Pokój Jakuba
Virginia Woolf

Strumień świadomości. To trafne określenie literatury Virginii Woolf. Osobiście sięgam po nią, gdy nie mogę zebrać, poukładać myśli, gdy wokół za dużo się dzieje i nawet książki czytam w tempie galopującym. Virginii nie można czytać w ten sposób. Ona zatrzymuje czytelnika, nie pozwala zbyt szybko przewracać stron, każe obserwować i myśleć. A obserwatorką Woolf była genialną, w drobnych gestach odkrywała niepokój, ze stroju stan ducha. Stworzone przez siebie postaci odczytywała śledząc je z bezpiecznej odległości niewidzialnego narratora, obchodząc je z każdej strony, zaglądając do ich wnętrza, patrząc na nie oczyma postronnych osób. I oto jest ,,Pokój Jakuba", jedna z najbardziej poruszających opowieści, bo napisana w żalu po stracie ukochanego brata. Nie ma tu jednak łzawego rozpamiętywania, jest próba zrozumienia po co to wszystko. Woolf przedstawia przekrój życia Jakuba Flandersa. Krótkiego życia. Jest tu jego dziecięce wiaderko a w nim krab znaleziony na plaży. I czaszka owcy, którą z uporem kilkulatka wbrew matce przytachał do domu. Są jego młodzieńcze lektury, jego podporządkowywanie się konwenansom i wewnętrzny bunt przeciw nim. Jest jego osamotnienie, przyjaźnie, wyobcowanie, słabości, błędy. Jego relacje z otoczeniem. Jego edukacja, romanse i miłości. Jego rodzina. Jego podróże. Jego śmierć. A właściwie nie ma tej śmierci, jest tylko jego pusty pokój i stare buty. Zaskakujące a tak zwyczajne -- tyle życia, tyle pasji, tyle wydarzeń, a później nagle trzeba po prostu posprzątać pokój nieboszczyka...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)