Polskie Archiwum X. Nie ma zbrodni bez kary
Mariusz Nowak; Piotr Litka; Bogdan Michalec

Przed laty całą Polską wstrząsnęło makabryczne zabójstwo 23-letniej studentki, której skórę wyłowiono z Wisły, a mordercy nie udało się złapać. Dopiero po 19 latach policjanci z Polskiego Archwium X ujęli podejrzanego. 
Książka pokazuje kulisy pracy policjantów, biegłych sądowych, pracowników prosektorium, profilerów, czyli osób, których współpraca doprowadziła do rozwikłania sprawy o kryptonimie „Skóra” i poznania motywów i winnych innych zbrodni. 
„Dzięki wysiłkom policjantów bezimienne ofiary odzyskały tożsamość, a ich krewni mają się gdzie modlić i zapalać znicze”.
Znajdziemy tu konkretne metody i techniki policyjne np. badania wariografem, profilowanie, badania DNA, odtwarzanie portretu osoby na podstawie znalezionej czaszki, a każda z nich w oparciu o konkretną badaną przez policjantów sprawę. Wrażenia potęgują zdjęcia z miejsc zbrodni, autentyczne wycinki zeznań morderców, czy notatki policyjne.
Książka, mimo, że opisy popełnionych zbrodni są makabryczne, a ukazanie do czego zdolny jest człowiek może zniszczyć wiarę w dobro, to jednak daje nadzieję, że rzeczywiście nie ma zbrodni bez kary, że żaden zwyrodnialec nie może spać spokojnie. Tylko, czy każdego mordercę można nazwać tym mianem? W książce pojawiają się zbrodnie, które popełniane w wyniku wieloletniego katowania psychicznego, lub fizycznego, wydają się ofierze jedynym wyjściem z opresji. I z ofiary stają się katem. Potwierdza to słowa Bogdana Michalca, szefa krakowskiego Archiwum X, że „brak miłości jest pierwszą przyczyną zbrodni”.
Książka jest napisana lekkim w odbiorze językiem, w formie wywiadu z policjantami, prowadzonego przez dziennikarza śledczego Piotra Litkę. Czyta się ją jak dobry kryminał, dopóki sobie nie uświadomimy, że opisywane zdarzenia to nie fikcja literacka, a prawdziwe zbrodnie, które wydarzyły się w naszym sąsiedztwie i są popełniane każdego dnia.

Szybko się czyta, zresztą książka króciutka. Motywem przewodnim jest zbrodnia dokonana przed laty na studentce Krystynie S. 

W większości wypowiadają się dwaj policjanci z jednostki Archiwum X - Bogdan i Mariusz. Co jakiś czas przeplatane są rozdzialikami, w których wypowiadają się specjaliści - głównie biegli sądowi. 

Poza głośną sprawą Krystyny S. policjanci wplatają w opowieść inne zbrodnie, którymi zajmowali się podczas szukania sprawcy zabójstwa na studentce. Między innymi była sprawa Dimitrija, ktory zabił swojego ojca i go oskalpował. Albo mężczyzny, który atakował kobiety nożem. 

Z przyjemnością zauważyłam też odniesienie do Billa Bassa - legendy jeśli chodzi o badanie zwłok. Twórca Trupiej Farmy został przytoczony przy okazji wypowiedzi biegłego, który zajmował się między innymi badaniem kości (czy są ludzkie, jakiej płci, czy to kości dorosłego czy dziecka, czy noszą ślady przestępstwa i jaki może być ich wiek).

Bardzo ciekawa, podobnie zresztą jak poprzednia część.