Przystań śpiących wiatrów. Szepty jesieni. Tom 3
Magdalena Kordel

Jesień jeszcze trwa w najlepsze, a ja przychodzę z recenzją książki, która świetnie sprawdzi się o tej porze roku. "Szepty jesieni" to trzeci tom serii Przystań śpiących wiatrów" autorstwa Magdaleny Kordel. To powieść pełna magii, ziół i tajemnic, a przy tym jest tak otulająca, jak ciepły, wełniany kocyk.

W tej części poznajemy losy najmłodszej z sióstr, Julii. Dziewczyna na co dzień jest tarocistką, postanawia jednak wzbogacić swój warsztat i wziąć udział w elitarnych zajęciach...magii. Dziewczyna nawet nie wyobraża sobie, jakie będą skutki jej wyjazdu na Podlasie. Zaczęła od poznania starej szeptuchy Ołeny, poprzez znajomość z dziwnym Bodziem, a skończyła na próbie otwarcia się na miłość. Czy ucieczka do Kotkowa okaże się dobrym rozwiązaniem na aktualne kłopoty?

Zacznę od tego, że główna bohaterka mieszka w Kielcach, yeeey! Jesteśmy więc ziomalkami z jednego miasta.

"Szepty jesieni" to niezwykle wciągająca książka. Magdalena Kordel potrafi pisać w sposób, który angażuje czytelnika do myślenia i przeżywania. Z tej historii bije takie przyjemne ciepło, w którym aż chce się zatopić. Autorka serwuje różnorodność wątków, które pięknie się ze sobą łączą, tworząc świetną, spójną powieść. Mamy tu mistycyzm, ziołolecznictwo i tu będzie przykro, ale przyziemnie...stalk*ng. A połączenie tego wszystkiego dało świetną powieść, którą pochłania się z ogromną przyjemnością i zainteresowaniem.

Jeśli chodzi o główną bohaterkę — uwielbiam ją! To nieco zagubiona dziewczyna, która o konsekwencjach swoich działań myśli po fakcie, ale jest w niej coś, co sprawia, że daje się lubić. Może błyskotliwe poczucie humoru? Może spontaniczność? Może chęć podążania własną ścieżką?

W recenzji poprzednich tomów pisałam, że "literackość tych książek to mistrzostwo [...] Barwne opisy miejsc, ludzi, sytuacji, to coś, co wyróżnia te książki spośród wielu obyczajówek, które czytałam. Te powieści to po prostu mądre dzieła literackie. 

Nie umoralniają czytelników, a to jest w moim odczuciu bardzo ważne, dają za to przestrzeń do własnych przemyśleń, lub przyjęcia ich jako ciekawych historii bez wyciągania głębokich życiowych wniosków i zapamiętaniu jako książki, po które warto sięgnąć i polecać innym". I wiecie co? Podtrzymuję swoje zdanie. Z ogromną chęcią sięgnęłam po "Szepty jesieni" i z wielką ciekawością czekam na kolejny, zimowy tom.

To taka książka-lek. Lek na skołatane nerwy, lek na dobry humor, lek na zimne stópki, lek na poprawę samopoczucia. Jestem zachwycona i chciałabym, abyście też zachwycili się "Przystanią śpiących wiatrów" i opowieściami, które się za nią kryją.

Przystań śpiących wiatrów, uwielbiam tę serię i cieszę się, że po raz kolejny mogę wrócić do Kotkowa. 

Tym razem autora skupiła się na najmłodszej z sióstr czyli Julce. Dziewczyna wierzącą w magię, układająca tarota ma szansę wziąć udział w elitarnych, tajemniczych warsztatach które pomogą jej zgłębić tajemną wiedzę. Co z tego wyniknie i jakie będzie niosło za sobą konsekwencję, polecam się przekonać. 

Magdalena Kordel po raz kolejny oczarowała mnie magią tej sagi. Kotkowo i tajemniczy dom, Stella starająca się utrzymać rodzinę w rydzach, pilnującą domowego ogniska, rodzeństwo liczące na siebie w każdej sytuacji, to coś za co tak kocham Przystań śpiących wiatrów. 

Zabrakło mi tutaj towarzystwa Meli i Beniamina, nie mniej przygody Julii nie nudzą, a nawet wkrada się wątek kryminalny i oczywiście miłosny. 

Lubię sagi za to, że mogę się zżyć z bohaterami, czuje jakby byli częścią mojego życia i uwielbiam do nich wracać. W Przystani śpiących wiatrów żadna postać nie nudzi, każda jest na swój sposób wyjątkowa. Mam nadzieję, iż w kolejnej części, o ile taka powstanie będę mogła bliżej poznać Beniamina. 

Jeśli kochacie ciepłe, rodzinę i wyjątkowe sagi, owiane nutką tajemnicy to serdecznie polecam.

"Szepty jesieni" Magdalena Kordel

To trzecia już część serii Przystań śpiących wiatrów, ale moja pierwsza. Główną bohaterką jest tu tarocistka Julka, najmłodsza z sióstr, których losy autorka opisała w poprzednich częściach. Na szczęście nieznajomość tych tomów nie powodowała u mnie dyskomfortu "niewiedzy", ponieważ ta historia jest skrojona na miarę. Można ją czytać jako oddzielną powieść.

Znalazłam tu opowieść pełną ciepła, z odrobiną magii, która nie tylko dostarczyła mi rozrywki, ale była też pełna nadziei.

Wątek "magiczny" okazał się pełen niespodzianek. Zapisanie się na tajemnicze warsztaty z zakresu magii wciągnęło Julkę w intrygujący wir wydarzeń, który nie tylko zmusił ją do ukrywania się we własnym mieszkaniu, ale i zderzył z różnymi osobowościami. Spotkanie z podlaską szeptuchą stało się dla niej przełomowym momentem, nie tylko w kontekście magii, ale przede wszystkim własnego zrozumienia i akceptacji. Bardzo mnie ucieszyło, że prócz wątku obyczajowego i rodzinnej sagi pojawiła się też zagadka kryminalna, a nawet "drobne" śledztwo.

To, co najbardziej mnie urzekło, to idealne połączenie dwóch pozornie odmiennych światów: z jednej strony mamy codzienność, remont dworu w Kotkowie, a z drugiej - mistyczne wierzenia, szeptuchy i karty tarota. Taki balans między magią a rzeczywistością sprawił, że historia stała się jeszcze bardziej intrygująca.

Polecam Wam tę książkę na jesienne wieczory - jest otulająca, wzruszająca i pełna pozytywnych emocji, a relacje między siostrami są bardzo autentyczne.
Czytajcie. Ja z pewnością sięgnę po wcześniejsze tomy.