Płomyki pamięci
Anne Michaels

Bardzo, bardzo wolno czytałam tę książkę. Anne Michaels jest przede wszystkim poetką, a to jej debiut prozatorski. Jej styl pisania wymaga spokoju, uważności i refleksji. I to bardzo się opłaca. Dzięki temu możemy zagłębić się w myśli, emocje bohaterów i w pełni poczuć, jak trudne, bolesne jest mierzenie się z tak złożonymi problemami, których doświadczyli. To opowieść o ludziach, którzy zostali wygnańcami, utracili najbliższych lub byli uczestnikami osobistych dramatycznych wydarzeń. Historia Jacoba, Bena, Atosa w sposób niezwykle wnikliwy bada pamięć tej traumy. Zadaje wiele pytań, ale to podstawowe to, jak i do czego tę pamięć wykorzystujemy. Czy pomaga nam w uzdrowieniu i zrozumieniu przeszłości, czy wręcz przeciwnie - jest tak niesamowicie bolesna, że powinniśmy się od niej uwolnić, by nie być wygnańcami przez całe życie. By móc zacząć wreszcie być ,,tu i teraz" i budować swoje życie na nowo. Jednak przede wszystkim to opowieść o ciągłości ludzkiego doświadczenia, o tym, że nic nie kończy się na jednym pokoleniu. To prawda, że dziedziczymy ból i poczucie winy poprzednich pokoleń, ale tak samo możemy odziedziczyć zrozumienie, piękno, mądrość i miłość. A to Jakob dostał od Atosa. Niezwykłe, że autorce udało się połączyć tak głębokie egzystencjalne rozważania z fabułą, która angażowała i wzbudzała autentyczną ciekawość, jak potoczą się losy bohaterów.