Plac Leńskiego
Daniel Wyszogrodzki

Dosyć długo czekałam na tę książkę, wybrałam ją sobie z portalu Czytam Pierwszy, jednak nie mogąc się jej doczekać zaczęłam czytać na Legimi. 

Od pierwszych kartek niesamowicie mnie wciągnęła, a już pierwsze zdanie Prologu:  "Wszystko zaczęło się od tego, że upadłem na głowę", mówi samo za siebie, że czekają nas niesamowite przeżycia.

Daniel Wyszogrodzki napisał swoją biografię w bardzo ciekawy, przyciągający czytelnika sposób, a to że swoje dzieciństwo spędził w czasach PRL-u dodaje do tego taki smaczek, że aż chce się czytać.
Pamiętam czasy PRL-u i potrafię dobrze zrozumieć jak się czekało na słodycze i owoce, a obecnie zawsze dostępne pomarańcze nie sprawiają już niemal żadnej radości i tak nie pachną jak te ze wspomnień z mojego dzieciństwa. Dzisiaj trudno jest mi wytłumaczyć swoim wnukom jak przebiegało moje dzieciństwo i młodość, mój starszy wnuczek zabrał się z wielką ochotą za czytanie tej książki. Myślę, że jemu również przypadnie do gustu i zrozumie trochę więcej o tamtych czasach.
Książka napisana jest bardzo dobrym językiem, nie można się tu nudzić, ciekawie opisane są wspomnienia, przygody a nawet marzenia autora od wieku dziecięcego do lat szkolnych. Właściwie nie jest to tylko taka typowa biografia, bo część wydarzeń z pewnością pamięta wiele osób i może się z nimi utożsamiać, więc można to nawet nazwać powieścią o Warszawie w czasie PRL-u. 
Danek mieszkała na Pradze, matka zmarła wcześnie, więc praktycznie jego wychowywaniem zajmowali się dziadkowie, którzy byli patriotami i nie bardzo im się podobały powojenne porządki w kraju. Natomiast ojciec Danka (lekarz) bardzo się przystosował do tej rzeczywistości i świetnie się w niej odnalazł. Dzięki temu Danek na wakacje wyjeżdżał do popularnych w tamtych czasach dla elit miejsc w Bułgarii czy Rumunii a nawet do znajomych w Moskwie.
Dla Danka jednak książki i muzyka były w tamtym czasie całym światem. Często także spoglądał na tytułowy Plac Leńskiego, przy którym mieszkał razem z dziadkami i obserwował co się tam dzieje, a działo się dużo.
Autor z niesamowita lekkością prowadzi nas przez swoje wspomnienia i z humorem snuje opowieści o sobie i przyjaciołach, o zabawach, rozterkach, fascynacjach, o życiu. Nie ma tu nawet chwili aby się nudzić, czy żeby się zastanawiać nad tym, czy jest to fikcja literacka czy prawda, po prostu czyta się jak nie przymierzając - po maśle. 
Nie jest to jednak książka tylko dla osób pamiętających czasy PRL-u, uważam, że nawet bardziej młodszym czytelnikom może przybliżyć tamten czas w sposób bardzo miły. Jak wspomniałam, mój nastoletni wnuczek jest już w trakcie czytania. Jest to jakby podróż w tamte odległe, chociaż dla mnie może jeszcze nie aż tak czasy.
Podsumowując, książka jest bardzo dobra, może nieco specyficzna, ale potrafi wciągnąć niesamowicie, pozwala na wspominki, uśmiech, refleksję. 
Polecam z czystym sumieniem, zwłaszcza, że jest tu jeszcze jeden główny bohater oprócz Danka - to nasza Warszawa. 

Czasem warto się zatrzymać i spojrzeć w swoją przeszłość. Zastanowić się chwilę, może nawet ubrać refleksję w słowa. Ale czy każdy to potrafi? Nie sądzę, ale Daniel Wyszogrodzki z pewnością jest jedną z takich osób.

Warszawski plac stanowi dla naszego bohatera centrum wszechświata. Właśnie tam zaczyna się jego opowieść, a potem krąży wokół tego miejsca. Socrealistyczny krajobraz warszawskiej Nowej Pragi to tło dla dorastania i pierwszych dorosłych doświadczeń. To opowieść nie tyle o czasach, ale o życiu w określonym miejscu i momencie dziejowym.

Na samym początku warto zaznaczyć, że książka jest autobiografią autora. Nie jest to jego pierwsza publikacja, jednak do tej pory większość jego dorobku stanowią tytuły o zespole The Rolling Stones. Czym więc sobie zasłużył, by czytać o jego życiorysie? Otóż czymś najważniejszym, dobrym pisaniem!

Już sam tytuł wiele mówi o książce, podkreśla on, że miejsce wydarzeń będzie miało istotne wpływ na historię. Pokusić się można nawet o stwierdzenie, że jest samodzielnym bohaterem, który ubarwia fabułę i nadaje całości kontekstu.

„Plac Leńskiego” to opowieść o dorastaniu w PRL-owskiej rzeczywistości, o miłości, seksualności, podejmowaniu ważnych, życiowych decyzji i ich konsekwencji. To opowieść o młodości w czasach Grechuty i SB, hipisów i kartek. Dla młodszych peselem będzie więc to swoista lekcja historii pokazująca, co się zmieniło, a co pozostało uniwersalne. Starsi z kolei potraktują książkę jako sentymentalną przeszłość, za której pomocą będą mogli za jej pomocą powspominać własne doświadczenia.

Reasumując, powieść stanowi świetne źródło informacji o życiu w socjalistycznej rzeczywistości, ale też ciekawą, w gruncie rzeczy dość uniwersalną opowieść o dorastaniu. Jeśli więc lubicie takie wątki, z pewnością znajdziecie w książce wiele ciekawostek, ale też interesującą fabułę.

Jesteście gotowi na sentymentalną podróż w czasy głębokiego PRL-u ? Ta autobiograficzna powieść zachwyci nie tylko tych, którzy te czasy pamiętają, ale i tych, którzy chcieliby zaczerpnąć klimatu tamtych lat. Przepełniona wspomnieniami opowieść zabierze nas do dawnej Warszawy, do miejsc, których już nie ma. baza Różyckiego, Saska Kępa, Śródmieście, Praga, dalej Plac Leńskiego. Autor nie tylko obrazowo przywołuje klimat tamtych dni, ale używa tez specyficznego, szczerego języka, nie stroni od wulgaryzmów. Momentami śmieszna, momentami gorzka opowieść pełna anegdot ze szkolnych lat Danka (Daniela), ukazująca powolne dorastanie, wakacyjne podróże i marzenia. Polecam ją szczególnie znającym topografię Warszawy.

Serdecznie dziękuję Wydawnictwu Marginesy za egzemplarz recenzencki.

Co za książka! Niby autobiografia a czyta się jak najlepszą powieść. Ten styl, duża dawka humoru i absolutny dystans autora do swojej osoby. Fantastyczna, doskonała lektura. Naprawdę, nie spodziewałam się, że autobiografia może być tak ciekawym przeżyciem literackim. Oczywiście wszystko to jest zasługą autora.

Daniel Wyszogrodzki...przyznaję, nie wiedziałam o nim wiele. Gdzieś mi dzwoniło, że jest to nazwisko związane z muzyką. Owszem, dobrze mi brzęczało, ale jak się okazało, słyszałam tylko pierwsze tony. Te złożone i najlepsze pojawiły się dopiero po zagłębieniu się w lekturę.

Plac Leńskiego to centrum świata małego Daniela, to on wyznaczał dziecku rytm dnia, pobudzał jego wyobraźnię. Wychowywany przez babcię, z doskoku przez ojca chłopak, kreatywnie i po swojemu tłumaczył sobie świat, który oglądał z okna praskiego mieszkania. Wraz z wiekiem poszerzał okręg swoich ekspedycji badawczych, poznawał przyjaciół i uczył się, jak funkcjonować w mocno złożonym społeczeństwie miejskim, ale przede wszystkim w środowisku szkolnym.

Autor podzielił książkę na klasy i to naprawdę udany zabieg. Myślę, że każdy z nas porządkuje swoje szkolne przygody z zachowaniem podziału na klasy. To wydarzyło się w piątej, tamto w szóstej. A w życiu szkolnym Daniela działo się dużo. Zwróciłam uwagę, jak błyskotliwym i dociekliwym był dzieckiem. Wychowany był w miłości do literatury, ale sam poszukiwał innych, dodatkowych dróg. Astronomia? Owszem, ale to przede wszystkim muzyka stała się elementem codziennego życia dojrzewającego chłopca. Nie było gatunku, którego by nie sprawdził. Poszukiwał również swojego stylu życia. Ogromnie rozbawił mnie etap „hipisowania”, kiedy to wolność określał brakiem bielizny. Pod wieloma względami chłopak nie różnił się od innych, był podatny na sugestie, dawał się wkręcić w przeróżne ideologie. Przede wszystkim jednak, szybko wyciągał wnioski i kreował własną osobowość. Ta osobowość jest niezwykła. Bazując na książce, mogę śmiało powiedzieć, że pokazuje ona obraz osoby inteligentnej, przekornej, z ogromnym poczuciem humoru i dystansem do siebie, ale też z wielkim pisarskim talentem. Bez tego „Plac Leńskiego” nie byłby tak doskonale napisany. Czytając dodatkowo o osobie Daniela Wyszogrodzkiego, można śmiało powiedzieć, że jest to „człowiek orkiestra”. Chyba to określenie najlepiej opisuje Jego postać.

Książka kończy się wraz z końcem podstawówki, na chwilę przed rozpoczęciem nauki w liceum. O Danielu z podstawówki czytało się fantastycznie. Czuję, że o „Danielu z liceum” mogłoby czytać się jeszcze lepiej. Mam nadzieję, że Pan Daniel nie poprzestanie na tej jednej książce. Chcę więcej.

Oceniam „Plac Leńskiego” na dychę. Dziesięć na dziesięć a może nawet jedenaście! Bardzo, bardzo Wam tę książkę polecam. To lektura dla każdego.

Ciekawa książka, która osadzona jest w wyjątkowo intrygujących czasach. Niemniej jednak książka ma swoje plusy i minusy. Niestety jest nieco monotematyczna, co momentami bardzo mnie nużyło podczas czytania. Akcja dzieje się nieco zbyt wolno, niemniej jednak są bardzo dobre momenty.

Jeszcze nie czytałam tej pozycji, widzę jednak całą masę super opinii. Bardzo mnie kusi, aby ją zamówić. Polecacie?

Wciągająca....