Poskromienie złośnicy
William Szekspir

Koooochaaam!

Tak jak i inne pozycje Szekspira, ale tym razem szczególny plus dla niego za postać Kasi. Szkoda tylko, że potem tak się "ukulturalniła". Ogólnie mam tak, że wszelkie dramaty podczas czytania wyobrażam sobie na scenie - w wykonaniu naszego szkolnego kółka teatralnego ;-D.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Szekspir, choć najsławniejszy ze sławnych dramaturgów, przekonał mnie do siebie dopiero niedawno. Szkolne czytanie (czy może słuszniej "zaliczanie") "Makbeta" czy "Romea i Julii" nie należało do najprzyjemniejszych, nie tylko dlatego, że nie były to komedie, których angielski poeta i dramaturg jest mistrzem... W "Poskromieniu złośnicy" został zastosowany zabieg teatru w teatrze: pijaczek i kotlarz Krzysztof Sky pada ofiarą żartu, w efekcie którego ląduje w bogatej posiadłości - tam też nawiedza go trupa aktorska, która wystawia sztukę o sekutnicy Katarzynie, jej dobrej i łagodnej siostrze Biance, bogatym ojcu i szeregu pretendentów do ręki tej drugiej i/lub do majątku szanownego szlachcica Minoli. Historia przedstawiona przez trupę aktorską jest tą nadrzędną; kotlarz Sky wydaje się być jedynie zabawnym komentarzem. Zabieg ten, choć nie wnosi nic do historii tytułowej złośnicy, Katarzyny, jest ciekawym rozwiązaniem i niewątpliwą perełką całego dramatu. Choć obie kobiety - Katarzyna i Bianka - zostały przez Szekspira sprowadzone do nieco przykrej roli lalek, z którymi mężczyźni robią, co chcą, to jednak nie umniejsza to ich wyrazistości i głębi. Przyznam szczerze, że dużo większą sympatią obdarzyłam Katarzynę; słodka i grzeczniutka Bianka, za którą uganiają się mężczyźni, jest po prostu nudna. Myślę, że wiele czytelniczek zgodzi się ze mną. Chyba każda z nas nosi w sobie cząstkę takiej złośnicy i w głębi duszy czeka na swojego Petruchia ;) Trudno jest oceniać Mistrza, dlatego chyba nie pozostaje mi nic innego, jak przyznać "Poskromieniu złośnicy" 6. Zresztą, z największą przyjemnością. Nie żałuję ani chwili spędzonej przy lekturze tego dramatu :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zgłębiania twórczości bodaj najsławniejszego dramaturga w dziejach ludzkości ciąg dalszy. Tym razem sięgnęłam po sztukę, której nigdy nie miałam w rękach, a fabułę której - jak się okazało w trakcie lektury - znałam częściowo z filmowej adaptacji noszącej tytuł ,,Zakochana złośnica". W prologu poznaje czytelnik Krzysztofa Sly, spitego do nieprzytomności kotlarza, który pada ofiarą wyrafinowanego żartu Pana wracającego z polowania. Majętny mężczyzna postanawia zabawić się kosztem pijaka, oddając mu swe miejsce na dworze. Przykazuje sługom, by wmówili moczymordzie, że to on jest ich panem, a sam wciela się w rolę pokornego sługi, by móc obserwować reakcję ofiary dowcipu. Sly zostaje przeniesiony do rezydencji, gdzie dotarła akurat trupa aktorska. Wystawione zostaje przedstawienie o bogatym kupcu z Padwy i jego dwóch córkach, które ten chce wydać za mąż. Można powiedzieć, że w tym momencie rozpoczyna się właściwa część sztuki, w której widzowie/czytelnicy wspólnie ze Slayem będą śledzić miłosne perypetie posłusznej, dobrej Bianki i złośliwej, ciągle buntującej się Katarzyny. ,,Zakochana złośnica" to zabawny i lekki dramat, który czytał się właściwie sam. Fabuła komedii nie była nadmiernie skomplikowana, a błyskotliwe, kipiące humorem dialogi znacząco uprzyjemniały mi lekturę tego dzieła. Jedynie sposób przedstawienia kobiet w tej sztuce może wzbudzić pewne kontrowersje wśród czytelników. Nie da się bowiem ukryć, że bohaterki - a zwłaszcza Katarzyna - są ukazane w sztuce w sposób niezwykle przedmiotowy.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nie ma nic lepszego niż słoneczne dopołudnie, kawa i Szekspir. Pochłonięte z przyjemnością Poskromienie Złośnicy. Wesoła, lekka historia, która buduje nadzieję, że z każdej jędzy można zrobić dobrą, oddaną żonę :) Świetny humor, rewelacyjne dialogi, mistrzowska postać Petrukia - poskramiacza tytułowej złośnicy. I mój ulubiony fragment... takich wyzwisk już w naszych czasach się nie uświadczy: Kłamiesz, ty nitko! Ty niespełna metrze! Naparstku, łokciu, który wnet się przetrze! Łżesz, ty fastrygo! Ty świerszczu domowy! Ty pchło, ty gnido! Durniu dubeltowy!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

uwielbiam tę książkę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)