Resortowe dzieci Media
Kania Dorota Targalski Jerzy Marosz Maciej

Życiorysy znanych dziennikarzy w jednym tomie. Historie osób, których rodzice byli związani z poprzednim system, pełniąc różnorakie funkcje. Najpierw działacze komunistycznej młodzieżówki. Funkcjonariusze bezpieki. Biznesmeni.

One. Resortowe dzieci. Wychowane w rodzinach działaczy i funkcjonariuszy KPP, PZPR, Ministerstwa Bezpieczeństwa, a potem SB. Doskonale ustawione potem w życiu, dzięki koneksjom, a potem pieniądzom i <grubej kresce>. 

Dzieci nie odpowiadają za czyny rodziców- autorzy zaznaczają na wstępie. Jednak to od nich przyjmujemy wzorce i kanon postępowania. Dorota Kania, Jerzy Targalski, Maciej Marosz podkreślają powiązania popularnych publicystów z byłą nomenklaturą komunistyczną.
Pojawiają się następujące osobistości: Monika Olejnik, Tomasz Lis, Adam Michnik, (nieżyjąca już) Janina Paradowska, Jacek Żakowski.

Czasem, choć nie wywodzą się z niekomunistycznych środowisk, związane ideologicznie i materialnie z byłą władzą i bezpieką. Zdecydowanie przeciwne dekomunizacji i lustracji, szydzący z patriotyzmu, polskich tradycji i w ogóle z polskości. Niebezpieczne bo usytuowane w opiniotwórczej prasie, a przede wszystkim w telewizji i stacjach radiowych. Obecne w nich od stanu wojennego- do dziś.

Dywagacje powstały w oparciu o materiały IPN. Na ,,Resortowe dzieci" składają się skany dokumentów, multum suchych faktów. Korzystano także z różnych wspomnień i wywiadów. Szczegóły w bibliografii. Autorzy opierali się również na nagraniach programów telewizyjnych, które zawierały wypowiedzi większości bohaterów.

Połączeni solidarnością grupową i interesami, posługujący się wprawnie relatywizmem moralnym. szyderstwem i ośmieszaniem.

Osłonięcie prawdy, czy szperanie w życiorysach?

Książka nie jest zlepkiem wątków biograficznych. Wskazuje w jaki sposób media tzw. głównego nurtu nami manipulują, przeinaczają fakty. Niektórym trudno zdobyć się na obiektywizm i rzetelność w przekazywaniu informacji.

Wokół tej publikacji dużo się działo: kpiono, drwiono, pomostowano na autorów, bagatelizowano kluczowe aspekty.

Czy najwięcej krzyczeli ci, którzy się czegoś bali?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Przyszła kolej na zdobycz biedronkową - kontrowersyjną książkę o czerwonych korzeniach środowiska mediów w Polsce. ONE. RESORTOWE DZIECI. Wychowane w rodzinach działaczy i funkcjonariuszy KPP, PZPR. Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, a potem SB. Doskonale ustawione potem w życiu, dzięki koneksjom a potem pieniądzom i "grubej kresce". Czasem, choć wywodzą się z niekomunistyczych środowisk, związane ideologicznie oraz materialnie z byłą władzą i bezpieką. Za młodu aktywiści komunistycznych organizacji młodzieżowych, potem biznesmeni, właściciele i zarządcy nowych mediów. Właśnie dlatego tak zdecydowanie przeciwne dekomunizacji i lustracji, szydzący z patriotyzmu, polskich tradycji i w ogóle z polskości. Niebezpieczne, bo usytuowane w opiniotwórczej prasie, a przede wszystkim w telewizji i stacjach radiowych. Obecne w nich od stanu wojennego - do dziś. ONE. RESORTOWE DZIECI. "Violetty", "Kowalscy", "Literaci", "Poeci", "Daniele" i inni. Połączeni solidarnością grupową i interesami, posługujący się wprawnie relatywizmem moralnym, szyderstwem i ośmieszaniem. Często, w razie pilnej potrzeby, pełniące rolę "dyżurnych autorytetów moralnych", szczujących przeciw zbyt niepokornym, zbyt dociekliwym - myślącym, ponad ICH miarę, po prostu inaczej. Ta książka jest właśnie o nich. Książka bardzo poruszająca, zwłaszcza w kontekście ostatnio coraz bardziej widocznej służalczości różnych ośrodków medialnych względem władzy. Można by powiedzieć - 25 lat wolności, a nic się nie zmieniło. Pozycje tę powinien przeczytać każdy, niezależnie od zapatrywań - nawet jeżeli miałoby to wywołać zacietrzewienie na taką dociekliwość - może taki wstrząs trochę otworzyłby oczy. Wiele było zarzutów, że grzechami rodziców obarcza się dzieci. W czasie lektury p. Kani nie wyczułem tego, raczej ilustrację mechanizmu środowiskowego - jak dzieci "odpowiednich ludzi" może i początkowo nieświadomie korzystają "z nazwiska" - wpasowując się w układ; często widać też postawy "wyssane z mlekiem matki". Mamy tu kronikarską dokładność w opisie świata który był i jest zinfiltrowany przez służby wywiadowcze. Podobnie daleki jestem od kategoryzacji - ktoś podpisał coś w SB to już skreślam, ale w sytuacji, gdzie widzę ludzi cynicznie korzystających z opieki władz i bezpieki, donoszących na siebie nawzajem... to już inna sprawa. Jak na dłoni widać, dlaczego media głównego nurtu tak przeciwne są lustracji - która w innych krajach postsowieckich zdołano przeprowadzić. Co przedstawiają kolejne rozdziały? Aleja Przyjaciół - korzenie środowiska Adama Michnika i lewicy, obserwacji ich "buntu" przez bezpiekę, cyniczną konserwację "zgniłego kompromisu". Autorka przytacza cytat, w którym Michnik używa określenia "ludowy demagog" - pomijając sam przedmiot cytatu, określenie powaliło mnie swoją sowieckością niczym "demokracja ludowa". No i ta obrona komunistów, nawoływanie do ich uwłaszczenia. Kulisy środowiska "Polityki" - gazety, która chciałaby być postrzegana jako niezależna, a w istocie będącej tubą władzy, oraz jej ludzi często chętnie współpracujących z bezpieką, niekiedy nawet cynicznie to komentujący - jak Kałużyński. Poznajemy machinacje towarzyszące likwidacji RSW Prasa-Książka-Ruch, setki zinfiltrowanych spółek mających przejąć jej majątek. Zygmunt Solorz i jego Polsat, czyli jak bezpieka walczyła o telewizję. Program Trzeci PR - czyli jakie naprawdę były cele i założenia najmłodszej z rozgłośni PR, obsadzonej w stanie wojennym ludźmi współpracującymi z reżimem, a dziś chętnie firmującymi inicjatywy Prezydenta RP. Telewizja - najbardziej dostrzegana i opiniotwórcza działka mediów, w których od lat brylują postaci związane z PRL, a z czasem wylansowane przez starszych kolegów - ich dzieci, przy czym nie ma tu znaczenia stacja telewizyjna, a przekaz. Esencja komunizmu - czyli kolesiostwo i budowanie wpływów pod płaszczykiem równości. Smutne, poważne, ale dające dobry wgląd w środowisko, które aspiruje do bycia opiniotwórczym. http://slpablos.blogspot.com/2015/01/resortowe-dzieci-media-czyli-czerwone.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nie wiedziałam jak ocenić tę książkę. Od strony faktograficznej nie można jej chyba nic zarzucić, więc za to czwórka. Kilka informacji mnie zainteresowało, ale książka nic nie zmieniła w moim życiu. Autorzy skupili się na osobach, których nie darzą sympatią, zapominając o własnym pochodzeniu i pomijając parę innych osób, z którymi widocznie jest im po drodze, więc pominęli je milczeniem.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)