Rozmowy na trzech grabarzy i jedną śmierć
Tomasz Kowalski

Czasami sięgamy po książki nie do końca z naszej bajki, tylko dlatego, że oczarował nas ich tytuł, okładka, opis, recenzja (zaznacz jeden lub kilka)... Rozmowy na trzech grabarzy i jedną śmierć jest właśnie jedną z takich powieści, jej groteskowa otoczka przyciągnęła mnie do siebie jak magnez. Zresztą, zastanówcie się: czy można przejść obojętnie obok trzech grabarzy, Śmierci i wampira-alkoholika?  Sama okładka jawi się surrealistycznie i na swój sposób zabawnie. W pierwszej chwili zdawała mi się nieco tandetna, ale wraz z treścią zaczęłam dostrzegać jej urok oraz elementy, które w pierwszej chwili przeoczyłam. Wizualnie świetnie przedstawia ona Rozmowy... - powieść zarówno rozbawiającą człowieka ludzką głupotą i różnorodnymi dziwami, jak i zmuszającą do momentu zadumy, smutnego uśmiechu... Czasami, żeby coś zrozumieć, należy najpierw tego doświadczyć. Sama sucha informacja może nie wystarczyć.
Przede wszystkim Rozmowy na trzech grabarzy i jedną śmierć napisane są fenomenalnie. Choć sama powieść, jak wcześniej wspomniałam, jest iście groteskowa, tak treści w niej w ostatecznym rozrachunku okazują się wcale absurdalne. Tytułowe rozmowy bohaterów oraz ich gości są niezwykle inteligentne, pełne trafnych spostrzeżeń odnośnie życia i śmierci i... zakrapiane nie tylko alkoholem, ale i łebskim humorem. Zakochałam się w Tomaszu oraz kreacji Śmierci z papierosem, postaci w tej książce są bezkonkurencyjne! Szczególnie Tomasz, pełen złotych rad i filozoficznego podejścia do życia. Dawno nie zaangażowałam się tak bardzo w żadną powieść i dawno żadna powieść nie złamała tak wiele stereotypów jak ta!  Rozmowy na trzech grabarzy i jedną śmierć to powieść równie rzeczywista, jak i surrealistyczna. Spotkamy tu postaci skrajnie różnorodne, by wysłuchać ich historii oraz rozważ na tematy bardziej i mniej ważne. Niektóre fragmenty osoby wierzące mogą uznać za bluźniercze, dla mnie jednak fantastycznie podsumowały współczesną religijność. 
Religia to nie moda, moi panowie. Nie można stać się buddystą z dnia na dzień. Zapalić kadzidełko, powiesić jakieś idiotyczne dzwonki i kretyńsko się do wszystkich uśmiechać. Religia jest ściśle związana z miejscem, ludźmi i historią ich oraz ich przodków. To jest po prostu nieszczere. 
To moje pierwsze spotkanie z twórczością Tomasza Kowalskiego i już wiem, że nie będzie ono ostatnie. Bez wątpienia sięgnę po jego wcześniejszą powieść Mędrzec Kaźni oraz każdą kolejną. Jego styl i pomysłowość jest doprawdy swoiście niespotykany... Polecam serdecznie!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Cmentarz w Ponurej na południu Polski, gdzie grabarze skąpani w morzu alkoholu i tytoniu są mistrzami ceremonii pogrzebowych w tej małej miejscowości, a w wolnym czasie rozprawiają o życiu. Tomasz-najstarszy z grabarzy, mądry, poszukujący odpowiedzi na nurtujące go wciąż pytania ukończył studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym. Nie mając pomysłu na życie trafił na cmentarz jako grabarz i pracował tam przez czterdzieści lat. ,,Cmentarz stał się jego życiem i sensem. Wiedział o nim wszystko. Znał każdego ze swoich podopiecznych, których osobiście układał w wykopanych przez siebie mogiłach..." Mieszkańcy Ponurej uważają go za filozofa i mędrca, a jego dwaj współpracownicy za mistrza i przewodnika. Rysiek-absolwent liceum sztuk plastycznych. Więcej miał z rzemieślnika niż artysty. Uwierała mu atmosfera Wydziału Promocji w Ponurej i zatrudnił się na cmentarzu. Młody-uczeń pełen zapału do pracy pytający ciągle swojego mistrza o arkana pracy grabarza. Młody chłopak jest jeszcze naiwny i nieprzygotowany do życia. Śmierć-klasyczna, ponura, stara, trochę przerażająca, pozbawiona dostojeństwa, zmęczona i wyrachowana żali się często na nadgorliwość lekarzy i rozwój medycyny. Lubi sobie pogadać z Tomaszem, który stara się ją nakłonić, by wyjawiła mu tajemnicę życia po śmierci. Cmentarz w Ponurej był dziwny pod wieloma względami. Oprócz biura i szatni był tam też ,,kopidolski salon", gdzie znajdowało się mnóstwo książek, które znosił Tomasz. W tym ,,salonie" trzej panowie i śmierć prowadzili dysputy o sztuce, niespełnionych artystach, samobójstwach, nuworyszach, lokalnych milionerach, patriotyzmie, ideałach, systemach wartości, istocie diabła i Boga, machinie społecznej ewolucji i wielu innych sprawach. Panowie i śmierć oraz odwiedzający ich goście wymieniają się bardzo trafnymi spostrzeżeniami dotyczącymi życia i śmierci, uświadamiają Młodego, krytykują świat pozorów i hipokryzji, czasem straszą i przekomarzają się ze śmiercią. ,,Rozmowy na trzech grabarzy i jedną śmierć" to wciągająca, inteligentna i nieszablonowa proza pełna symboli i ukrytych znaczeń. Czyta się rewelacyjnie, bo autor o poważnych sprawach opowiada w sposób żartobliwy i zabarwiony ironią. Surrealistyczny klimat, mądre dysputy, obalanie mitów i refleksja nad życiem to dodatkowe atuty tej powieści. Serdecznie zachęcam do jej przeczytania:)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)