Pierścień i róża
William Makepeace Thackeray

Dworzanie z przymróżeniem oka

Akcja powieści rozgrywa się w dwóch krajach rządzonych przez uzurpatorów. Do władzy doszli na różne sposoby. Jeden ją objął z racji, że następca tronu był jeszcze dzieckiem, a drugi był przekonany o śmierci następczyni tronu.

Jest to opowieść fantasy dla dzieci. Tytułowe przedmioty posiadają magiczne moce. Postaci, nawet te drugoplanowe, noszą niesamowicie zabawne imiona, które oddają przy tym ich charakter, osobowość lub zachowanie. Jest to plejada przeróżnych ludzi, pośród których znajdziemy księcia Lulejkę i panienkę Rózię.
Lulejko początkowo nie jest takim wyśmienitym młodzieńcem, jakiego można się spodziewać po przypisywanym mu tytule.
Również Rózia ma swoje trudne początki.
Otacza ich zgraja prawdziwych dziwaków i paskud, ale to tak zabawna historia, że nie jednemu dorosłemu (z poczuciem humoru ma się rozumieć) przypadnie do gustu ta bajkowa satyra.

Zastanawiam się jednak czy tylko mnie wydaje się być ta historia ciut skomplikowana, czy może dzieciom nie sprawi ona najmniejszego problemu.

Czyta się przyjemnie, bo kolorowy dworski świat pełen jest romansów, intryg, knowań, problemów i zwrotów.
Humor jest pierwszorzędny, bo takie, dla przykładu, przemienienie jednego bohatera w klamkę było fenomenalnym zabiegiem komediowym a przebiegłość innej postaci, kobiecej tym razem, gdy miała haka na księcia Lulejkę, by go poślubić a w rezultacie dostała męża, to moim zdaniem pierwszorzędna scena.

Takich śmiesznych gagów jest bardzo dużo. Nie mniej jest wzruszających chwil, bo przecież takie jest choćby szczęśliwe zakończenie albo historia Rózi, która w ciężkich momentach wygnania i tułaczki znajduje dom, opiekę i coś więcej. Coś, co pozwala jej na powrót stać się prawdziwą sobą.
Przemiana, która zachodziła w młodym następcy tronu, Lulejce była taka umoralniająca i pouczająca.
Nie brakowało również dramaturgii. Na szczęście, bo jaka by to była bajka, gdyby zachwiany został balans dobra i zła, czy szczęścia i niedoli.

Bajeczne są te dworskie klimaty, które przybliżają codzienność zamieszkujących te zamczyska ludzi, począwszy od władców, poprzez następców a skończywszy na służących i podwładnych.

Ekranizację tego utworu obejrzałam na bardzo długo przed lekturą i choć ten muzyczny obraz uważam za ciekawy, udany jako historyjka, to warto przeczytać i poznać w najdrobniejszych szczegółach te intrygi i zajścia no i Czarną Wróżkę.

Idealna na stonowany relaks, na pośmianie się i na oderwanie się od rzeczywistości.
Dla romantyków bardzo na tak, bo różne oblicza tego uczucia zadowolą z pewnością. Poza pięknym uczuciem, które dotknęło Lulejkę i Rózię, są przecież inne pary, którym udało się coś tam w te materii ugrać.

Takie zastanowienie: czy przeciętny współczesny dzieciak doceni tę historię?
Taka obawa: nie doceni, nie zrozumie i nawet gdy zacznie czytać, nie dokończy.
Chciałabym się mylić, ale mając na uwadze rok powstania, a raczej wydania tego utworu, obawiam się, że nie wielu po niego sięgnie. Ja to zrobiłam (nie jako dzieciak) i nie żałuję.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ostatnio wracam do lat dzieciństwa i wybieram książki, które skierowane są dla osób młodszych. Pomyślałam, że miło by było choć na chwilę znów stać się dzieckiem. Poczuć tą dziecięcą radość. Uznałam, że właśnie książki mogą mi w tym pomóc. Szczególnie, gdy opowiadają o królestwach, książętach i królewnach. Kto z nas nie marzył być królewną (lub królem). "Pierścień i róża" jest krótką opowieścią, w której akcja rozgrywa się w dwóch królestwach, w których rządzą uzurpatorzy. Bajka ta posiada prawie wszystkie elementy baśni. Mamy w niej książąt, księżniczki, królów, królowe. Cały, piękny świat, w którym to królowie rządzą państwem. Ale pojawia się też wróżka, która na swój sposób dba o swoich chrześniaków. Świat jest mieszanką świata hmm... realnego z magicznym. Wiecie, choć królestwa są fikcyjne, i można zauważyć gdzieś tam magię, to większość rzeczy to takie jakby życie w pałacu. Nie ma też granicy pomiędzy motywami działań bohaterów a działaniem "sił nadprzyrodzonych", magicznych. Zaś cała historia jest prosta. Nie znajdziemy w niej nic skomplikowanego. I oczywiście, możemy znaleźć w niej znany i lubiany motyw walki dobra ze złem. Książka ta ma też wiele uniwersalnych wartości. To nie jest opowiastka, którą tylko się przeczyta. Bowiem ma w sobie wiele morałów i naprawdę można z niej coś wynieść. Nawet prezent dla chrześniaków od wróżki: "...nie mogę Ci ofiarować cenniejszego upominku nad odrobinę cierpienia" jest tak naprawdę dobrą lekcją. Możemy zauważyć, że ten prezent wydał dobre owoce, podczas gdy prezenty, które wcześniej ofiarowała dobra wróżka sprawiały, iż ludzie starali się gorsi. Ale w tej niewielkiej opowieści są też inne nauki, choćby: - by robić to, co się przyrzekło (co wydaje się chyba dla każdego oczywiste), - zdobywanie wiedzy przynosi owoce (więc uczyć się naprawdę warto), - wytrwałość, pokora, cierpliwość, pracowitość, uczciwość, po prostu bycie prawdziwym - te wartości prowadzą do szczęścia. - nie warto nikogo udawać. Tytułowe: pierścień i róża to wydawać by się mogło, cudowne artefakty, które dają szczęście. Ale to szczęście jest tylko pozorem. Bowiem pierścień i róża sprawiają, iż otoczenie widzi nas inaczej niż jesteśmy naprawdę. One są metaforą przekłamania, gry pozorów, stwarzania fałszywego wizerunku Książka jest napisana cudownym językiem. W niej znajdziemy wiele humoru. Tą książkę czyta się z uśmiechem na twarzy. Ilustracje również przynoszą uśmiech na twarzy. Nie znajdziemy bohaterów skomplikowanych. Tutaj mamy jasny podział na bohaterów dobrych i złych. Wiele z nich jest przedstawionych w sposób karykaturalny. Dzięki czemu bohaterowie wydają się zabawniejszy. To nie psuje książki, raczej jest jej plusem. Historia jest piękna, ma kilka uniwersalnych prawd. Ta książeczka może dzieci wiele nauczyć, ale i dorośli mogą w niej znaleźć prawdy, które z pozoru wydają się niewidoczne. Polecam ogromnie tą lekturę, która na pewno umili czas przy pysznym kubku z gorącą czekoladą. Sprawi, że pojawi się uśmiech na twarzy, nauczy Cię czegoś, pokaże, że najlepszym prezentem nie jest magia, tylko odrobina cierpienia. Cierpienia, z którego człowiek wychodzi lepszy, mocniejszy, wytrwalszy. Lecz jak sama Czarna Wróżka powiedziała: "...nie mogę Ci ofiarować cenniejszego upominku nad odrobinę cierpienia", bo zbyt długie cierpienie nie może sprawić nic dobrego, a nawet może popsuć to, co mamy w sobie dobrego.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Rewelacyjna baśnio-komedia! Po prostu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zaskakująco dobra, z dużą dawką humoru i ironii. Bardzo mile mnie zaskoczyła :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)