Rodzina Strangerów
Katherena Vermette

Pierwsza wydana na naszym rynku powieść Kathereny Vermette „Przerwa” trafiła do mnie przypadkiem i od razu znalazła się wśród najlepszych przeczytanych przeze mnie w ubiegłym roku książek. Wiedziałam, że sięgając po jej kolejną książkę „Rodzina Strangerów” czeka mnie emocjonalne tornado.

W „Przerwie” zło przychodzi z zewnątrz jednocząc dotkniętą niewyobrażalną tragedią rodzinę. Rodzina Strangerów, a dokładnie kobiety, których portrety bardzo realistycznie maluje autorka zdają się ulegać autodestrukcji. Dlaczego Elsie nie może wyrwać się z nałogu narkotykowego, utrzymać się w pracy i odzyskać odebrane jej córki? Czemu jej niepełnoletnia ciężarna córka, Phoenix, odsiaduje wyrok w więzieniu? Dlaczego młodsza, Cedar tuła się po kolejnych rodzinach zastępczych?

Poznając je głębiej zaczynamy dostrzegać zarówno realia, w jakich przyszło im żyć, jak i targające nimi emocje. Bo trudno jest funkcjonować w rasistowskim społeczeństwie, które reaguje na Metysów nienawiścią, lub w najlepszym razie pogardą i lekceważeniem. Trudno jest walczyć z systemem, który jest równie niewydolny, jak bezduszni okazują się pracujący w nim ludzie.

Co spowodowało, że te trzy kobiety znalazły się w tym miejscu? Zaglądamy w przeszłość, która stopniowo odkrywa historię rodziny Strangerów sięgającą czterech pokoleń wstecz. Przeszłość złożoną z kart radosnych i bolesnych, trudnych i przerażających. Przenikających się wzajemnie i odciskających piętno na kolejnych pokoleniach niosących ciężar dziedziczonych cech, powielanych błędów i niewyjaśnionych nieporozumień.

Czy wbrew nazwisku (Obcy) i wieloletniemu rozdzieleniu kobietom uda się pozostać rodziną? Czy ich trudne relacje da się posklejać? Chciałabym wierzyć, że za zakrętem, do którego dotarły zaświeci dla nich słońce.

Przejmująca, wypełniona emocjami i z niesamowitą wnikliwością opowieść o codziennej walce, jaką jest życie.

Pamięć krwi

Sagi rodzinne bywają burzliwe i bolesne, jednak zupełnie nie byłam przygotowana na to, co zastanę we wnętrzu powieści Kathereny Vermette. Do lektury podchodziłam dwukrotnie. Za pierwszym razem powieść odłożyłam już po pierwszym rozdziałach, bo wiedziałam, że ładunek emocjonalny, jaki niesie za sobą, może być trudny do udźwignięcia, więc historia musiała zaczekać na półce na bardziej sprzyjające warunki zewnętrzne i wewnętrzne.

Przy drugim podejściu do "Rodziny Strangerów" powieść przeczytałam właściwie jednym tchem, chcąc jak najszybciej poznać losy wszystkich bohaterek. Dlaczego bohaterek? Bo to kobiety są siłą napędową tej powieści, ich codzienne zmagania, tragedie. Mężczyźni, nawet jeśli pojawiają się w powieści, nie są warci uwagi, czy to za sprawą całkowicie jałowego charakteru, czy też uzależnień lub tego, że szybko znikają z życia swoich żon i dzieci.

Co sprawia, że "Rodzina Strangerów" jest wyjątkowa? Już wcześniej miałam okazję poznać straszne, przytłaczające losy rdzennej ludności Kanady, ale tylko za sprawą reportaży. W przypadku powieści czytelnik ma możliwość obserwowania tego, jak ucisk systemowy wpływa na kolejne pokolenia, nawet te, których ucisk (przynajmniej teoretycznie) bezpośrednio nie dotyczy. To nie jest powieść, która ocieka tragedią. To opowieść o kobietach, które w cieniu tych tragedii żyją od lat - wykluczone, okaleczone, porzucone - walczące z systemem i nieprzyjazną codziennością. Chociaż to wszystko brzmi przytłaczająco, a smutek w rodzinie Strangerów jest cechą przekazywaną z pokolenia na pokolenie niczym znamię, to powieść Vermette jest przede wszystkim historią kobiet niezłomnych - nawet jeśli zdarza im się upaść.