Pory roku. Jesień
Ali Smith

„Październik jest okamgnieniem. Jabłka, od których minute temu uginały się gałęzie, już zniknęły, liście na drzewie żółkną i rzędną. W całym kraju szron pokrył miliony drzew, rozświetlił je”.

„Jesień” to pierwsza część cyklu Pory roku. Jest to historia pełna refleksji i nostalgii, która skupią się wokół dwóch bohaterów. Ponad stuletni Daniel mieszka w domu spokojnej starości, a trzydziestoletnia Elisabeth spędza czas przy jego łóżku. Pierwszy raz spotkali się gdy miała 8 lat, a Daniel został ich sąsiadem. Całość opowiada o ich przyjaźni. Przy tym pełna jest rozważań na temat sztuki, głównie tej autorstwa kobiet oraz tego, że  niestety ulegają zapomnieniu. Tłem fabuły jest tytułowa jesień, a także przygotowania Wielkiej Brytanii do Brexitu. Autorka wspomina o czasie który przemija, jesień zmienia się w zimę, przeszłość w teraźniejszość, młodość w starość.  Powiedziałbym, że całość porusza temat straty - lato ustępuje jesieni w porach roku i w naszym życiu, ale w tej podróży można znaleźć piękno. To książka, która z biegiem czasu i kolejnymi doświadczeniami odkrywa dla nas coraz więcej i więcej. Zdecydowanie ma coś w sobie i wzbudziła we mnie chęć sięgnięcia po kolejną część.

3,5/5

Takie książki to ja lubię. Spokojne, płynące sobie swobodnie, takie impresje, historie opowiadane nieliniowo, pełne przemyśleń, mądre. Ukoiła mnie tak książka. Jest ważna, do niespiesznego czytania, delektowania się. Nie żadne akcje, rosnące napięcie, nic z tych rzeczy. Czyta się, rozmyśla, czuje. Pięknie. I szuka się siebie. Już nie mogę się doczekać, kiedy sięgnę po kolejne części. Po tej książce czuję błogość. I głębie wszechświata. Jak ktoś lubi takie klimaty, to koniecznie niech przeczyta, bo warto.