Rokko
Barbara Ciwoniuk

Książkę oceniam jako najsłabszą tej autorki z tych które do tej pory przeczytałam, chociaż jej ocena nie jest aż tak niska. Jak zwykle poruszone są tematy z którymi spotyka się dzisiejsza młodzież. Rokko ma jak sądzą jego koledzy super sytuacje życiową. Wychowuje go ojciec który nie wtrąca się do niczego. Uczy się dobrze, ma kolegów. Jednak jego sytuacja wcale nie jest taka fajna. Ojciec znany pisarz nie ma dla syna czasu. W jego życiu przewijają się co rusz nowe kobiety a i od imprez nie stroni. A tym czasem Rochowi brakuje takie codziennej zwykłej rozmowy z ojcem. Na jego młodzieńczy bunt niekorzystnie wpływa nauczycielka matematyki potocznie zwana Kosą która wyśmiewa uczniów. A jej celem jak sie wydaje nie jest nauczyć tylko wyszydzić i pokazać uczniowi że znowu się nie nauczył. Na dodatek w klasie pojawiła się dwójka nowych uczniów. Laser jest tzw spadochroniarzem (uczniem który nie przeszedł w zeszłym roku), nie uczy się zbyt dobrze a i jego obecność w szkole jest też zjawiskiem pozostawiającym wiele do życzenia. Z kolei nowa koleżanka jest dobrze wychowaną pilną uczennicą i wkrótce czwórka kolegów z klasy się zaprzyjaźnia. Popłakałam się czytając fragment kiedy Roch ratuje w Sopocie psa którego nazywa Molo. Książka może skłonić czytelnika do refleksji nad tym czy zazdroszcząc komuś jak się nam wydaje super życia to jego życie rzeczywiście takie fajne jest. Jak dużo zdołalibyśmy poświęcić aby ratować bezbronne zwierze. Czy umielibyśmy się odważyć aby stanąć w obronie kolegi przed wyśmiewaniem go przez nauczyciela. Przyjąć razy za kolegę w bójce. Czy dalibyśmy się wykorzystywać przez kolegów i dawalibyśmy odpisać ciągle zadanie domowe. Warte uwagi jest również słownictwo. Autorka używając potocznie uważanych za wulgarne słów ucinała im pierwszą literę tak że słowo nie zostało użyte a czytelnik wiedział o co chodzi.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)