Rahim. Ludzie z tylnego siedzenia
Przemysław Corso

"Każdy gest i każde zdanie"

"Lata lecą a" oni są nadal obecni w sercach sympatyków hip-hopu i choć on, Magik, chciałoby się powiedzieć "ten najważniejszy" złamał serca wielu osobom, to Legendy Paktofoniki nie powtórzył nikt inny, bo tylko prawdziwi artyści potrafią stworzyć coś, co przetrwa próbę czasu, przeniknie do muzycznego krwiobiegu i towarzyszyć będzie przez lata. PFK.

Autorem publikacji jest Przemek Corso wraz z Rahimem, czyli 1/3 PFK, współzałożycielem nieprześcignionej Paktofoniki, który jako (jak to ładnie powiedział o nim Fokus, kolega z zespołu) archiwista wspomnień ich wspólnej podróży przez rap - przedstawił w tej książce historię swoją, zespołu oraz chłopaków, z którymi miał okazję ale przede wszystkim szczęście i przyjemność tworzyć wspaniałą muzykę.

Jest tak zawsze, że w zespole czy składzie, nawet w duecie, jest ten ktoś, kto jest najbardziej rozpoznawalny; kto staje się frontmanem, z kim od razu kojarzony jest zespół. W przypadku Paktofoniki jest to oczywiście Piotr Łuszcz, znany powszechnie jako Magik. Fanom zespołu nie trzeba przedstawiać dwóch pozostałych członków ekipy, Fokusa i Rahima. W trzech stworzyli najfajniejszy pakt, przy czym, w słowie "fajny" skrywają się kolejno: profesjonalizm, artyzm, talent, wrażliwość, skromność, autentyczność i najważniejsze... trzy obłędne i niepowtarzalne głosy.

Sebastian (Rahim) opowiada swoją historię jako muzyka, ale chyba przede wszystkim jako zwykłego chłopaka (no dobra, niezwykłego, ale to już moje osobiste zdanie), stosując narrację pierwszoosobową. Styl oraz język tej autobiografii są tak przystępne, że ma się dosłownie wrażenie, jakby siedziało się tuż obok Raha i do uszu płynęły wypowiadane w zupełnie naturalny i swobodny sposób zdania, których nie sposób przestać słuchać tj. czytać. Opowieść rozłożono na 9 rozdziałów, a w każdym z nich zawarto intermedium, którego tematyka odrywa się na chwilę tylko po to, aby wzbogacić opowieść o parę wartych wspomnienia szczegółów.

"Od początku najważniejsi byli ludzie. Od nich zawsze wszystko się zaczyna i na nich się kończy." - choć spodziewałam się, że ta biografia będzie doskonała, to już na 16 stronie książki, gdzie pojawia się ten cytat, utwierdziłam się w przekonaniu, że dostarczy mi ona mnóstwo emocji. Na prawdę byłam tego pewno i się nie pomyliłam. Rah fantastycznie ogarnął (kolokwialnie mówiąc) temat początków zespołu, wspomniał też rzecz jasna o Kalibrze 44.

"Magik - człowiek oddany sztuce." Tak o Magiku opowiada w tej historii Rahim; były i nadal są to najbardziej wzruszające fragmenty w książce, ale w jak najbardziej pozytywnym tego słowa znaczeniu. Czytając o tym, jak się poznali, co czuli, jakie było ich podejście do tematu tworzenia muzyki, aż ciężko uwierzyć, że z tą ich skromnością i jakąś nieśmiałością, osiągnęli tak wiele.

"...ogromną wrażliwość, nieustanną potrzebę wyrażania siebie i swoich uczuć a także fakt, że bardzo łatwo było go zranić." te słowa również opisują "nieobecnego" od wielu lat chłopaka.

Rewelacyjna biografia, redakcja bez zarzutu, bardzo liczne fotografie są doskonałym uzupełnieniem pięknie wydanej książki (Wydawnictwo SQN). "Ludzie z tylnego siedzenia" to must read dla każdego fana legendarnego składu, który powstał w 1998 roku.
Lepiej być nie...mogło!

Zacznę od tego, że ta książka jest dla mnie bardzo pozytywnym zaskoczeniem. Płynnie i szybko się ją czyta. Rahim opowiada "mi"/ "nam" o sobie jakby był naszym bliskim kumplem. Bez cukru, lukru, tak jak czuje i tak jak jest oraz jak było. Odświeża część historii Paktofoniki, ale nie buduje na niej całej opowieści. Paktofonika to tylko etap w jego życiu. Swoją drogą bardzo ciekawym i inspirującym życiu. Jest świetnym artystą, a w tej książce objawił mi się też jako interesujący człowiek. Jako osoba, która pisząc o sobie nie zapomina o ludziach, którzy go ukształtowali, którzy mu pomogli. Ci z tylnego siedzenia, niedostrzegani, pomijani - zbudowali go i doprowadzili do tego miejsca w którym jest. W książce pojawiają się proste i uniwersalne przesłania dotyczące życia. Dla kogoś mogą być błahe. Moim zdaniem są w samo sedno, są szczere i prawdziwe jak Rahim w tej książce. Dla fanów uważam, że to pozycja obowiązkowa. Dla innych okazja by poznać artystę, jego środowisko i samemu ocenić. Nie będzie to zmarnowany czas.