Plastusiowy pamiętnik
Kownacka M.

Wnioskując po starym, drewnianym piórniku można wywnioskować, że książka do młodych nie należy. Pochodzi ona na pewno z czasów dzieciństwa naszych dziadków lub rodziców. Dlatego warto przyjrzeć się temu utworowi. Stare bajki dla dzieci maja w sobie duszę i to coś, po co chce się wracać po latach. 
Książka napisana jest ciekawie, prostym językiem, który rozumie każde dziecko. Opowiada o plastelinowym stworku - Plastusiu, który wiedzie swój żywot w szkolnym piórniku. 
Wiele z nas, wiele z dzieci nie lubi chodzić do szkoły, ale jeżeli przedstawi mu się ją jako przyjemną i radosną, taką do jakiej uczęszczał nasz bohater dziecko może chcoiaż odrobinę zmienić swoje nastawienie. Może warto spróbować!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Plastuś to ludek z plasteliny. Ma duże uszy, czerwony nosek i zielone porteczki. Ulepiła go Tosia na jednej z lekcji w szkole i odtąd Plastuś został z nią na zawsze. Mieszkał w drewnianym piórniku dziewczynki, a jego współlokatorami były m.in: gumka-myszka, stalówki, pióro i ołówek. Mają oni wiele ciekawych przygód, m.in.: razem z Tosią przeżywali każdy dzień w szkole, wybrali się na wyprawę po bezludnej wyspie, ratowali zniszczony elementarz, a Plastuś był nawet ozdobą choinkową! Książka jest dość zabawna. Czytelnik poznaje świat widziany oczami plastelinowego ludzika i jego współtowarzyszy. Książka napisana została dawną polszczyzną, co może być utrudnieniem dla współczesnych dzieci. Myślę jednak, że pozycja ta jest bardzo wartościowa. Uczy, przede wszystkim, czym jest prawdziwa przyjaźń, jak pomagać drugiemu człowiekowi, jak współpracować z innymi i rozwiązywać dziecięce konflikty. Ponadto przeczytanie tej książki może być dla współczesnych dzieciaków niezłą lekcją historii. Ukazuje bowiem ona świat szkoły sprzed wielu, wielu lat. Któż wśród dzieci wie dzisiaj czym jest kałamarz i stalówka? Pewnie trudno w to uwierzyć, ale nigdy wcześniej, nawet w dzieciństwie, nie zapoznałam się z przygodami Plastusia. Nie żałuję jednak tej czytelniczej przygody w życiu dorosłym!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ileż wzruszeń i radości przyniosła mi już w dzieciństwie ta lektura. Później przygody Plastusia i jego przyjaciół przeżywaliśmy wspólnie z synem. Tłumaczyliśmy sobie, czym jest obsadka a czym stalówka, do czego służyły bibuła i kałamarz... A teraz historia powtarza się i z koleżankami pomagamy odkrywać piękno tej lektury naszym uczniom.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Urocza lektura dzieciństwa, którą dziś czytuję dziecku. Taki powrót do łagodnego świata dzieciństwa, niezwykle oczyszczające. Opowiadania o Plastusiu są być może zbyt naiwne w dzisiejszym świecie, dzieci wciąż jednak je kochają -- testowałam na synu. ;)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Przeczytałam na głos mojej córeczce i muszę przyznać, że bawiłam się przy tym równie dobrze jak i ona. Plastuś jest uroczy, bohaterski i niezwykle sympatyczny. Język w książce z łatwością wpada w ucho najmłodszych dzieci (córeczka ma dopiero 11 miesięcy). Przygody opisane w książce są barwne i radosne. Szkoda, że tak późno sięgnęłam po tę lekturę. Niemniej bawiłam się przy niej cudnie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Niekwestionowana klasyka dziecięcej literatury. Przyznam się szczerze, że nie pamiętałam fabuły tej książeczki i ciekawym doświadczeniem było po kilkunastu, jak nie kilkudziesięciu latach przypomnienie sobie jej.
A dzieje się sporo. Poznajemy codzienne perypetie tytułowego bohatera i jego przyjaciół z piórnika oraz Tosi, jego właścicielki (opiekunki).
Autorka stosuje styl typowy dla dzieci. Jest dużo rymów, występują liczne onomatopeje, czyli wyrazy dźwiękonaśladowcze (np. Hopsasa!, bęc!, buch! Wrrr, wrrr, chaps!).
Lekka, przyjemna i pouczająca lektura na jedną- dwie godzinki . Pouczająca, ponieważ można odnieść się w niej do paru naszych znanych przysłów, np. „Prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie” czy „Kto się czubi, ten się lubi”. Polecam :)

Książka przeczytana w ramach wyzwania "Olimpiada czytelnicza 2020" org.przez Pośredniczkę książek.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Plastusiowy pamiętnik" wzięłam z biblioteki, a potem dostałam swój od mamy. Książka była bardzo fajna. Głównym bohaterem jest Plastuś, który jest ludzikiem z plasteliny i mieszka w piórniku u Tosi. Najbardziej podobała mi się przygoda, kiedy dla klasy przyszły lalki i dziewczynki szyły im sukienki. W książce było dużo wyrazów, których nie rozumiałam, np. imię Lodzia, temblak, kałamarz, pauza. Tosia w piórniku miała inne przybory, niż ja, np. scyzoryk, stalówki i kałamarz.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

W dzieciństwie jedna z moich ulubionych lektur (zaraz za nią były "Dzieci z Bullerbyn"). Bardzo przyjemna książeczka. Wspominam ją bardzo dobrze do dziś:)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)