Róża mojego serca
Stevens Jackie

,,Róża mojego serca" to piosenka, którą Tahlia ma wykonać na eliminacjach szkolnych konkursu muzyki country. Jednak jej 17-letni chłopak Jasper o doskonałym słuchu muzycznym w ogóle nie słucha śpiewu dziewczyny, nie wyłapuje fałszywych nut. Dlaczego? Bo bardzo źle się czuje. Oblewają go zimne poty, z bólu zgina się w pół, jest mało kontaktowy. Tahlia martwi się o niego, tym bardziej że po burzliwym rozstaniu chłopak wsiada do auta i rusza z piskiem opon, a po chwili przejeżdża na czerwonym świetle. Nastolatka zaczyna się coraz bardziej niepokoić, gdy uświadamia sobie, że Jasper od miesiąca ma zmiany nastrojów, bywa agresywny, zawala szkołę, zaczyna ją okłamywać i rozmawiać z nieciekawym typem z ostatniej klasy liceum Darylem Martinezem i jego dziewczyną o ksywce Pamela Anderson. Dziewczyna podejrzewa straszną chorobę, na którą 2 lata wcześniej zmarł ojciec chłopaka. Prawda wychodzi na jaw w trakcie imprezy urodzinowej Jaspera. Niepozorna to książka, ale zawiera najistotniejsze kwestie dotyczące narkotyków wśród uczniów. Zdziwiło mnie, jak szybko od ujawnienia problemu padają różne propozycje jego rozwiązania zarówno ze strony dorosłych, jak i nastolatki. Tahlia w krytycznym momencie nie pozostaje bierna, działa. Znajduje w sobie odwagę. Nie przechodzi obojętnie wobec krzywdy drugiej osoby - pomaga Pameli. Jest dzielna, a prześladowcy mówi wprost, że się go nie boi. Jej odwagi wynika z jej wychowania i relacji z rodzicami. Autorka podkreśla niejako mimochodem, jak dużo w życiu młodego człowieka zależy od dobrych stosunków dziecko-rodzic. Należała do tych szczęśliwców, którzy mają kogoś, na kogo zawsze mogą liczyć, kogoś, kto daje im poczucie bezpieczeństwa. (s. 99) W książce czytelnik pozna w zarysie typową amerykańską szkołę i jej uczniów. Ale to Jasper jest w centrum zainteresowania Tahlii, a potem innych osób. Dziewczyna jako narratorka 1-osobowa analizuje zachowania swego chłopaka, swoje uczucia do niego, składa elementy układanki w całość. Zaczyna się zastanawiać, czy jeszcze można mu ufać. Książkę czyta się błyskawicznie. Nie ma tu rozwlekłych scen, jest samo meritum, choć niektóre z nich autorka mogłaby rozwinąć. Wszystko jest skomasowane, akcja toczy się swoim rytmem. Młody czytelnik dostaje do ręki książkę, dzięki której będzie wiedział, jak postąpić, gdy ktoś bierze narkotyki. A może doceni też swoich rodziców i ich trud wychowania oraz im zaufa...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)