Szpital dla psychopatów
Stephen Seager

Druga książka Stephena Seagera i pierwsza, którą mam przyjemność przeczytać. Autor z zawodu jest lekarzem. Nam, czytelnikom chce przybliżyć i pokazać, jak wygląda życie i codzienność za drzwiami szpitala psychiatrycznego. Na rok przeniesie się on do oddziału na którym zamknęci są najgorsi psychopatyczni przestępcy. To miejsce, potocznie zwane jest śmietnikiem.

Autor spędza rok w tym miejscu i już na samym początku mówi nam, że wchodząc tutaj, spędzając czas z tymi ludzmi i zajmując się nimi, nie da się opuścić tego miejsca będąc takim samym cżłowiekiem. Przerażające, prawda? Widzimy jak zachowuja się Ci ludzie, jak się zmieniają i jak działą lub nie działa na nich farmakoterapia. Podobało mi się to, że autor zaznaczył nam, że takie miejsca i osoby umysłowo chore od wieków są spychane na margines społeczny i wykluczane z funkcjonowania. Boimy się ich!

Książka mimo ciężkiej tematyki, napisana jest bardzo przyjemnym językiem i bardzo dobrze zredagowana. Mi czytało się ją błyskawicznie i ciężko było się od niej oderwać! Jest mocna, jest napisana na faktach i pokazuje nam kawałek tego smutniejszego świata, który również warto jest poznać, ponieważ cały czas jest on z nami! Polecam!

Myślę, że ktoś zrobił tej książce niedźwiedzią przysługę, nadając jej właśnie taki tytuł, czym, jak widzę po opiniach, zwiódł niektórych czytelników, którzy oczekiwali, powiedzmy, "więcej krwi". 

Tymczasem, jest to opowieść o najzwyczajniejszym szpitalu okręgowym w Los Angeles w Kalifornii, a sam autor, narrator opisuje w tej książce swój roczny staż na oddziale psychiatrycznym tegoż szpitala. Opis też jest bardzo na wyrost i na granicy prawdy, na temat tego co w tej książce można znaleźć. Niestety, coraz częściej obserwuję takie praktyki wydawnictw, co książce absolutnie nie pomaga, a wręcz szkodzi. Ale do brzegu.

W mojej ocenie to bardzo dobra książka, prosty język. Zrozumiałe terminy. Nawet nazwy leków i przypadków zaburzeń psychicznych wytłumaczone, że tak powiem "z polskiego na nasze" ?. A przypadki naprawdę ciekawe. Znikający pacjent zwany Hudinim, kobieta, która słyszy Boga, mężczyzna w ciąży, czy sprzątacz, który w rzeczonym szpitalu sprząta od 30 lat, a nie ma go na żadnej liście płac i nigdy nie było, to tylko niektóre przypadki przyjmowane do Śmietnika. Nie to nie pomyłka, tak mieszkańcy miasta nazywają ten szpital... Ja polecam z czystym sumieniem.

Seager, przyjmując się na oddział, usłyszał bardzo ciekawe zdanie od pielęgniarki Givens: „nie wytrzyma tu nawet tygodnia”. Ponieważ pracując w takim miejscu i stykając się z takimi ludźmi, człowiek na zawsze się zmienia. Historie, które przybliża nam Autor pokazują, że nie każdy mógłby być psychiatrą. Trzeba wykazywać się nie tylko ogromną wiedzą, ale także posiadać odpowiednie cechy osobowości, by móc wejść w relacje z pacjentami psychicznie chorymi. Lekarz, pracując w takim miejscu, nie tylko pragnie pomóc swoim pacjentom, ale również nierzadko się z nimi zaprzyjaźnia, ponieważ, poza chorobą, nadają na tych samych falach. Taką historię znajdziecie właśnie w Szpitalu dla psychopatów.

Bardzo ciekawe spojrzenie na zawód psychiatry. Autor niejednokrotnie podkreśla, iż jest to trudna profesja, bardzo wymagająca i spędzająca sen z powiek. Szpital dla psychopatów to mocna literatura faktu, w której znajdziecie historie schizofreników, osób z zaburzeniami świadomości, borykających się ze stresem pourazowym, czyli PTSD. Myślę, że Wy, gdy przeczytacie tę książkę, również zmienicie swoje podejście, otworzycie oczy i wiele wartości z niej wyniesiecie. Zajrzyjcie! Gandalf.com.pl

„SZPITAL DLA PSYCHOPATÓW”

Stephen Seager Wydawnictwo Filia

Szczerze mówiąc trochę się zawiodłam. Po świetnej książce „Psychopaci” liczyłam, że kolejna będzie jeszcze lepsza. Tutaj w „Szpital dla psychopatów” autor opisuje swój staż w szpitalu na oddziale dla chorych psychicznie. Wiadomo do szpitala trafiają różni ludzie. Jedni ciężko chorzy inni lekko.
Tutaj znajdziecie początki pracy Stephena Seagera jako psychiatry. Jak to wyglądało i jakie miał odczucia – musicie przeczytać sami. Poznajcie z czym muszą się zmierzyć stażyści oddziału psychiatrii.
W tej książce poznajemy również pacjentów i ich rodziny. Co rodziny myślą o swoich chorych członkach rodziny? Czy ich olewają, czy raczej chcą ich wyleczyć?
Gdy na głowę choruje jeden członek rodziny – cierpi na tym cała rodzina. Schizofrenia paranoidalna jest ciężką i niestety nie uleczalną chorobą. Chory musi być pod stałą opieką. Musi do końca życia przyjmować leki. Może się wydawać, że jest lepiej, ale gdy tylko odstawi tabletki choroba wraca ze zdwojoną siłą. Odstawienie tabletek grozi w najgorszym wypadku samobójstwem, rozszerzonym samobójstwem lub morderstwem.
Urojone ciąże to też jest problem psychiczny. Możecie w książce „Szpital dla psychopatów” przeczytać o takim przypadku. Pacjentka twierdzi, że jest w ciąży z księciem Karolem. Ile razy „była w ciąży” musicie przeczytać sami. Dodam, że będziecie w szoku.
Czy schizofrenia może być dziedziczna? Dzięki tej książce dowiedziałam się, że niestety jest dziedziczna. Niekoniecznie w pierwszym czy drugim pokoleniu. Tutaj mamy opisany przypadek chorego chłopca, którego wujek – brat matki jest też chory na schizofrenie.
Książkę „Szpital dla psychopatów” polecam jedynie osobą, które tak jak ja uwielbiają zaglądać w umysły chorych ludzi.