Rodzina
Kingsbury Karen

Nie wypowiedzieć się o prozie KK to jakby grzech; na autorkę- dodam: chrześcijańską, ponieważ wiara jest głównym motorem jej pisania- trafiłam ze trzy lata temu, najzupełniej przypadkowo, była to powieść "Po tej stronie nieba", o pewnej małej dziewczynce którą chciałby poznać jej tata, a wątkiem pobocznym były losy małżeństwa dwojga przemiłych, radzących sobie ludzi chorych na zespół Downa. Ową powieść czytało się dobrze, i wynotowałam z niej pierwszy cytat które od tamtej pory gromadzę. Następnie napatoczyły mi się inne powieści Karen, ale czytam je dosyć bezładnie, nie trzymając się jednej serii, zależy to od mego nastroju i dostępności powieści; ale przeczytałam ich już sporo, zda się iż większość wydanych w Polsce i wciąż je głęboko przeżywam, a sagę o Baxterach (cykl "Odkupienie" i następujące po nim: "Pierworodny" i "Sunset") najbardziej. Nie ma znaczenia czy jest się katolikiem czy nie, warto sięgnąć po nie po prostu jeśli chcemy być lepszym człowiekiem. Kingsbury swój talent nazywa pochodzącym od Boga, i czasem wręcz wydaje mi się to irytujące iż w posłowiach do czytelników jest do tego stopnia przekonana o swej wyjątkowości i swej... misji, niemal kłuje tym po oczach- lecz nie kwestionując tego podejścia (coś w tym jest) chcę powiedzieć, że nie sposób przejść obok tych książek obojętnie a po przeczytaniu rzucić w kąt i wyrzucić z pamięci. I niezależnie od tego, jak bardzo źli się czujemy tj. jak złe mniemanie mamy o sobie samych, ani od tego czy jesteśmy "po ciemnej stronie mocy" ta książka i pozostałe sprowadzą nas na dobrą drogę. Z całą pewnością znajdziecie w niej siebie a p.Kingsbury z niewiarygodnym ciepłem i pogodą ducha powiedzie Was za rękę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)