Podróż do Carcassonne
Agnieszka Janiszewska

Pierwsza część "Podróży do Carcassonne" pozostawiła mnie z niedosytem i pragnieniem natychmiastowego zagłębienia się w dalsze losy Natalii i jej córki Iwony.

Na szczęście nie musiałam długo czekać, a opowieść okazała się jeszcze bardziej poruszająca. Rzadko płaczę przy lekturze, a tu płynęły mi łzy jak grochy, tak bardzo trafiła do mnie ta historia i poruszyła najgłębsze pokłady wrażliwości.

Iwona, dorosła już córka Natalii, wyjeżdża z Krakowa do Warszawy. Chcąc wyrwać się od matki, która jej nie rozumie i przynosi wstyd, wychodzi za mąż za zakochanego w niej mężczyznę. Losy kobiet rozmijają się, a zarówno wojna, jak i duma nie pozwalają im na ponowne zbliżenie. 

Czy dopiero wojna sprawi, że Iwona spojrzy na postępowanie matki bardziej obiektywnie? Zacznie rozumieć jej strach o bliską osobę i umiejętność radzenia sobie w tych trudnych czasach? Czy dopiero tragedia doprowadzi do ich ponownego spotkania twarzą w twarz?

Prócz bolesnych relacji Iwony z matką, śledzimy również dalsze dzieje rodu Leszczyńskich, których doświadczyła nie tylko wojna. Czy ich rodzinna tajemnica, tak długo skrywana pozostanie na zawsze w ukryciu? 

To historia o poszukiwaniu korzeni i rodzinnych sekretach, o miłości i wybaczaniu, o błędach młodości i prawdziwym życiu z trudnymi wydarzeniami Polski wojennej i powojennej w tle.

Bardzo wzruszająca lektura, która odnalazła drogę do mojego serca. Żałuję, że tak krótka.

„Jesteśmy igraszką w rękach losu ...”

Literatura dała nam już wiele przykładów mezaliansów. Szczególne znaczenie miały one w dawnych czasach, gdzie był wyraźny podział na klasy społeczne. Dzisiaj zacierają się granice pochodzenia i nie przywiązuje się już takiej wielkiej wagi do tych kwestii. Jednak w czasach, gdy dzieje się prezentowana nam historia związek ubogiej kobiety, artystki z podrzędnego teatru z synem hrabiego był wielkim nietaktem, skrzętnie ukrywanym przed światem. Hrabina Stefania Leszczyńska za wszelką cenę starała się pozbyć dziewczyny syna i w końcu jej się udało. Cały czas sterowała życiem swojego syna, który zachowywał się jak zniewolony przez matkę i nie miał własnego zdania. Zaaranżowała jego małżeństwo, które było na odpowiednim poziomie, ale pozbawione uczucia. Natalia Moore usuwa się w cień, mężczyzna nie będzie miał okazji uczestniczyć w wychowaniu dziecka, którego spodziewa się kobieta. Ich losy rozejdą się na wiele lat, ale czy kiedyś splotą się ponownie? Czy Natalia zostanie zaakceptowana przez rodzinę Leszczyńskich i będzie miała zaszczyt być żoną syna hrabiego? A może czasy, w jakich historia się dzieje nie dadzą im szansy na wspólne życie?

Ta dwutomowa saga osadzona w realiach międzywojennych jest kalejdoskopem po losach kilku pokoleń. Poznajemy losy rodziców Ksawerego, następnie Natalii i jej córki oraz życie ich potomków. Wspólnie z bohaterami przeżywamy ich wzloty i upadki, chwile piękne i radosne, ale też nurtujące ich smutki i rozterki nas nie omijają. Słowem, w tej pięknej i owianej tajemniczością historii dostaniemy cały kalejdoskop wrażeń, różnorodnych emocji i wzruszeń.

„Nic nie dzieje się przez przypadek. Wszystko, co nas spotyka, ma jakiś sens, nawet jeśli go początkowo nie dostrzegamy. Naszym życiem kieruje przeznaczenie”.

Podróż do Carcassonne to wzruszająca, zaskakująca i emanująca delikatnym powabem tajemniczości powieść o niespełnionej i trudnej miłości, trudnej do przetrwania, której droga do szczęścia usłana jest kolcami. Bohaterowie w walce o swoją miłość poddali się, nie starali się skutecznie walczyć z przeciwnościami losu, stracili chęć i odwagę na dokonanie zadowalających zmian w swoim życiu. I ponieśli tego konsekwencje na całe życie. To też obraz odwagi i męstwa, ale również prawości i walki o zachowanie więzi z rodziną, nawet wbrew woli innych, a także siły przebaczania. I te kipiące i wzburzone emocje przedzierają się przez stronice tej powieści uchylając się przed świstem kul i wybuchów armatnich. Atmosfera wojenna dodatkowo wzmacnia wydźwięk zachowań bohaterów, czasami starając się usprawiedliwić ich, nie zawsze zrozumiałe i wytłumaczalne zachowania. To również historia trudnych i momentami toksycznych relacji między matką a córką, do których przyczyniły się istniejące między nimi tajemnice i brak otwartości i szczerości. Brak zrozumienie drugiej strony tak pokierował ich losami, że zapewne każda z nich później żałowała swojego niefortunnego zachowania.

Nie powiem, lektura tej sagi wzniosła mnie na wyżyny ludzkich emocji, poruszyła mnie dogłębnie, ale też napełniła wielką nadzieją, że prawdziwa miłość zawsze przetrwa, nic nie jest w stanie stanąć jej na przeszkodzie. Ale też uświadomiła mi, że o miłość trzeba walczyć i nigdy, w żadnym momencie, nie można pozwolić sobie na to, aby osoby, które darzymy uczuciem odeszły w niepamięć i zapomnienie. Czas płynie nieubłaganie i nie warto marnować pięknych chwil, wręcz przeciwnie trzeba je chwytać i korzystać z nich.

Autorka bryluje pomiędzy marzeniami o lepszej przyszłości, a skrywanymi tajemnicami rodzinnymi. Tylko wytrawny czytelnik śmiało odnajdzie się w zarówno w sidłach i gąszczu zakłamania, jak i cierpliwego poszukiwania prawdy.

Czytałam tę powieść i z każdą chwilą coraz bardziej i śmielej zatapiałam się w skomplikowanych losach bohaterów. Zaprzyjaźniłam się z nimi, przeżywałam każdą ich rozterkę, ale i cieszyłam się pięknymi chwilami. Tak naprawdę oczekiwałabym dalszej kontynuacji tej sagi, ciekawa jestem losów dalszych pokoleń tej rodziny. Nie wspomnę już, że marzy mi się ekranizacja tej powieści, ale kto wie …

Ta saga jest urzekająca i zapewne każdemu przypadnie do gustu. Jej nawet nie trzeba polecać, ona jest nieocenioną wartością sama w sobie. Ona tak mnie pochłonęła, że nie mogłam jej odłożyć na bok. Mój wzrok nieustannie jej poszukiwał, nawet na chwilę nie pozwoliłam jej zniknąć z zasięgu mojego wzroku. Podróż do Carcassonne należy do grona tych lektur, które na zawsze pozostają w nas i odbijają piętno na naszym systemie wartości.

Dobra kontynuacja pierwszego tomu chociaż wydaje się mniej burzliwa. Lubię gdy tajemnice wychodzą na jaw i zakończenie ich jest szczęśliwe. Tutaj zakończenie trochę mnie rozczarowało, spodziewałam się czegoś bardziej spektakularnego. Niemniej jednak cała historia jest ciekawa a pióro autorki bardzo przystępne. Fajna pozycja obyczajowa.

Losy rodziny Leszczyńskich są rozciągnięte w czasie i obserwujemy ich życie na przestrzeni trzydziestu lat. Poznajemy historie Natalii Moore, która uwikłana w romans z zamożnym mężczyzną z innej sfery, musi ponieść tego konsekwencje. Trudne życie samotnej matki jest również przedstawiana oczami jedenastoletniej córki, a później już dorosłej dziewczyny, co daje zupełnie inne spojrzenie na całą historię.

Możemy się spodziewać dużo emocji i poszarpanych więzów rodzinnych. Miłość matki do syna, okazuje się być zbyt natarczywa, chęć kontroli nad nim, dominuje inne uczucie. Kontakty między kuzynami, rodzeństwem nie zawsze są przyjacielskie. Głęboka relacja matki z córką, ich samotne życie jest pełne wyrzeczeń, wzruszeń i matczynego strachu o swoją latorośl.

Autorka opisuje losy ludzi, którzy borykają się nie tylko z rodzinnymi problemami, tajemnicami, ale i walczą o przetrwanie w czasie wojny. Pięknie napisana historia z wojną, która się wdziera w codzienny spokój. Doskonale oddaje rozterki w owych czasach młodych ludzi, którzy szanując wartości patriotyczne, miotają się między tym, co słuszne dla kraju, a tym co dobre dla bliskich. Każda książka z historią w tle, uzmysławia mi, jak wojna jest okrutna i mam wrażenie, że nie ma wygranych, tylko sami przegrani

Dziś zakończyłam drugą część i powiem Wam jedno: przepiękna i zapadająca w pamięć. Wędruje ona do moich ulubionych i z pewnością któregoś dnia do nich wrócę.

Wspaniała historia z cudownym zakończeniem, wzrusza do łez. Polecam każdemu, nie tylko tym, którzy lubią powieści z historią w tle. Zbiegi okoliczności zaskakują , nie są naciągane i pięknie tworzą wspólną całość a wszystko daje nam czystą przyjemność z czytania.

Czas wojennny, matka z córką też prowadzą swoją wojnę. Dziewczyna mieszkając w stolicy nieoczekiwanie spotyka swoją rodzinę. Wie, że to kuzyn, czy wuj, ale nie ma śmiałości przyznać się kim jest. Ojca poznaje po wojnie i to tylko dlatego, że przyrodni brat, który dowiedział się o jej istnieniu postanowił ją odszukać. Razem wybiorą się w podróż do Carcassonne