Rudy. Prawo do życia
Jack Ketchum

   "Rudy. Prawo do życia" to druga książka Jacka Ketchuma, po którą sięgnęłam. Znajdują się w niej dwa opowiadania. Trochę czasu minęło odkąd przeczytałam tę książkę. Czas najwyższy ją zrecenzować.

         Jak sam tytuł wskazuje w tej książce są umieszczone dwa opowiadania: "Rudy" oraz "Prawo do życia". Avery`emu Ludlowi po śmierci ukochanej żony został do towarzystwa tylko czworonożny przyjaciel - Rudy. Ten pies był jego najlepszym przyjacielem. Pewnego dnia podczas łowienia ryb, Avery`ego zaczepia trójka łobuzów. Dla zabawy zabijają Rudego. Zgłasza sprawę na policję, jednak państwowy organ ścigania nic nie może zrobić w tej sprawie.  Mężczyzna postanawia sam wymierzyć sprawiedliwość.

           Sara Foster jest w trzecim miesiącu ciąży. Razem z partnerem postanawiają dokonać aborcji. W drodze do kliniki zostaje porwana. Kobieta jest zdezorientowana, nie ma pojęcia dlaczego ktoś ją uprowadził. Porywaczami okazują się kobieta i mężczyzna. Wydają się wiedzieć wszystko na temat Sary. Brzemienna jest torturowana. Musi użyć całej swojej silnej woli aby przetrwać to piekło na ziemi, jakie zgotowała jej ta niezrównoważona psychicznie para..

         Tym razem Jack Ketchum w swoim pierwszym opowiadaniu ukazuje nam bezsilność drugiego człowieka, który próbuje stawić czoło okrucieństwu i braku szacunku dla innej jednostki. Nawet przy pomocy prawa człowiek nie zawsze ma możliwość wyegzekwować sprawiedliwość. Natomiast opowiadanie "Prawo do życia", jak się okazuje, oparte jest na prawdziwych wydarzeniach, które miały miejsce w Stanach Zjednoczonych na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX wieku. Colleen Stan została uprowadzona i przetrzymywana przez Camerona Hookera i jego żonę. Opowiadanie Jacka Ketchuma mocno różni się od rzeczywistych wydarzeń, ale i tak szokuje.

        To jest moje drugie spotkanie z twórczością Jacka Ketchuma. I po raz kolejny jestem zaskoczona i zszokowana. Nic tak naprawdę nie jest w stanie tak nas przestraszyć niż zło, które tkwi w ludziach. Obie historie niosą ze sobą potężną dawkę emocji. Mistrz grozy porusza najczulsze struny w człowieku. Ukazuje nagą prawdę o istotach ludzkich i to, że ich okrucieństwo nie zna granic. Przy nas zwierzęta są pełne dobroci i miłości dla samych siebie. Czego nie zawsze można powiedzieć o człowieku.

 Polecam!

http://ivka86.blogspot.com/2013/09/rudy-prawo-do-zycia-jack-ketchum.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ta książka nieco różni się od innych powieści autora dlatego, że zostały zawarte w niej dwie historie. Autor mnie zaskoczył bardzo pozytywnie, że postanowił poruszyć temat okrucieństwa wobec zwierząt. Rudy opowiada historię starszego człowieka, który pragnie sprawiedliwości po zabójstwie swojego czworonożnego przyjaciela. Rudy został zastrzelony przez nastoletniego zwyrodnialca, który chciał zaimponować kolegom. Avery Ludlow chociaż szuka sprawiedliwości i pragnie, aby chłopak poniósł karę za swój czyn nie odnajduje wsparcia w rodzicach nastolatka ani w sądzie, który uważa, że zabójstwo zwierząt nie jest przestępstwem, ponieważ są traktowane przedmiotowo. Podczas czytania myślałam sobie "co za znieczulica?" "Dlaczego tacy sadyści chodzą bezkarni? . Czy Avery Ludlow znajdzie chociaż drobne wsparcie w swojej sprawie? O tym już trzeba przeczytać. Prawo do życia to historia porwania ciężarnej kobiety, która zostaje ofiarą porwania przez niezrównoważoną psychicznie parę. Kobieta planowała aborcje, jednak do szpitala nie dotarła. W miejscu do którego ją uprowadzono Sara doznaje niewyobrażalnych cierpień. Autor przedstawia w obu powieściach oblicza wyrachowania i sadyzmu. Porusza cierpienie bezbronnej istoty, psa, który zginął w bestialski sposób, dlatego, że jakiś sadystyczny małolat chciał zaimponować. W historii Prawo do życia zostało pokazane jak oprawcy potrafią manipulować ofiarą. Nie popierałam tego, że Sara chciała zrobić aborcję, ale na pewno nie zasłużyła na takie tortury. Jedyny minus, że ta historia staje się pod koniec nieco monotonna. Do połowy jakoś trzymała w napięciu, wstrząsnęły mną brutalne opisy znęcania się nad Sarą, ale im dalej tym powieść ciągła się jak flaki z olejem. Historia jest poruszająca i brutalna, ale pierwsza powieść "Rudy" bardziej mnie poruszyła. Jeśli ktoś ma mocne nerwy i lubi brutalne, prawdziwe powieści to jak najbardziej polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Doskonały zbiór dwóch tekstów, które wyszły spod pióra Jacka Ketchuma - mistrza powieści grozy. Obie historie, choć na pozór tak bardzo odmienne i rożne, łączy jeden wspólny element. Elementem tym jest poczucie zadośćuczynienia krzywdzie, sprawiedliwości.. Pierwsza historia zatytułowana "Rudy" opowiada o mężczyźnie o imieniu Avery i jego psie o imieniu "Rudy", z którym to wybrał się pewnego dnia na wędkowanie nad rzekę. Podczas owego spaceru, pewien młody chłopak zabija strzałem z broni psa, zaś dla właściciela zwierzęcia wali się jego cały dotychczasowy świat. Chłopak zaprzecza temu, iż zabił psa i wypiera się tego czynu. Avery przekonany o winie młodego człowieka, nie cofnie się przed niczym, by ten się do tego przyznał i okazał skruchę, absolutnie przed niczym.. Drug tekst, noszący tytuł ,,Prawo do życia", opowiada historię młodej dziewczyny - Sary, która w drodze do klinik aborcyjnej zostaje uprowadzona. Wszelki słuch ślad po niej znika, zaś po pewnym czasie, gdy dziewczyna odzyskuje świadomość, jej oczom ukazuje się ciemne, ciasne pomieszczenie, do złudzenia przypominające trumnę.. A to dopiero początek jej dramatu.. Każda z tych dwóch mimo opowieści budzi różne emocje, pierwsza żal i współczucie, druga przerażenie i bezsilność. Obie jednak są napisane z niezwykłym kunsztem, kładącym główny nacisk na to, co w tej historii jest najważniejsze. I tak w przypadku "Rudego" czujemy żal za utraconym przyjacielem, jakim był pies dla jego właściciela oraz chęć odrobiny satysfakcji, zadośćuczynienia w postaci skruchy sprawcy jego śmierci. Czujemy także i rozumiemy chęć zaprowadzenia sprawiedliwości, choćby nawet wedle biblijnych słów "Oko za oko, ząb za ząb".., które to Avery rozumie bardzo dosłownie. Druga historia to opowieść o porwaniu i krzywdzie, jaka niezasłużenie spotyka młodą dziewczynę. Opisy jej losów są bardzo sugestywne i wiarygodne, co jest niezwykle charakterystyczne dla Ketchuma, porażając wręcz swoją bezpośredniością i realnością. Zdecydowanie jest to mroczniejsza cześć tego zbioru, z niezwykle zaskakującym i mocnym finałem.. Reasumując, jest to pozycja godna polecenia dla wszystkich fanów twórczości tego pisarza, jak i zarówno wszystkich miłośników mrocznych i mocnych wrażeń.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jack Ketchum po raz kolejny wprowadza czytelników w labirynt najciemniejszych zakamarków ludzkiej duszy. Tym razem w swojej książce przedstawia dwie króciutkie powieści, których wspólnym mianownikiem jest bezsilność człowieka postawionego naprzeciw okrucieństwa, pragnienia dominacji i braku szacunku dla innych. ,,Rudy" to wzruszająca i wyjątkowo mądra opowieść o poszukiwaniu sprawiedliwości, rozczarowaniu ludźmi i systemem bezdusznych paragrafów. ,,Prawo do życia" natomiast to wstrząsająca historia inspirowana prawdziwymi wydarzeniami uprowadzenia i przetrzymywania Colleen Stan, jakie miało miejsce w Stanach Zjednoczonych w latach 1977-1984. Co prawda fabuła jest bardzo luźno oparta na losach Colleen i znacznie różni się od faktycznego przebiegu zdarzeń, to jednak najważniejsze szczegóły zostały przez Ketchum'a wplecione w treść ,,Prawa do życia" i stały się kanwą dla jego powieści. Obie historie są przesiąknięte mocną dawką emocji i najlepszą dla nich rekomendacją niech będzie fakt, że w pewnych momentach wzbudzały we mnie poczucie buntu dla jawnej niesprawiedliwości lub bezcelowych okrucieństw. Nie jest jednak tak, że autor zostawia nas samych w stanie totalnej depresji, gdzieś na końcu tunelu jarzy się małe, ale przenikliwie światełko nadziei i otuchy, którego swoistą manifestacją są przewijające się w obu utworach zwierzęta. Ketchum pokazuje też jak ważnymi przymiotami w życiu człowieka są upór w dążeniu do celu i silna wola. Polecam tę książkę, bo jak każde dzieło Ketchum'a jest świetnie napisana, łatwo przyswajalna i uderza w najczulsze miejsca. Ta bezkompromisowa i pełna goryczy lektura jest wbrew pozorom jawną afirmacją największej wartości jaką mamy - życia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Po lekturze "Dziewczyny z sąsiedztwa" byłem ciekaw innych powieści tego autora. Niestety, ani "Rudy" ani "Prawo do życia" niczym mnie nie zaskoczyło. To pierwsze treścią przypomina nieocenzurowaną wersję reportażu ze "spraw dla reportera", a drugie jest niemal identyczne do "Dziewczyny...", zmieniają się tylko okoliczności i imiona postaci. Ale po kolei. "Rudy" to opowieść o starszym panu, który podczas wyprawy na ryby zostaje zaatakowany przez grupę nastoletnich chłopaków.Ci, rozczarowani brakiem gotówki bohatera, zabijają jego psa, po czym odchodzą wiece z siebie zadowoleni. Alvery, bo tak nazywa się starszy pan, rozpoczyna swoją prywatną walkę o sprawiedliwość. Kiedy prawo okazuje się bezradne, próbuje sam wymierzyć łobuzom karę... Z kolei "Prawo do życia" prezentuje opartą na faktach historię Sary, kobiety chcącej zrobić zabieg aborcji. Wpada jednak w ręce psychopaty, który jest paradoksalnie zaciekłym obrońcą życia nienarodzonych dzieci. Sara przeżyje z nim wiele tygodni, podczas których będzie obserwować postępujące okrucieństwo porywacza oraz jego wspólniczki. Jak na kogoś, kto interesuje się "mroczną stroną ludzkiej psychiki" i jest nazywany "najstraszniejszym facetem w Ameryce" Ketchum sięga po wyjątkowo mało aspektów ludzkiego okrucieństwa. Można by oczekiwać nieco bardziej wysublimowanych zabiegów i historii, aczkolwiek trzeba zaznaczyć, iż tworzy bardzo wiarygodne postaci, a jego próby wniknięcia w umysł i motywacje oprawców i ofiar są bardzo udane.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

1. RUDY: Bardzo dobra historia, bardzo smutna, mnie przeraziła. Widziałam swoimi oczami tego psa, chciałam żeby właściciel powziął zemstę na oprawcach. Dzięki Bogu mnie nie zawiódł, choć moim zdaniem to było stanowczo za mało. Romans był niepotrzebny, jakoś tak mnie odpychał, nie wiem czemu. 2. PRAWO DO ŻYCIA Okropne. Wiem, że ta historia jest na faktach, ale ciągle miałam tylko w umyślę tą zdradę, do której dopuściła się ta kobieta i to, co chciała zrobić ze swoim dzieckiem i jakoś, sama nie wiem, nie umiałam jej współczuć. Oczywiście to wszystko mnie przerażało, ale jakoś, sama nie wiem, nie potrafię na to obiektywnie spojrzeć. Zaczęłam i chciałam jak najszybciej przeczytać, zapomnieć. Obie historie są napisane bardzo sprawnie, nawet wciągająco, na

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zło towarzyszy nam każdego dnia. Wdziera się do naszego życia nie pytając o zgodę i rujnuje wszystko. Ciemna strona ludzkiej natury prędzej czy później dochodzi do głosu, zbierając swoje żniwo. Jack Ketchum doskonale wie, że raz ruszona machina zła jest ciężka do zatrzymania.

 

Rudy

Pierwsze opowiadanie zaskakuje czytelnika swoim spokojem. Ketchum choć znany jest z makabry, to w "Rudym" gra na innych ludzkich uczuciach. Ból, który towarzyszy Panu Ludlow, po stracie przyjaciela, jest namacalny. Wszystko potęguje bezsensowność zabicia psa i poczucie bezkarności. Zło ukrywa się tutaj za zasłoną pieniędzy, które mają ogromną siłę. Ludlow jednak walczy o sprawiedliwość, a czytelnik razem z nim. Dobija poczucie nietykalności, jakim emanują ludzie z pieniędzmi, którzy swoje chore bestialstwo i degenerację ukrywają pod zieloną mamoną.

Ocena: 6/10

 

Prawo do życia

Drugie opowiadanie to już Ketchum w swojej mrocznej formie. Porwanie i dominacja wśród bólu i tortur. Ludzkie bestialstwo ukazane zostało dosadnie. Okrucieństwo wylewa się z każdej strony, co szczególnie jest dotkliwe ze względu na stan porwanej kobiety. Każdy akt sadyzmu wywołuje niepokój, a szaleństwo nieustannie rośnie. Wymyślne sposoby zadawania bólu- cielesnego i psychicznego, aby  pozbawić ją godności i wolnej woli, pobudzają w czytelniku zarówno współczucie, jak i złość. Najgorsze jednak w tym wszystkim jest fakt, że to opowiadanie zainspirowane było prawdziwymi wydarzeniami. Prawdziwe życie tworzy najbrutalniejsze scenariusze.

Ocena: 8/10

 

Podsumowanie

Książka każde się zatrzymać i kolejny raz spojrzeć na ludzką naturę. Bestialstwo jest wśród nas, otacza nas i zbiera swoje żniwo. Sadyzm przybiera różną formę, ale zawsze sprawie ból -zarówno fizyczny, jak i emocjonalny. Ketchum w obu opowiadaniach wywyższył zwierzęta ponad ludzi. Są one wierne i dobre. Wśród zła świata pozostają sobą, stając się najlepszymi towarzyszami w niedoli. One jedynie prawdziwie kochają i wspierają. Natomiast my, "wyższa cywilizacja" musimy się od nich wiele nauczyć.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)