Psychopaci
Stephen Seager

Mam dla Was niezwykle przerażającą literaturę faktu. Autor, psychiatra Stephen Seager zabiera nas do kalifornijskiego szpitala psychiatrycznego Gorman State zamieszkanego przez najgorszych psychopatów.

Dajcie znać, czy skusicie się?

"Psychopaci” Stephena Seagera to pasjonująca i wciągająca książka, która przyciąga uwagę czytelnika już od pierwszych stron. Autor, znany ze swojego doświadczenia w dziedzinie psychologii, zabiera nas w podróż przez mroczne zakamarki ludzkiej psychiki, eksplorując zjawisko psychopatii w sposób zarówno naukowy, jak i przystępny. Książka jest podzielona na kilka rozdziałów, z których każdy koncentruje się na innym aspekcie psychopatii. Autor przedstawia nie tylko teoretyczne podstawy tego zjawiska, ale także liczne przykłady i studia przypadków, które ilustrują, jak psychopaci funkcjonują w społeczeństwie. Autor nie boi się poruszać kontrowersyjnych tematów, co sprawia, że lektura staje się jeszcze bardziej fascynująca. Styl pisania Stephena Seagera jest klarowny i przystępny, co sprawia, że nawet osoby niezaznajomione z psychologią mogą z łatwością zrozumieć przedstawiane koncepcje. Książka obfituje w praktyczne porady dotyczące rozpoznawania cech psychopatycznych w codziennym życiu, co czyni ją nie tylko pozycją teoretyczną, ale również praktycznym przewodnikiem. Jednym z największych atutów „Psychopatów” jest umiejętność autora do balansowania między nauką a narracją. Stephen Seager potrafi wciągnąć czytelnika w historie psychopatów, ich motywacje i konsekwencje ich działań, co sprawia, że lektura jest nie tylko pouczająca, ale także emocjonująca. Książka ma również swoje słabsze strony. Niektóre fragmenty mogą wydawać się nieco zbyt techniczne dla osób, które oczekują bardziej narracyjnego podejścia. Mimo to, całość jest spójna i dobrze przemyślana.
„Psychopaci” to znakomita lektura dla tych, którzy interesują się psychologią, kryminalistyką oraz mrocznymi aspektami ludzkiej natury. Stephen Seager w mistrzowski sposób łączy wiedzę naukową z fascynującymi historiami, co czyni tę książkę pozycją obowiązkową dla każdego miłośnika literatury faktu.

Polecam gorąco!

BRUNETTE BOOKS

W PRZEDSIONKU PIEKŁA

Wydawnictwo Filia zaserwowało nam mocne rozpoczęcie roku. Wznowienie książki Stephena Seagera „Psychopaci” to bardzo dobra propozycja dla czytelników, którzy mają odwagę zajrzeć tam, gdzie zwykli ludzie nie mają wstępu - za drzwi jednego z największych szpitali psychiatrycznych w Stanach Zjednoczonych. To miejsce, w którym toczy się nieustanna walka. Miejsce, które pochłonęło mnóstwo ofiar. Miejsce, które wydaje się być przedsionkiem samego piekła...

Gorman State - Stanowy Szpital Psychiatryczny w Kalifornii - nazywany jest Gomorą. Nie bez powodu. To miejsce otoczone wysokim murem zakończonym drutem kolczastym. Owiewa je aura tajemnicy. To właśnie tam trafiają najniebezpieczniejsi przestępcy : gwałciciele, masowi zabójcy, pedofile, seryjni mordercy. Jeżeli gdzieś kumuluje się wszystko to, co w ludziach najgorsze, najpodlejsze i najbardziej brutalne, to właśnie tam. Niechlubny Oddział C jest najtrudniejszym w całym szpitalu. Jego rezydentami są ludzie, którzy popełnili najcięższe przestępstwa. Ludzie żyjący we własnych, wyuzdanych światach. Ludzie, których najwierniejszymi towarzyszami są demony ich umysłów. To właśnie tam pracę rozpoczyna psychiatra doktor Stephen Seager. Lekarz posiadający wieloletnie doświadczenie w pracy na oddziale ratunkowym oraz psychiatrycznym, nie jest przygotowany na zetknięcie z tym, czym jest Gomora. Szybko przekonuje się, że to miejsce każdego dnia pracuje na swoją ponurą reputację. Gorman State skupia w sobie całą ułomność systemu amerykańskiej opieki zdrowotnej i bezsilności załogi medycznej. Jak przetrwać tam, gdzie prawo ustala siła pięści? Czy wkraczając w mrok otchłani szaleństwa można zachować twarz?

Stephen Seager napisał książkę, która dziś stanowi już kanon literatury faktu. „Psychopaci” to zapis rocznej pracy autora na Oddziale C szpitala Gorman State. To bolesne zetknięcie się z najtrudniejszymi przypadkami psychozy. Seager relacjonuje swoją pracę praktycznie dzień po dniu. Jest to zapis zarówno zawodowego jak i prywatnego życia lekarza. Problemy z jakimi się mierzy, nie opuszaczające go rozterki, chwile szczęścia i wielkie tragedie. Jeżeli patrząc na okładkę i opis książki, ktoś spodziewa się brutalnej i krwawej lektury, to doznać może sporego rozczarowania. Seager skupia się na funkcjonowaniu oddziału, pracy personelu, relacjach między pacjentami. Nie opisuje szczegółowo poszczególnych zbrodni popełnionych przez swoich podopiecznych. Jego relacja nacechowana jest ambiwaletnymi odczuciami w stosunku zarówno do przestępców przebywających na oddziale, jak i funkcjonowaniu samego szpitala. Tym, co uderza i co jest bardzo istotne, jest szczerość jego narracji. Seager opowiada w sposób bardzo przystępny, a to o czym mówi, sprawia, że poczuć możemy chłód na karku. Codzienna egzystencja w szpitalu, którego pensjonariuszami są groźni przestępcy, oscyluje między ciagłym strachem, poczuciem wszechogarniającej beznadziei, a chwilami beztroski i normalności. Opowieść Seagera sprawia wrażenie niezwykle rzetelnej. Doktor nie unika tematów trudnych, ani pisania o własnych błędach czy porażkach. Uderzający jest ten autentyzm. Codzienna walka z samym sobą. Walka o to, by przetrwać w miejscu, gdzie można zginąć, o utrzymanie pracy i należne wykonywanie swoich obowiązków. Stephen Seager dzieli się z czytelnikami swoim doświadczeniem, ale nie stawia się na pozycji mentora. To opowieść o poczuciu zagrożenia, nieustannym dążeniu do poprawy jakże kulawego systemu i wierze w to, że nawet najbardziej brutalni przestępcy mają prawo być traktowanymi godnie.

Stany Zjednoczone to specyficzny kraj, w którym poszczególne stany mają własne prawa i ustawy, co często prowadzi do licznych komplikacji w wielu dziedzinach. Stephen Seager obnaża nieudolność systemu opieki zdrowotnej nad osobami chorymi psychicznie. Personel Gorman State mierzy się każdego dnia z licznymi wyzwaniami. Brak funduszy, ciągle zmieniające się przepisy dotyczące więźniów psychiatrycznych, braki kadrowe. Praca w miejscu takim jak to rzadko kiedy przynosi zawodową satysfakcję. Przypomina raczej grę w ruletkę. Zbiurokratyzowana instytucja, która mimo najnowocześniejszych zabezpieczeń, nie jest wolna od zagrożeń zewnętrznych. Tutaj każdy dzień przynosi coraz to nowe problemy i nigdy nie wiadomo jak się zakończy. O specyficznej więzi z pacjentami, meczach koszykówki, wspólnym świętowaniu, czyli wszystkim tym, co dla innych jest czymś powszednim, a w miejscu takim jak Gomora, stanowi o zachowaniu bastionu zwyczajnego życia. Stephen Seager daje nam szansę zrozumienia funkcjonowania miejsc takich jak ten monstrualny szpital. Miejsc, które trwają w swoistym zawieszeniu będąc czymś pomiędzy więzieniem, a oddziałem szpitalnym. Gorman State wydaje się być niewygodnym punktem na mapie dla urzędników i senatorów. Mrocznym miejscem, w którym skrywa się przed światem tych, którzy zadrwili z praw natury. Mordercy, zboczeńcy, psychopaci - tu wiodą swój mały los. Większość z nich zawsze była wyrzutkami. Tutaj stali się wrzodem cywilizowanego świata.

Niepokojąca, bardzo szczera i budząca zainteresowanie opowieść o miejscu, którego progu nie chcielibyśmy nigdy przekroczyć. Tutaj nadzieja i radość nie składają wizyt. Ludzie, którzy dopuścili się zbrodni, egzystują każdego dnia zamknięci w białych ścianach. Seager nie moralizuje, nie usprawiedliwia, nie podaje gotowych odpowiedzi. Z kronikarską dokładnością relacjonuje rok, który spędził w murach, które były świadkami największych ludzkich dramatów. Dla osób interesujących się psychiatrią, kryminalistyką i historiami przestępców jest to pozycja obowiązkowa. Tym, co drażni i nieco utrudnia odbiór jest tłumaczenie. Odnieść można wrażenie, że ta książka została po prostu wrzucona w translator. Wiele dziwacznych i nielogicznych zdań, które zatracają sens i kłują w oczy. Zdarzają się momenty, gdy zdanie należy przeczytać dwukrotnie, by należycie zrozumieć jego sens. Wierzę, że kolejne wydanie będzie bardziej dopracowane językowo. Polecam, ponieważ to bardzo ważna książka, która daje nam unikalną szansę zdobycia wiedzy do tej pory dostępnej jedynie dla specjalistów.

"Psychopaci" to książka na faktach, historie opowiedziane przez psychiatrę, pracującego w najgorszym miejscu jakie można sobie wyobrazić. Te historie zapadną w pamięci na długo. Jak może wyglądać praca z najgorszymi zbrodniarzami, seryjnymi mordercami i kanibalami?

Stephen Seager podejmuje pracę w Gomorze, ponieważ sytuacja finansowa go do tego zmusza. Nawet nie wie, co go czeka na murami tego szpitala. Już pierwszego dnia wraca do domu z rozbitą głową, a to dopiero początek.
Każdy dzień jest jak na polu bitwy. Ciągłe alarmy, interwencje, bójki, w których i personel bierze udział. Nie jeden lekarz albo pielęgniarka trafiali do szpitala z poważnym urazem ciała. Niektórzy przypłacali taką pracę życiem. Jedni traktowali tę pracę jako misję, inni szybko z niej uciekali. Taką myśl też miał główny bohater, chciał zrezygnować jednak coś go zatrzymał, pomimo, że żona i syn strasznie się o niego martwili. Stephen znalazł swoje miejsce w Gomorze. A nawet w jakimś sensie zżył się ze swoimi podopiecznymi. 
Książka jest szokująca. Ja osobiście nie wyobrażam sobie takiej pracy. Nawet bałabym się tylko wejść do takiego miejsca, a co mówić spędzać tam po kilka godzin dziennie. Pracownicy, lekarze, pielęgniarki są godni szacunku, że chcą poświęcać się dla takich ludzi. 
Chcecie wiedzieć co dzieje się na co dzień za murami Gomory? Przeczytajcie tę książkę koniecznie:)

zawsze się zastanawiałam czemu ludzie popełniają przestępstwa? czemu ktoś zabija drugiego człowieka? w najgorszym wypadku czemu ktoś po zabiciu drugiej osoby zjada jego ciało? kończąc studia kryminalistyczne nadal nie byłam w stanie odpowiedzieć sobie na te pytania... kiedyś ktoś mi powiedział że jeżeli jesteś w stanie popełnić samobójstwo to jesteś w stanie zabić druga osobę ale ile w tym prawdy? czy może dlatego większość morderców była w stanie popełnić samobójstwo w więziennej celi? Stephen Seager zabiera nas w podróż to szpitala psychiatrycznego (Gorman State) gdzie przyjmowano morderców, gwałcicieli, kanibalów i innych którzy mieli problemy umysłowe... ale czy aby każdy jeden miał depresję, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, zaburzenia osobowości, czy zaburzenia lękowe? czy może udawali chorobę psychiczną żeby nie być w więzieniu ze względu na popełnione zbrodnie? Seager pokazał jak to wszystko wygląda od środka, czy pokazał wszystko ? pewnie nie bo inaczej by zburzyło to naszą koncepcje szpitali psychiatrycznych. 😉

Niestety nie jestem z tej książki tak zadowolona jak myślałam. Ogólnie bardzo lubię książki z serii Filia na Faktach. Niestety tym razem nie do końca spełniła moje oczekiwania. 

Książka napisana jest przez psychiatrę Stephena Seagera. Spisał on swoje przeżycia związane z pracą w szpitalu psychiatrycznym Gorman State, nazywanego Gomorą. W szpitalu tym leczeniu byli różni przestępcy. 

Miałam nadzieję, że dowiem się z niej jakie leczenie prowadzone jest w takich instytucjach oraz trochę więcej o samych pacjentach. Niestety nie dostałam tego. Autor opisywał sytuacje, które się tam zdarzyły, ale dla mnie były one niepełne, trochę chaotyczne. 

Jednak to co mi się podobało to to, że doktor Seager nie wstydził się, że po prostu się bał. A miał czego się bać, w jednej chwili na oddziale panuje spokój, a za chwilę któryś z pacjentów dostaje groźnych napadów złości. A pacjentami są najgroźniejsi psychopaci.

Nie ukrywam, że czasami się nudziłam przy czytaniu tej książki, a szkoda, bo temat takich szpitali psychiatrycznych wydaje się ciekawy. Jakkolwiek to brzmi ?

Nie mniej jednak uważam, że książka trochę mi pokazała jak niebezpieczna jest praca w takim miejscu. 

Witam Was bardzo serdecznie moi drodzy książkomaniacy.

 Stanowy Szpital Psychiatryczny Napa w Kalifornii zwany Gomorą to miejsce przerażające, mroczne i zarazem niebezpieczne, 

przebywają tutaj skazani, którzy dopuścili się najcięższych przestępstw, mordercy,  gwałciciele, pedofile. To osoby skrajnie zdemoralizowane które skazane prawomocnymi wyrokami odbywające  karę w warunkach szpitala psychiatrycznego, które są niebezpieczne zarówno dla siebie jak i otoczenia.To miejsce gdzie trzeba mieć oczy dookoła głowy i być czujnym na każdym kroku, tutaj wszystko rządzi się swoimi prawami a strach jest nieodłączną częścią pracy personelu medycznego.

 Książka przedstawia doświadczenie autora, który podejmuje pracę jako lekarz psychiatra w tym szpitalu. Próbuje terapią resocjalizować skazanych czy mu się to uda?

 Opinii na temat książki jest wiele, fakt jest taki, że po samym tytule liczyłam na bardziej szczegółowe zagłębienie się w umysły przestępców. Z drugiej jednak strony autor zawarł wszystko co uznał za stosowne żebysmy my czytelnicy poczuli ciarki na plecach.

" [...] Ludzie są zwykle zaskoczeni, dowiadując się, że w Gomorze pacjenci i personel nie są rozdzieleni. [...]"

Uwielbiam czytać książki o szpitalach psychiatrycznych, dlatego z przyjemnością sięgnęłam po reportaż Stephena Seagera pod tytułem "Psychopaci". W trakcie czytania uświadomiłam sobie, że już czytałam wcześniejsze wydanie tej książki. W niczym mi to nie przeszkadzało. Czasami warto sięgnąć ponownie po niektóre tytuły.
Autor pracował w Napa State Hospital -- w jednym z największych szpitali USA dla psychicznie chorych. Trafiają tam też psychopatyczni mordercy, którzy są bardzo niebezpieczni. Na własnej skórze przekonał się o tym sam autor w pierwszym dniu pracy. Ja na jego miejscu już bym tam nie wróciła. A co zrobił Stephen Seager? Oczywiście standardowo wam tego nie powiem.
Poznacie tutaj przypadki dosłownie z piekła rodem, ale niestety nie są bardzo szczegółowo omówione. Ubolewam nad tym.
Plusem jest to, że autor w tym reportażu umieścił również swoją rodzinę i jej odczucia w stosunku do jego pracy.
Jeżeli lubicie True crime, to ta książka powinna przypaść wam do gustu.
Podsumowując stanowy szpital dla psychicznie chorych zwany potocznie Gomorą, nie jest bezpieczny dla pacjentów, jak i dla personelu. Prawie codziennie dochodzi tam do różnych przykrych incydentów. Łatwo tam stracić życie. Dlaczego gubernatorzy z tym nic nie robią? Pytanie niestety pozostanie bez odpowiedzi.
Zanim podejmiecie pracę w szpitalu dla psychicznie chorych, gdzie trafiają psychopatyczni mordercy skazani przez sąd prawomocnym wyrokiem, dwa razy się zastanówcie. Czy taka praca jest warta utraty zdrowia lub nawet życia?

„PSYCHOPACI”

Stephen Seager Wydawnictwo Filia

Jak już pewnie wiecie uwielbiam książki na faktach o psychopatach. Kiedy zobaczyłam na portalu legimi ebook „Psychopaci” nie mogłam przejść wobec niego obojętnie. Koniecznie musiałam go przeczytać. Nie żałuję.
Autor i psychiatra Stephen Seager opisuje swoją pracę w Kalifornijskim szpitalu psychiatrycznym Gorman State. Tutaj znajdują się najgorsi psychopaci na świecie. Zwłaszcza w bloku C. Pacjenci odsyłani są z więzień w celu leczenia. Niektórzy z nich mają schizofrenie paranoidalną, różnego typu paranoje, a jeszcze inni udają chorych psychicznie. Tutaj trzeba mieć oczy szeroko otwarte i nigdy nie wolno obracać się tyłem do pacjentów. Co tutaj w „Gomorze” się dzieje to głowa mała. Nie ma żadnych praw. Tutaj nikt nie liczy się z nikim. Często psychopaci atakują lekarzy, pielęgniarzy i samych siebie. Dokładnie trzeba patrzeć im na ręce. Sprawdzać, czy nie przemycili jakiś niebezpiecznych przedmiotów.
Niestety „Gomora” pochłonęła nie jedno istnienie. Dzięki autorowi możemy wejść do miejsca głęboko ukrytego przed zwykłym obywatelem. Szczerze mówiąc mało osób chciałoby pracować w takim szpitalu. Doktor Seager idąc do pracy nie był pewien czy wróci z niej żywy.
Książka „Psychopaci” głównie skupia się na pracy doktora oraz jego codziennego życia. Zabrakło mi bardziej rozwiniętych opisów pacjentów.
Po przeczytaniu „Psychopatów” jestem cały czas w szoku. Nie mogę dojść do siebie. Nigdy w życiu nie chciałaby pracować w „Gomorze”. Uważajcie żebyście wy nie trafili do podobnego szpitala.

Polecam historię doktora Seagera.

 „Psychopaci” to książka z literatury faktu autorstwa Stephena Seagera, lekarza psychiatry, który od kilkunastu lat pracuje w Napa State Hospital, szpitalu psychiatrii sądowej w Kalifornii, potocznie zwanym Gomorą. W książce autor skupia się na swoim pierwszym roku pracy w tej placówce, opisuje swoje prywatne odczucia, sytuację rodzinną oraz przygotowanie (a raczej nieprzygotowanie) personelu tam pracującego. Nie znajdziemy więc tutaj mrocznych opowieści o psychopatach, a raczej spojrzenie na to, jak wygląda praca w szpitalu, w którym teoretycznie leczy się groźnych przestępców niestabilnych psychicznie. To praca trudna, ciężka i groźna – groźby od pacjentów są tam na porządku dziennym, zdarzają się też próby morderstwa. Autor nie wybiela, nie piętnuje też tamtejszych zachowań, a przedstawia po prostu swoje doświadczenia i na tym przykładzie wskazuje niedociągnięcia systemu oraz sugeruje co można zrobić, by tą sytuację poprawić. Moim zdaniem jest to ciekawa książka i dla osób interesujących się tematem psychiatrii od strony praktycznej, systemowej będzie to na pewno interesująca lektura.