Po trochu
Weronika Gogola

Książka "Po trochu" to tak właściwie jakby rodzaj dziennika, pamiętnika, w którym autorka opowiada nam o wszystkim i o niczym jednocześnie...
Rozpoczyna książkę wierszowane motto, monolog zmarłej duszy, która żegna się światem a tytułami rozdziałów są godziny z tym, że dwunasta godzina jest pustym rozdziałem... Narracja prowadzona jest jednoosobowo, wieś Olszyny poznajemy z perspektywy małego dziecka, które opowiada o swoich spostrzeżeniach. Naiwność i niewiedza często przeplata się tu przesądami i lękiem a także zupełnie normalnym życiem na ówczesnej wsi. 
Te opowieści to dla mnie trochę jak wspomnienia z dzieciństwa. Myślę, że wiele z tych rzeczy opisanych przez autorkę, część osób także przeżyła. Dla mnie ta perspektywa jest bardzo znajoma, mogłabym się podpisać pod kilkoma rozdziałami... Sama wspominam ze znajomymi czasy, gdy chodziliśmy do przedszkola, o zabawach, o których współczesne dzieci nie mają pojęcia, o chorobach, na które wszystkie dzieci zapadały bez wyjątku i o śmierci.

"Bardzo lubiłyśmy bawić się w pogrzeby i w komunię świętą. Najczęściej byłam księdzem. Nawet mój stary kuzyn, który był już w ósmej klasie, bawił się z nami, klękał przede mną, a ja błogosławiłam go patykiem."
Trochę zaskoczyła mnie ta cieniutka książeczka i chociaż to niecałe dwieście stron, to trzeba uważnie czytać, gdyż trochę można się pogubić w imionach bohaterów i czasami wątki są nieco chaotyczne, ale przecież taki chaos zawsze towarzyszy dzieciom, potrafią skoczyć z tematu śmierci na ulubione lody.
Przyznam jednak, że wkręciłam się w te opowieści, może bardziej dla swoich wspomnień, które już nieco wyblakły i może warto je także spisać...
Lubię czasem czytać takiego rodzaju utwory, w których nie ma zbytniego patosu, nie ma w zasadzie akcji czy jako takiej fabuły, tylko powoli, wręcz leniwie snuje się wątek od pierwszej godziny aż po dwunastą... a bohaterem możemy być tutaj my sami.
Taki sposób opowiadania trochę przypomina mi kiedyś czytaną książkę "Pomiędzy" Pawła Radziszewskiego. Nie całkiem tak samo, ale tak mi się nasunęło.
Powiedzonka cytowane w "Po trochu" sama do tej pory są stosowane w mojej rodzinie od dawna, ale moje korzenie również sięgają do małej wioseczki gdzieś w Bieszczadach, więc do stron rodzinnych autorki już nie tak daleko.
No, a już z sikaniem na stojaka to chyba wszystkie dziewczynki miały problem...

"Z tym sikaniem próbowałam długo. Dlaczego chłopy mogą na stojąco, a ja nie? Sikanie w kucki jest bardzo niebezpieczne, zawsze może ci wleźć do środka jakiś kleszcz albo inne robactwo. Zwłaszcza w lesie, gdzie nie ma papieru toaletowego i Tata każe podcierać się liściem łopianu."
Po lekturze dopadła mnie nostalgia, tęsknota za beztroskimi latami dzieciństwa, za tym, czego było mi brak i za marzeniami... a najbardziej chyba za tymi, którzy już odeszli i już nie wrócą...
Czasem warto zwrócić uwagę na coś innego, mnie zachwyciła okładka i sam tytuł, moja mama też zawsze używała słowa "trochu" ...

To jest dobra książka. Wesoła i smutną. Świetnie przedstawiająca lata 90, wieś i spoglądanie na świat przez pryzmat dziecka. Co sobie popłakałam, to moje.

Niby takich książek, jak to jest w dzieciństwie, jak widzimy ten świat, jak gromadzimy doświadczenia było już wiele. Ale jest coś takiego w książce Gogoli, że czyta się to doskonale, że czuć w tym szczerość i bezpretensjonalność. I nawet jak nie każdy czytelnik miał takie same doświadczenia, to każdy znajdzie w tych opowieściach chociaż cząstkę siebie. Bardzo podobało mi się oddanie sposobu myślenia dziecka - te pytania, które zadawane są z pełnią szczerości i naiwności, to interpretowanie odpowiedzi tak na wprost, chociaż potem jako dorośli wiemy, że to były tylko metafory, niewypowiedziane znaczenia. Nie miałam szczęścia dorastać w tak zróżnicowanej, wielopokoleniowej rodzinie. Jestem dzieckiem wielkiego miasta, ale urzekła mnie ta opowieść o całej masie ciotek, wujków, babć, dziadków i sąsiadów. Nie miałam tego. 

A najważniejsze, że napisane to jest prostym językiem, z poczuciem humoru i bez pretensjonalności, patosu. To dzięki temu zwykłe zdarzenia, zwykłe doświadczenia układają się w ciekawą historię o zwykłym niezwykłym życiu. Bo życie każdego z nas takie właśnie jest.