Przesilenie
Katarzyna Berenika Miszczuk

Zwieńczenie serii o Kwiecie Paproci z Gosią Brzózką w roli głównej - brak zaskoczenia, ale lektura nadal była przyjemna. Postaci są coraz bardziej charakterne, Baba Jaga trzyma nad wszystkim pieczę, a Mieszko staje na wysokości zadania.
Ciekawa pozycja dla lubiących klimaty słowiańskie.

Dzisiaj przychodzę do Was z trudnym pytaniem.

Jeżeli musielibyście zabić jednego z bogów, to który padłby trupem? Swarożyc czy Weles?

U mnie wybór byłby ciężki, bo niby Swarożyc do najprzyjemniejszych nie należy, ale kurcze ma coś w sobie ? to taki kolejny książkowy złol, którego uwielbiam ?

Ostatni tom cyklu "Kwiat Paproci" w satysfakcjonujący sposób dopina wszystkie wątki i pozostawia czytelnika z jednej strony usatysfakcjonowanego, a z drugiej stęsknionego za tym, co jeszcze mogłoby się przydarzyć tym bohaterom. Dla mnie osobiście ten cykl jest również początkiem fascynacji kulturą dawnych Słowian i wiem, że równie chętnie będę sięgać po inne powieści umieszczone w naszym rodzimym świecie bóstw i demonów.

Pomimo, iż opowiedziana historia zajęła w moim odczuciu odrobinę za dużo miejsca - cztery przeszło 400-stronicowe tomy - to jednak z dużą chęcią kiedyś do niej powrócę. Nagromadzenie nieistotnych dla fabuły elementów ma jednak ogromny plus: fantastycznie wprowadza on w świat współczesnych słowiańskich pogan, a styl pisania nie pozwala ani przez chwilę odczuć zmęczenia tą historią. 

Jeżeli chodzi o zakończenie, z całą pewnością wynagradzało ono wszelkie niedociągnięcia obecne na początku cyklu. Autorka po raz kolejny doskonale wykorzystuje potencjał słowiańskich demonów, a jej humor, choć momentami trochę przejaskrawiony, był bardzo udanym umilaczem czasu.

"Przesilenie" bezwzględnie wygrało cały cykl!

Jest to już ostatnia opowieść o przygodach Gosi podczas jej stażu u szeptuchy. Teraz w końcu dola ma się wypełnić. Nie będzie jednak łatwo. Przeszkody i trudności są wszechobecne.Choć główna bohaterka nie przestawała mnie irytować swoimi nieprzemyślanymi decyzjami, to reszta bohaterów potrafi zatrzeć złe wrażenie. Każdy z nich jest zbudowany konsekwentnie. Zakończenie niektórych wątków było zaskakujące i smutne, a innych przewidywalne i radosne. Wszystkim udaje się dopełnić swoich obietnic. Akcja toczy się szybko i logicznie.

Historia kwiatu paproci i jest niesamowicie lekka i przyjemna. Nie zajmuje dużo czasu i można przez nią przejść z uśmiechem na ustach. 

Najgorsze w tej książce jest, że to ostatnia część cyklu. Mam jednak nadzieję, że autorka skusi się na nową serię dziejącą się w opisywanym w serii uniwesum. Bo zakończenie aż się o to prosi.