Rewia
Ewa Salwin

„Rewia” to książką do której fabuły początkowo bardzo ciężko było mi się „wgryźć”. Nie mogłam polubić się ze stylem pisania autorki. Po prostu było ciężko. Jednak dałam książce szansę, ponieważ jej opis bardzo mnie zaintrygował no i akcja dzieje się w Warszawie z lat dwudziestych, które emanowały wyjątkową aurą. I wiecie co? Było warto! 

Jest to intrygująca historia zdolnej tancerki i krytyka teatralnego, których znajomość od początku była pełna niedomówień i pochopnie wyciągniętych wniosków. Tutaj nikt nie jest taki jak początkowo nam się wydaje, a autorka co trochę sprawia, że czytelnik jest w błędzie. 

Autorka łączy tutaj kilka ciekawych wątków, które finalnie łączą się w jedną spójną całość. Obok tańca, muzyki i teatru otrzymujemy wątki związane z narkotykami, handlem żywym towarem, czy morderstwem. Zestawienie ze sobą tych tematów sprawia, że od „Rewii” emanuje dość specyficzna aura - z jednej strony pełna kolorów i świetnej muzyki, a z drugiej narkotykowego ciągu. To połączenie skłania nas do refleksji i dywagacji na wiele tematów. Wydarzenia na ich tle powodują, że zostajemy wprowadzeni w stan osłupienia. Dawno nie czytałam powieści tak dobrze opowiadającej o ludzkich błędach, słabościach i poświęceniu z jakim wiąże się sława. Autorka uświadamia nam jak łatwo stracić wszystko co mamy i na co ciężko pracowaliśmy latami. 

„Rewia” to książka, którą Ewa Salwin w doskonały sposób ukazuje nam życie kobiet w ubiegłym stuleciu, a przy tym doskonałe taneczne show, które pochłania nas bez reszty. Pomimo, że początek z książką był dla mnie ciężki to i tak uważam, że jest ona po prostu świetna. Polecam! 

Lubicie poznawać twórczość nowych autorów?
Ja tak, a jeszcze trafiłam na powieść, której akcja rozgrywa się w latach 20-tych. To lubię!

Marysia Lipkówna jest tancerką teatrzyku rewiowego Złota Zasłona. Dziewczyna marzy o lepszym życiu. Taniec to morderczy wysiłek na próbach i sztuczny uśmiech na twarzy.
Gdy w Złotej Zasłonie pojawia się krytyk teatralny Abel Wernicki boją się go zarówno tancerki jak i sam baletmistrz Ozerka. Nikt nie śmie przerwać widowiska tanecznego.
Wkrótce drogi Marysi Lipkówny i Abla Wernickiego krzyżują się. Młoda dziewczyna nie wie, że Warszawa nie jest bezpiecznym miejscem dla młodych dziewczyn i nic nie jest takie jak się wydaje.

To moje pierwsze spotkanie z tą autorką i jestem bardzo zaskoczona. Oczywiście pozytywnie.
Bardzo ciekawa, wciągająca i intrygująca fabuła. Nie ma mowy o nudzie. Autorka barwnie opisuje Warszawę z dwudziestolecia międzywojennego. Możemy przeczytać, co wtedy działo się i jakie konsekwencje poniesie młoda dziewczyna, która nie jest świadoma jakie jest naprawdę życie.
Autorka potrafi trzymać czytelnika w napięciu, bo to historia pełna tajemnic oraz zaskakujących zwrotów akcji. Do samego końca nie możemy ufać nikomu.
Lubię czytać taką literaturę i autorka trafiła w moje gusta czytelnicze. Teraz wiem, że z przyjemnością sięgnę po inne tytuły tej autorki.
Bawiłam się rewelacyjnie!
Polecam!

Warszawa.

Barwne lata 20- ste.

Na deskach teatrzyku rewiowego Złota Zasłona właśnie trwa próba pod okiem baletmistrza Ozerki. Nóżka w górę, nóżka w dół, plecy proste, wciągnij brzuch! I uśmiech. Najważniejszy jest uśmiech.

To nic, że ciałi ledwie wytrzymuje katorżnicze tempo, a duszę poraża strach przed baletmistrzem. Bez tych marnych groszy za spektakl nie sposób się utrzymać. A wieczorem...

Błyszczeć trzeba! Koniecznie błyszczeć!

A nuż trafi się taki, co odmieni los.

Wśród tupotu nóżek i gwaru rozmów Marysia Lipkówna przysiada i marzy..

Nie wie, że już dziś spotka kogoś, dzięki komu jej życie nabierze niespodziewanego tempa. Nie pozna, że to Abel Wiertnicki, krytyk teatralny przed którym drży cała Warszawa i który sam zmaga się z własnymi demonami, poda jej swoje ramię.

Dokąd ją zaprowadzi?

Tego Wam nie powiem.

Wszak ,,show must go on".

To była niezwykle barwna opowieść.

Nasączona zapachem scenicznych desek, potu, mroku ciemnej strony stolicy i wielu niespełnionych nadziei.

Do tego cierpka jak wiśnia, której sok do złudzenia przypomina ciemne krople krwi.

A zakończenie?

Miażdży.

Coś zatoczy koło, by w swoje szprychy wciągnąć tego, kogo nie powinno.

Autorka dała nam prawdziwy międzywojenny pokaz wielorakich emocji i kolejny raz udowodniła, że wie, jak z nami pogrywać, a my, wbici w fotel, z niecierpliwością czekamy na magiczne słowo ,,kurtyna".

Ogromnie polecam!!!