick nie jest nimi usatysfakcjonowany. Nowi znajomi w zanadrzu mają wiele sekretów, zresztą i nie tylko oni. Denizen to zwykły trzynastolatek, przynajmniej na takiego wygląda i takim się czuje, chociaż czy na pewno? Mrok utkany jest z niezliczonej ilości zagadek, może niektóre z nich zostaną rozwiązane?

Magia zawsze miała swoje miejsce w literaturze i to nie tylko w jej części dla młodszych odbiorców. Ostatnie lata przyniosły wiele ciekawych książek z czarami w roli głównej lub w tle, w „Rycerzach pożyczonego mroku” obecna jest ona między wierszami, nie podana wprost, lecz dająca znać o swej obecności. Dave Rudden głównymi bohaterami uczynił nastolatków, lecz dorośli nie pozostają jedynie na drugim bądź trzecim planie. Jedni i drudzy mają do odegrania swoją rolę, ale nie od razu wiadomo jaką drogą podążą. Postacie kryją w sobie tajemnice, zadbano by je zasygnalizować, lecz nie śpieszy się twórcy z ujawnieniem co się w nich kryje, wprost przeciwnie dodaje on kolejne, intrygujące, elementy. Na granicy światła i mroku został stworzony świat groźny, mroczny, jednak przede wszystkim niesamowicie ciekawy. Mogłoby się wydawać, że „Rycerze pożyczonego mroku” są propozycją czytelniczą odpowiednią tylko dla młodszych czytelników, ale także starsi nie będą nudzić się podczas czytania. Autor nawiązał do pewnych historycznych elementów, interpretując je na swój sposób i nadając im ich własna specyfikę. Co zasługuje na jak się okazuje noszą maskę. W fabule płynnie łączy się zwykła rzeczywistość z jej mroczną stroną o fantastycznych cechach, oddana obrazowo słowami. Dave Rudden pierwszym tomem zaintrygował, kolejny zapowiada nową porcję sekretów.

Minusy:

Przewidywalna aż do bólu. Porównywanie jej do Harry'ego Pottera czy Zwiadowców zakrawa na bluźnierstwo. Nie wiem, czy to tylko kwestia korekty, czy tłumacza też, ale czasem składnia zdań i interpunkcja wołają o pomstę do nieba i znacznie utrudniają czytanie i odbiór książki. Momentami chaotyczna, bez żadnych wyjaśnień świata przedstawionego.

Plusy:

Ciekawy pomysł, wartka akcja bez dłużyzn, interesujące postacie, choć słabo zarysowane.

Podsumowując: pozycja ma spory potencjał, jest tylko trochę niedopracowana. Ale źle nie jest. Gdyby było, nie doczytałabym do końca.

"Rycerze pożyczonego mroku" to pierwsza książka i pierwsza część trylogii autorstwa Dave'a Ruddena. Jest to powieść z gatunku fantasy, czyli zupełnie nie moje klimaty, lecz ta pozycja jest pełna humoru (a to akurat lubię). Skierowana raczej do młodzieży, opowieść o trzynastoletnim chłopcu. Denizen Hardwick wychowujący się w sierocińcu, prowadził na pozór spokojne życie, aż do dnia swoich urodzin. Wtedy bowiem dowiedział się, że należy do Zakonu broniącego świat przed ciernistymi potworami z mroku. Zostaje wciągnięty w sidła walki i rozpoczyna przygodę. Musi jak najszybciej odeprzeć atak wroga i najazd mroku. 

Książka 'Rycerze pożyczonego mroku" to nie tylko opowieść o magii rycerzach i Hardwicku. To również opowieść o uczuciach, relacjach rodzinnych, relacjach z przyjaciółmi czy po prostu odkrywaniu na czym tak naprawdę polega życie. Jest to jednak na tyle wplecione w cały charakter książki, że nie tworzy to z niej poradnika, a przyjemną lekturę z ukrytymi wartościami. Jeśli więc macie 12-16 lat, to myślę, że ta historia wciągnie Was bez pamięci. 

Ciekawostka.
Prawa do zekranizowania trylogii wykupił już autor filmu Zombieland reżyser Ruben Fleischer. 

Jeśli tak jak ja chcielibyście czytać i recenzować książki, to zapraszam Was do odwiedzenia strony Czytam Pierwszy

Denizen Hardwick to chłopiec, który przez lata zamieszkiwał sierociniec, jednak nigdy nie wyróżniał się w znaczny sposób. Jego spokój zostaje zakłócony, kiedy dowiaduje się czegoś nazdwyczajnego. Jego życie właśnie odwraca się o 180 stopni. Denizen jest wrzucony w świat magii, gdzie musi walczyć przeciwko cienistymi potworami. Cały ludzki świat jest zagrożony. Nic nie wydaje się tutaj takie łatwe... Denim musi sprostać nie lada wyzwaniu. Jeśli chce przeżyć, musi zostać jednym z Rycerzy Pożyczonego mroku, który stoi na granicy dwóch różnych światów. Co będzie dalej? Czy ludzkość przeżyje?

Książka ta jest typową młodzieżówką, w której jest pełno zwrotów akcji, dzięki czemu ksiażkę czyta się bardzo szybko i lekko. Mamy tutaj dość ciekawą historię, jednak nie jest ona nadzwyczaj oryginalna. Jednym z największych jej atutów jest docenienie takich wartości jak przyjaźń i odwaga.
Choć z drugiej strony chwilami mamy wrażenie, że książka jest pisana na siłę, aby nie była zbyt cienka. Jak dla mnie jest w dość sporo szczegółów, które są mało istotne. Całość oceniam nienajgorzej, gdyż lubię czytać książki, w których pielęgnowane są pewne wartości :)