Po drugiej stronie raju
Beata Zdziarska

Ewa i Matusz wiodą na pozór poukładane życie, jednak brak im w związku szczęścia. Kiedy postanawiają o nie zawalczyć, los niespodziewanie zrzuca na nich ogromną bombę, z którą ciężko się pogodzić.

„Jedna decyzja, która w danym momencie wydaje się właściwa, potrafi przeobrazić nasze życie nie do poznania, poplątać nasze plany i marzenia. To, co znane, oswojone, przestaje istnieć.”

Beata Zdziarska stworzyła powieść niezwykle prawdziwą, z bohaterami z krwi i kości. Całość została dobrze poprowadzona, nie brakuje tutaj emocji, przemyśleń bohaterów. Poznajemy myśli zarówno Ewy, Mateusza jak i Zofii. Każdy z tych bohaterów ma jakieś swoje słabości, nie jest idealny, ale to właśnie czyni ich niezwykle rzeczywistymi postaciami z którymi poniekąd każdy z nas mógłby się choć w niewielkim stopniu utożsamić.
Zofia to kobieta, która gdyby mogła przychyliłaby nieba każdemu. Ma ogromne serce i potrafi wspierać innych.
Mateusz kocha swoją pracę, dlatego ciężko mu się pogodzić z tym, z czym przyjdzie mu się mierzyć.
Ewa to kobieta, której postępowania czasem nie rozumiałam. Rozdarta pomiędzy własnymi emocjami czasem raniła najbliższe osoby.

Fabuła powieści toczy się swoim rytmem, nie pędzi jakoś szalenie do przodu. Niemniej wciąga nas już od samego początku. Autorka porusza w swojej powieści ważne tematy takie jak nieuleczalna choroba, opieka nad starszymi osobami czy też podejmowanie trudnych decyzji. Żaden z tych tematów nie jest łatwy, jednak Beacie Zdziarskiej udało się to przedstawić w realny sposób.

W życiu tak naprawdę nigdy nie możemy być wszystkiego pewni w 100 %. Czasem jedna chwila potrafi zmienić bieg życia nie do poznania. To co było naszą codziennością, nasze marzenia i pragnienia zostają zepchnięte na dalszy tor, gdyż bolesna świadomość tego co nas spotkało nie pozwala nam na dalsze cieszenie się z tych rzeczy.
Tak naprawdę ciężko ocenić postępowanie bohaterów, gdyż nigdy nie wiadomo jak my sami zachowalibyśmy się w ich sytuacji. Ludzie dokonują wyborów, które czasem są dobre, czasem złe.
„Czas nie zna przystanków, nie zwolni, nie zawróci, nie da nam drugiej szansy. Czy nie lepiej skupić się na tym, co jest, co będzie?”

Autorka opisuje w swojej powieści problem z którym jak się okazuje zmaga się wiele osób na świecie. Opisuje bowiem chorobę o której prawdę powiedziawszy wcześniej nie słyszałam. Chorobę, która tak naprawdę zabiera nam normalność, radość życia. Chorobę, która zmusza do całkowitych poświęceń, którym nie zawsze wszyscy są w stanie sprostać. Cieszę się, że ten temat został poruszony w tej pozycji, bo choć niezwykle ciężki to zmusza do własnych refleksji.

"Po drugiej stronie raju" to powieść do bólu prawdziwa, w której zawarta została cała paleta emocji. Historia trudna, ale jakże nam potrzebna. Pozwala inaczej spojrzeć na pewne sprawy, wręcz zmusza nas do własnych przemyśleń. Gorąco polecam.

Ewa i Mateusz są małżeństwem, dobrze im się powodzi, jednak czegoś brakuje w ich związku - szczęścia. Kiedy postanawiają zawalczyć o swój związek los płata im figla i zrzuca na ich barki coś niespodziewanego, czego nikt nie chciałby doświadczyć. 

Jestem pod ogromnym wrażeniem tej historii! Była na wskroś prawdziwa, z pełnokrwistymi bohaterami, zarówno głównymi, jaki i tymi drugoplanowymi, którzy mają wiele słabości. Książka ma ciekawą i wciągającą fabułę, poruszająca wiele ciężkich i ponadczasowych tematów... Z pewnością zmusza do głębszej refleksji!  

Poznajemy tutaj przemyślenia w zasadzie trzech osób Mateusza, jego żony - Ewy, oraz jego matki - Zofii, dzięki czemu możemy bardziej zrozumieć postępowanie bohaterów. Główne postaci zmuszone były do podejmowania trudnych moralnie wyborów.. Nie jestem w stanie nawet sobie wyobrazić co przeżywała Ewa i Zofia, a tym bardziej Mateusz i ciężko mi powiedzieć jakie decyzje bym podjęła na ich miejscu, ponieważ każdy w takich chwilach radzi sobie inaczej. Wiadomo, że każdy z nas pragnie szczęścia, jednak nie zawsze to co nas popycha do tych z pozoru szczęśliwych chwil jest dobrym wyborem.. o czym przekonali się bohaterowie powieści. 

Autorka porusza tutaj również bardzo ważny temat dotyczący opieki nad starszymi osobami, który bardzo mnie poruszył. 

Książka jest bardzo poruszająca, pełna skrajnych emocji i z pewnością zmuszająca do przemyśleń, porusza kwestie choroby, radzenia sobie z nią, ale i wybaczania, które często koi ciało i duszę. Polecam! 

Nie będę czarować. Sięgnęłam po książkę, bo urzekła mnie piękna, jesienna okładka, doskonale wpisująca się w klimat za oknem. Kiedy zaczęłam czytać, ponownie zahipnotyzowała mnie.

Ewa i Zofia, żona i mama, to kobiety jednego mężczyzny - Adama Silickiego. Przed młodym małżeństwem rozwija się aura szczęśliwej rodziny, która zaburzona zostaje przez jedną wiadomość: nieuleczalna choroba. Spada to na nich, jak grom z jasnego nieba. Walka z toczniem wszystkim daje się mocno we znaki, przewraca ich poukładany świat do góry nogami. Przewartościowuje życie.

Powieść mocno nakłania do myślenia. Jest niełatwa i zmusza do podjęcia trudnych decyzji. Autorka stawia bohaterów w skomplikowanej sytuacji. Podejmuje tematy radzenia sobie w chorobie, przebaczenia i wsparcia. Obnaża ludzkie słabości. Poprzez trzyosobową narrację, możemy głębiej wejść w tok myślenia każdego z bohaterów. Stąd też nie oceniam postępowania Ewy, ponieważ każdy radzi sobie z problemem inaczej, dokonujemy dobrych lub złych wyborów. 

"Po drugiej stronie raju" wciągnęła mnie od samego początku. Piękna, smutna, aczkolwiek bardzo potrzebna lektura. Potrząsa czytelnikiem, zmusza do przystopowania w codziennym maratonie życia. Czy polecam? Tak!

"To twój czas - powtórki z życia nie będzie. Zacznij więc żyć!"

Ewa Pirce

"szlachetne zdrowie//nikt sięnie dowie jako SMAKujesz//aż się zepsujesz.
Kiedys Izabela Morska popełniła bardzo wzruszającą ksiązkę opisująca swoją walke ze skutkami boreliozy. tutaj dostaje nam się typowa obyczajówka. Młode, wydawaćsię mogło zgodne małżeństwo niemoże narzekać na biedę czy niesatysfakcjonującą prace. Mająwłąsny apartament, dobrą prace, ale zaczynają sięod siebie oddalac. Wydarzenia opisane sa z perspektywy ewy,Mateusza i pani Zofii,która prowadzi zajęcia dlaseniorów jaknp wyplatanie koszyczków,zaprzyjażniasię z seniorką Marią. Komentuje ona perypetie Ewy. problemy zdrowotne wykryte u Mateusza wstrzasną ich światem. Toczeń zaczyna trawić nie tylko ciało Mateusza, odmawiajace mu posłuszenstwa, ale i samomałżęństw. Świetnie wysportowany obieżyświat , którego świat zostaje zredukowany do mieszkania odczuwa niesprawiedliwośc losu. Budzi się rozgoryczenie, a bohater swoje frustracje wylewa na żonę. Oczywiśce zmiany w psychice pogłębiają rozdżwięk miedzy małżonkami.
Zofia oswojona z umieraniem nie może patrzec, jak choroba niszczy jej syna. Ambitny inzynier nienawidzi swojego wózka,a Ewa odnawia znajomosc z Adamem, jego przyjacielem Skoro męża mniej kocha, jest z nim tylko ze względuna chorobę i poczucie przyzwoitości, to potrzebuje jakiegoś aylu i wsparcia przyjaciółki. ucieka na gorące wyspy przed diagnoza,potem wdaje się w romans, z czego po kilku tygodniach zaje sobie sprawe jej maż. Rozważania o wierności, miłości, duży ładunek emocjonalny, który nawet nie jest nijak tonowany czy przykryty. temat zdrady bez potępienia czy krytycznych uwag autorki.Wiadomo,że ludzie są ułomni i skłonni do egoizmu, ale cięzka sytuacja w domu może usprawiedliwiac postępki Ewy. Niestety finał tej opowieści jest smutny. Nie można zarzucić braku psychologicznej głębi, nieciekawej sztampowej konstrukcji bohaterów, nawet banalny motyw trójkąta miłosnego został  w intrygujący sposób przedstawiony. 

Ewa i Mateusz to zgodne malżeństwo, nie mają problemów finansowych, uzależnień, brak dziecka to ich obojga świadomy wybór. Mają swoje słabości, ale przez to wydają się bardziej prawdziwi. Niespodziewanie muszą stawić czoła ciężkiej chorobie jednego z nich. Trudno jest żyć młodemu mężczyźnie z nieuleczalną, wyniszczającą chorobą. Trudno jest żyć młodej, atrakcjnej kobiecie z osobą niepełnosprawną. Dopiero w takich sytuacjach doceniamy wcześniejsze szczęście. Powieść skłania do refleksji, zastanowienia się jak ulotne jest szczęście. Nie warto martwić się drobnostkami. Wydarzenia poznajemy oczami Ewy, Mateusza i jego matki Zofii. Dzięki temu poznajemy, jak każda z tych postaci zapatruje się na postępowanie innych.

"W cierpieniu nie ma szlachetności. Ono odziera człowieka z godności, zatruwa, wyniszcza, degraduje. Jest wstydliwe".

Po drugiej stronie raju nie ma miejsca na szczęście i zadowolenie. Panuje tam bowiem niedostatek uczuć i jawna niesprawiedliwość. I właśnie tam, w tym jakże nieidealnym miejscu, czeka na czytelnika pełna paleta emocji, którą wywołać może jedynie dobrze skrojona powieść społeczno-obyczajowa. Lektura tej książki z pewnością nie jest łatwa, ale przecież w życiu też łatwo nie jest.

Beata Zdziarska od urodzenia mieszka w Gdańsku, ale nazywa siebie góralką z Pomorza, gdyż wolny czas najchętniej spędza w górach, w których najlepiej odpoczywa. Autorka uwielbia podróże, te dalsze i bliższe, a literatura jest jej pasją. Na co dzień uczy języka angielskiego. Zadebiutowała w 2016 r. powieścią pt. "Zagubiony szlak".

Małżeństwo Ewy i Mateusza to z pozoru idealny związek, o jakim wielu mogłoby sobie jedynie pomarzyć. Drogi apartament w centrum miasta, rozwijająca się kariera i mocne zaplecze materialne to bowiem ich codzienność. Codzienność naznaczona jednak wygasającym uczuciem. Gdy małżonkowie postanawiają naprawić łączącą ich relację, na ich barki spada choroba, która zmienia wszystko. Odtąd życie Ewy, Mateusza i jego matki Zofii już nigdy nie będzie takie samo.

Niezwykle poruszająca historia ukazana piórem Beaty Zdziarskiej, rozpoczyna się dość niepozornie, gdyż Prolog pod postacią sceny w szpitalu, gdzie spotykają się Ewa i jej teściowa, nie zwiastuje tego, co czytelnik otrzyma na dalszych stronach powieści. Powieści dotykającej tak trudnych tematów, jak ciężka choroba, trwanie w małżeństwie na dobre i na złe, poświęcenie się drugiej osobie i walka o własne szczęście. Opowieść o Ewie i Mateuszu staje się bowiem w pewnym sensie jednym wielkim dylematem, gdyż podczas lektury tej książki w głowie czytelnika pojawia się wiele pytań natury moralnej, wśród których króluje jedno, a mianowicie, jak ja zachowałabym się na miejscu bohaterów w obliczu doświadczeń, jakie ich dotykają.

Beata Zdziarska odkrywa przed czytelnikiem temat mało znanej choroby, na którą jak się okazuje, choruje w Polsce ponad dwadzieścia tysięcy ludzi. Przyznam, że nigdy wcześniej nie słyszałam o takim schorzeniu, dlatego cieszę się, że najnowsza powieść autorki poszerzyła moją wiedzę z tego zakresu. Tym bardziej, że ta podstępna choroba w większości dotyka kobiety. Warto także wspomnieć, że fabuła przemyca informacje dotyczące ułomności naszego systemu opieki nad chorymi osobami, w tym nad tymi z niepełnosprawnością. To kolejna wartość dodana prozy z nurtu społeczno-obyczajowej, jaką doceniam.

Na uwagę zasługuje niecodzienna konstrukcja narracyjna w "Po drugiej stronie raju", gdyż autorka ukazuje świat przedstawiony oczami trójki bohaterów, przeplatając te narracje między sobą. Dzięki temu czytelnik otrzymuje szansę spojrzenia oczami Ewy, Mateusza oraz Zofii, która będąc drugoplanową postacią tej historii, przekazuje ważną prawdę dotyczącą szeroko pojętego wybaczenia ale także skutków ewentualnego nieprzebaczenia. 

Beata Zdziarska w swojej najnowszej powieści prowokuje do zadawania sobie trudnych pytań dotyczących wyborów moralnych i definicji człowieczeństwa. Nasycając historię Ewy i Mateusza skrajnymi emocjami, uwrażliwia czytelnika i podejmuje tym samym polemikę z jego sumieniem. Chciałabym, aby wszystkie książki z nurtu powieści społeczno-obyczajowych były takim właśnie głosem - niebanalnym, obnażającym ludzkie słabości, ale i niosącym nadzieję. 

https://www.subiektywnieoksiazkach.pl/