Przystań śpiących wiatrów. Szepty jesieni. Tom 3
Magdalena Kordel

NOWA ŻYCIOWA ŚCIEŻKA

"Szepty jesieni" to już moja trzecia wizyta w Kotkowie, gdzie Stella wciąż prowadzi remont dworu znanego pod nazwą Przystani Śpiących Wiatrów. W poprzednich częściach mieliśmy okazję poznać historię dwóch starszych sióstr Saganek i teraz przyszła kolej na najmłodszą - Julię. Ta żywiołowa i spontaniczna dziewczyna spełnia się w roli tarocistki, ale pragnie poszerzyć swoje zainteresowania ezoteryką o zioła i czary. W tym celu zapisuje się na ekskluzywne warsztaty i wyjeżdża na Podlasie. A ponieważ Julia często działa impulsywnie i nie zawsze przewiduje konsekwencje swoich poczynań, to bardzo szybko okazuje się, że opłacone szkolenie jest jedną wielką ściemą i oszustwem. Paradoksalnie nietrafiony wyjazd jest jednocześnie wspaniałym sposobem na nawiązanie nowych znajomości. Julia zupełnie się nie spodziewa, że wśród poznanych osób znajdzie się także Ołena - starsza pani, miejscowa szeptucha, mądra i wyjątkowa kobieta, dzięki której bohaterka odkryje własną ścieżkę w życiu...

Trzecie spotkanie z bohaterami cyklu "Przystań Śpiących Wiatrów" obfitowało w wiele nieprzewidzianych zdarzeń, które ostatecznie zaprowadziły mnie wraz z Julią do samego Kotkowa. Wydaje się, że tylko tutaj, w otoczeniu rodziny i życzliwych osób można uporać się z problemami i przeciwnościami nawet wówczas, gdy niespodziewanie puka do drzwi dawny chłopak. We dworze wciąż nie brakuje tajemnic, dochodzi do głosu ekscytująca przeszłość tego miejsca i powoli wszystkie elementy wskakują we właściwe miejsca.

Powieściowa rzeczywistość niezmiennie otula nas ciepłem i równowagą, choć u bohaterów naprawdę wiele się dzieje. Autorka zadbała o różnorodność tematów wplatając w wydarzenia wątek kryminalny i oczywiście miłosny. Znajdziemy też kilka zwrotów akcji, a zakończenie to kompletna niespodzianka. Julka jest postacią pierwszoplanową, ale w tle przewijają się wcześniej poznani bohaterowie. Mamy też zupełnie nowe postaci, które próbują zwrócić na siebie uwagę i dość mocno zaznaczyć swoją obecność. Moją ulubienicą została oczywiście Ołena, dzięki której w powieści pojawia się wątek zielarstwa i ludowych wierzeń, a fabuła nabiera nieco magicznego charakteru. Zabrakło mi trochę Meli i Benjamina, którzy zajęci swoimi sprawami nawet na moment nie pojawili się w wykreowanej rzeczywistości.

"Szepty jesieni", podobnie jak dwie poprzednie części, to ciepła, rodzinna opowieść owiana nutą tajemnicy. Wciągająca, niebanalna historia pełna emocji i... humoru. Jak zwykle możemy liczyć na sporą ilość trudnych, kontrowersyjnych tematów, które skłaniają do refleksji. Jednak miłość, przyjaźń, rodzina, dobroć i trwałość międzyludzkich relacji znów biorą górę nad tym co złe, podstępne i okrutne.

Odniosłam jednak wrażenie, że powieść zbyt szybko się zakończyła. Niektóre wątki zostały potraktowane zbyt pobieżnie i skrótowo, a ich potencjał niestety nie został w pełni wykorzystany. Pozostaje niedosyt, choć tak naprawdę powieści Magdaleny Kordel można byłoby czytać bez końca.

Autorka po raz kolejny udowadnia, że jej historie są wyjątkowo kojące, wzruszające, po prostu piękne, a powieściowa rzeczywistość małych miasteczek z jednej strony przystaje do realiów, z drugiej nosi w sobie pierwiastek baśniowości. Jak dotąd mieliśmy okazję poznać bliżej trzy siostry rodzeństwa Saganków, pozostał jeszcze Benjamin - świetny, opiekuńczy chłopak, którego tajemnic jestem niezwykle ciekawa. Ale o tym przeczytamy dopiero za jakiś czas w czwartej części "Przystani Śpiących Wiatrów". Już nie mogę się doczekać.

Jesień jeszcze trwa w najlepsze, a ja przychodzę z recenzją książki, która świetnie sprawdzi się o tej porze roku. "Szepty jesieni" to trzeci tom serii Przystań śpiących wiatrów" autorstwa Magdaleny Kordel. To powieść pełna magii, ziół i tajemnic, a przy tym jest tak otulająca, jak ciepły, wełniany kocyk.

W tej części poznajemy losy najmłodszej z sióstr, Julii. Dziewczyna na co dzień jest tarocistką, postanawia jednak wzbogacić swój warsztat i wziąć udział w elitarnych zajęciach...magii. Dziewczyna nawet nie wyobraża sobie, jakie będą skutki jej wyjazdu na Podlasie. Zaczęła od poznania starej szeptuchy Ołeny, poprzez znajomość z dziwnym Bodziem, a skończyła na próbie otwarcia się na miłość. Czy ucieczka do Kotkowa okaże się dobrym rozwiązaniem na aktualne kłopoty?

Zacznę od tego, że główna bohaterka mieszka w Kielcach, yeeey! Jesteśmy więc ziomalkami z jednego miasta.

"Szepty jesieni" to niezwykle wciągająca książka. Magdalena Kordel potrafi pisać w sposób, który angażuje czytelnika do myślenia i przeżywania. Z tej historii bije takie przyjemne ciepło, w którym aż chce się zatopić. Autorka serwuje różnorodność wątków, które pięknie się ze sobą łączą, tworząc świetną, spójną powieść. Mamy tu mistycyzm, ziołolecznictwo i tu będzie przykro, ale przyziemnie...stalk*ng. A połączenie tego wszystkiego dało świetną powieść, którą pochłania się z ogromną przyjemnością i zainteresowaniem.

Jeśli chodzi o główną bohaterkę — uwielbiam ją! To nieco zagubiona dziewczyna, która o konsekwencjach swoich działań myśli po fakcie, ale jest w niej coś, co sprawia, że daje się lubić. Może błyskotliwe poczucie humoru? Może spontaniczność? Może chęć podążania własną ścieżką?

W recenzji poprzednich tomów pisałam, że "literackość tych książek to mistrzostwo [...] Barwne opisy miejsc, ludzi, sytuacji, to coś, co wyróżnia te książki spośród wielu obyczajówek, które czytałam. Te powieści to po prostu mądre dzieła literackie. 

Nie umoralniają czytelników, a to jest w moim odczuciu bardzo ważne, dają za to przestrzeń do własnych przemyśleń, lub przyjęcia ich jako ciekawych historii bez wyciągania głębokich życiowych wniosków i zapamiętaniu jako książki, po które warto sięgnąć i polecać innym". I wiecie co? Podtrzymuję swoje zdanie. Z ogromną chęcią sięgnęłam po "Szepty jesieni" i z wielką ciekawością czekam na kolejny, zimowy tom.

To taka książka-lek. Lek na skołatane nerwy, lek na dobry humor, lek na zimne stópki, lek na poprawę samopoczucia. Jestem zachwycona i chciałabym, abyście też zachwycili się "Przystanią śpiących wiatrów" i opowieściami, które się za nią kryją.

Przystań śpiących wiatrów, uwielbiam tę serię i cieszę się, że po raz kolejny mogę wrócić do Kotkowa. 

Tym razem autora skupiła się na najmłodszej z sióstr czyli Julce. Dziewczyna wierzącą w magię, układająca tarota ma szansę wziąć udział w elitarnych, tajemniczych warsztatach które pomogą jej zgłębić tajemną wiedzę. Co z tego wyniknie i jakie będzie niosło za sobą konsekwencję, polecam się przekonać. 

Magdalena Kordel po raz kolejny oczarowała mnie magią tej sagi. Kotkowo i tajemniczy dom, Stella starająca się utrzymać rodzinę w rydzach, pilnującą domowego ogniska, rodzeństwo liczące na siebie w każdej sytuacji, to coś za co tak kocham Przystań śpiących wiatrów. 

Zabrakło mi tutaj towarzystwa Meli i Beniamina, nie mniej przygody Julii nie nudzą, a nawet wkrada się wątek kryminalny i oczywiście miłosny. 

Lubię sagi za to, że mogę się zżyć z bohaterami, czuje jakby byli częścią mojego życia i uwielbiam do nich wracać. W Przystani śpiących wiatrów żadna postać nie nudzi, każda jest na swój sposób wyjątkowa. Mam nadzieję, iż w kolejnej części, o ile taka powstanie będę mogła bliżej poznać Beniamina. 

Jeśli kochacie ciepłe, rodzinę i wyjątkowe sagi, owiane nutką tajemnicy to serdecznie polecam.

"Szepty jesieni" Magdalena Kordel

To trzecia już część serii Przystań śpiących wiatrów, ale moja pierwsza. Główną bohaterką jest tu tarocistka Julka, najmłodsza z sióstr, których losy autorka opisała w poprzednich częściach. Na szczęście nieznajomość tych tomów nie powodowała u mnie dyskomfortu "niewiedzy", ponieważ ta historia jest skrojona na miarę. Można ją czytać jako oddzielną powieść.

Znalazłam tu opowieść pełną ciepła, z odrobiną magii, która nie tylko dostarczyła mi rozrywki, ale była też pełna nadziei.

Wątek "magiczny" okazał się pełen niespodzianek. Zapisanie się na tajemnicze warsztaty z zakresu magii wciągnęło Julkę w intrygujący wir wydarzeń, który nie tylko zmusił ją do ukrywania się we własnym mieszkaniu, ale i zderzył z różnymi osobowościami. Spotkanie z podlaską szeptuchą stało się dla niej przełomowym momentem, nie tylko w kontekście magii, ale przede wszystkim własnego zrozumienia i akceptacji. Bardzo mnie ucieszyło, że prócz wątku obyczajowego i rodzinnej sagi pojawiła się też zagadka kryminalna, a nawet "drobne" śledztwo.

To, co najbardziej mnie urzekło, to idealne połączenie dwóch pozornie odmiennych światów: z jednej strony mamy codzienność, remont dworu w Kotkowie, a z drugiej - mistyczne wierzenia, szeptuchy i karty tarota. Taki balans między magią a rzeczywistością sprawił, że historia stała się jeszcze bardziej intrygująca.

Polecam Wam tę książkę na jesienne wieczory - jest otulająca, wzruszająca i pełna pozytywnych emocji, a relacje między siostrami są bardzo autentyczne.
Czytajcie. Ja z pewnością sięgnę po wcześniejsze tomy.