Pink Floyd. Prędzej świnie zaczną latać
Mark Blake

Oceniam bardzo wysoko ze względu na moje zamiłowanie do Pink Floyd. Ich muzyka jest dla mnie genialna i ponadczasowa, żaden inny zespół, moim zdaniem, im nie dorównuje. O Floydach czytam wszystko, co pojawia się w księgarniach. Książka Blake'a jest chyba pierwszą tak dokładną historią zespołu. Ilość szczegółów i wielość nazwisk może być dla niektórych czytelników nużąca, dla mnie jednak stanowi ogromną zaletę tej pozycji. Znalazłam odpowiedzi na wiele pytań, które mnie nurtowały, dowiedziałam się wielu ciekawych informacji o zespole. Wszystkich fanów z pewnością zachwyci, tak jak mnie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czytelnik wyczuwa, że Blake cenił Pink Floyd, chociaż łatwo się też domyślić, że nie tylko, a raczej na pewno darzył ich muzykę osobistymi uczuciami. Sposób w jaki pisze o członkach zespołu śmiało pozwała wysnuć wnioski, że czuł żal do Roger Watersa, który zdecydował się opuścić Pink Floyd i poświęcić się karierze solowej, zupełnie, jakby chciał mu powiedzieć- Roger, czemu nie schowałeś ego do kieszeni? Czemu dwie ostatnie płyty studyjne Pink Floyd powstały bez ciebie?To już nie o samo!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo lubię Pink Floyd, ale książkę (szczególnie pierwsze rozdziały) czytało mi się ciężko. Mnóstwo postaci, mnóstwo nazwisk, adresy pod którymi przebywali w młodości muzycy. Natłok danych sprawiający, że narracja staje się nużąca. No ale takie pewnie są prawa rzetelnie napisanej biografii. Co mi przeszkadzało to fakt, że stosunkowo mało w książce o samej muzyce. Oczywiście dowiemy się wiele o wszystkich wydawnictwach zespołu jak i o albumach solowych członków PF. Ale analiza według mnie nie wykracza poza sztampę. Nie wiem na ile może być to winą tłumaczenia. Tłumacz na przykład upiera się, by angielskie "out of tune" tłumaczyć jako "poza tonacją". Dowiadujemy się więc, że Waters "śpiewa poza tonacją" zamiast dowiedzieć się, że po prostu fałszuje. Przeczytałem, zaliczyłem i tyle. Wątpię żebym wrócił do pozycji pana Blake'a.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Prędzej świnie zaczną latać zaczyna się dość nietypowo, bo od opisu koncertu (a właściwie tylko krótkiego występu) z 2005 r. Nie powinno się zdradzać końca książki, ale w przypadku biografii jest on oczywisty - są to najmniej zakurzone wydarzenia związane z zespołem, czyli w przypadku Pink Floyd, koncert Live 8 z 2005 r. można do nich zaliczyć. Zyskujemy opowieść, która rozpoczyna się i kończy tym samym wydarzeniem, a pomiędzy nimi otrzymujemy wszystko to, co chcielibyśmy wiedzieć o zespole. Bardzo ciekawa konstrukcja. W kilku rozdziałach autor na chwilę odbiega od wydarzeń z przeszłości, nawiązując do tych nowszych. Takie celowe zaburzenie chronologii jest ok, bo można odnieść np. dawne wypowiedzi muzyków do tego, co się dzieje obecnie. Oprócz tego każdy rozdział rozpoczyna się cytatem, najczęściej Gilmoura lub Watersa, a tytuły rozdziałów często są fragmentami piosenek. Podziwiam autora, myślę, że dość trudno było wynaleźć odpowiednie tytuły, aby jeszcze pasowały do treści rozdziału. Jeszcze trudniej było napisać całą tę książkę w ogóle, bo Floydzi przez większość swojej działalności stronili od publicznego wypowiadania się. Książka o najbardziej leniwym zespole na świecie (słowa Gilmoura, s. 213) spełniła wszystkie moje oczekiwana. Jeśli autor ma wątpliwości, czy coś jest jedynie domysłem/legendą, czy faktem, podkreśla, że informacje niekoniecznie są prawdą. Oczywiście faktów jest znacznie więcej! Poznamy sylwetki członków Pink Floyd, ich życie prywatne, ale z umiarem. Informacji, o co kłócą się z partnerkami, czy je zdradzają i innych niezwykłych sensacji na szczęście nie znajdziemy, bo autor skupił się przede wszystkim na muzyce, i bardzo dobrze! Miłe jest też to, że nie odpuścił sobie wspominania o dalszych losach Syda Barretta, kiedy ten już opuścił zespół. Oprócz opisania kolejnych albumów, tras koncertowych, konfliktów i w końcu rozpadu zespołu, dowiedziałam się jak powstawały wszystkie nieokreślone dźwięki między innymi z Echoes, ale też z wielu innych piosenek, zawierających specyficzne odgłosy (lub głosy, np. fragmenty rozmów). Uwierzcie mi, że słucham teraz Pink Floyd z jeszcze większą uwagą i zainteresowaniem. A jeśli nie wiedziałam, o czym jest dany utwór (biorąc pod uwagę teksty Rogera Watersa czasem ciężko odgadnąć jego intencje), no to

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Najbardziej niesympatyczny zespół na świecie
O muzykach Pink Floyd trudno powiedzieć, że są “medialnymi bestiami” z parciem na szkło. Choć ich życie prywatne można uznać za dość burzliwe, nie zostali oni gwiazdami bulwarówek i portali plotkarskich. Mark Blake stanął przed niezwykle ciekawym, ale i bardzo trudnym zadaniem – opowiedzeniem historii o ludziach, którzy raczej niechętnie współpracują z dziennikarzami. Jak ukazać geniusz muzyków, a jednocześnie nie starać się wybielać ich nie zawsze miłych zachowań, i trudnych charakterów? Po lekturze jedno wiem na pewno – muzykom Pink Floyd ciężko nadać miano sympatycznych.

"Hera, koka, hasz, LSD…"
Zespół Pink Floyd rozpoczął swoją działalność w czasach fali hippisowskiej, a co za tym idzie, najróżniejszych eksperymentów z substancjami psychotropowymi. Nie powiem, żebym wcześniej nie miała świadomości o tym, że narkotyki były wtedy dość popularne, ale to co przedstawił Blake, przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Ilość substancji “poszerzających horyzonty” we wczesnym życiu zespołu była zatrważająca. Właściwie jakaś 1/5 książki oprócz początków formowania się grupy jest przede wszystkim poświęcona konkretnej subkulturze, ubiorom, miejscom, w których najczęściej przebywali (najczęściej squatom), modnej muzyce i narkotykom, i narkotykom, i narkotykom… Przyznam szczerze, że najtrudniej było mi przebrnąć przez początek książki i czułam się nieco przytłoczona szczegółową charakterystyką epoki i środowiska.

Wielkie rzeczy rodzą się w bólach
Gdy po wielu zawirowaniach sytuacja osobowa zespołu już okrzepła, nadszedł czas na tworzenie muzyki, która trwale zapisała się na kartach historii. Jednak sam proces twórczy okazał się trudny, chaotyczny i niezwykle burzliwy, a to wszystko głownie za sprawą Rogera Watersa, który terroryzował pozostałych członków zespołu. Mark Blake w szczegółowy sposób opisał okoliczności powstawania kolejnych płyt (a właściwie każdego jednego utworu), tras koncertowych, a przede wszystkim niekończącej się szarpaniny pomiędzy muzykami. Wielkie dzieła w tym przypadku wymagały wielkich poświęceń, co ostatecznie doprowadziło do rozpadu grupy i licznych procesów sądowych. Autor nie rezygnuje jednak z prowadzenia opowieści o tych, którzy odeszli z grupy i tak w pewnym momencie narracja zostaje podzielona pomiędzy Syda Barreta, Rogera Watersa i pozostałych muzyków, próbujących reaktywować zespół.

"The grass was greener…"
Biografia autorstwa Marka Blake’a jest encyklopedią wiedzy na temat Pink Floyd. Podobnie jak w przypadku poprzedniej pozycji tego autora ("Queen. Królewska historia") nie jest to książka bogata w anegdoty i zabawne wspominki, ale za to stanowi doskonałe źródło rzetelnych wiadomości. Chociaż widać, że autor starał się jak mógł, żeby jego relacja była wyważona, to jednak nie da uniknąć niezbyt korzystnej oceny zachowań muzyków z Watersem na czele (nie czytałam nigdy o tak egocentrycznym bufonie). Dla każdego, kto ma ochotę poznać jeden z najlepszych i najważniejszych zespołów, który stał się inspiracją dla następnych pokoleń, "Pink Floyd. Prędzej świnie" zaczną latać powinna być lekturą zadowalającą. Choć początek może nieco zmęczyć, to jednak całość okazuje się pozycją bogatą w informacje i historie, o których wcześniej nie miałam pojęcia – bez zabawnych opowiastek, ale za to rzetelnie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)